Liefde in laslap. Elsa Winckler
hoor wat julle kon uitvind. Hallo, ek is Amelie,” sê sy alles in een asem en steek haar hand uit na Francois toe.
Klein Christo steek sy armpies uit na Natalie. “Nats, Nats!” roep hy opgewonde. Sy lig die wriemelende lyfie hoog in die lug voordat sy hom styf teen haar vasdruk.
Francois neem Amelie se hand. “Francois Olivier.” Hy buk af en soen haar wang.
“Mmm, ’n charmer,” lag Amelie.
“Dít het ek ook vandag agtergekom,” vertel Natalie met Christo op haar heup. “Sy sjarme het beslis daartoe bygedra dat ons antwoorde op die meeste van ons vrae kon kry. Alleen sou ek beslis nie die hele tyd so nice gewees het nie.”
Sy kyk na Francois. “Sjoe, ek weet eintlik nie waar om te begin nie.”
Francois sit sy hand om Natalie se skouer. “Ons is beslis broer en suster, ons het vandag bevestiging daarvan gekry. Ons geboortesertifikate bevestig dit deels, maar die spoor wat die huidige maatskaplike werker gevolg het, het haar teruggelei tot by die persoon wat destyds verantwoordelik was om ons uit te plaas. Natalie sê sy het al vir jou vertel ons was veronderstel om in dieselfde weeshuis te wees. Niemand is seker waar die fout ingesluip het nie. Ek onthou net hoe ek my sussie gesoek het, en niemand kon vir my sê waar sy is nie.”
Amelie se oë blink van die trane. “Dis verskriklik hartseer.”
“Ek kon self na haar begin soek toe ek eers werk. Ek en die maatskaplike werker het min of meer op dieselfde oomblik na mekaar uitgereik. En nou het ek my sus opgespoor. Ek hoop jy glo my?” vra hy vir Amelie.
“Al was ek hoe skepties, het jy Nats se groen oë. Julle lyk na mekaar.” Amelie kyk op haar horlosie en vat klein Christo by Natalie. “Ek wil so graag lank gesels, maar nou moet ek spore maak, anders kry ek raas,” sê sy.
“Asof jou man ooit met jou sal raas,” lag Natalie.
“Ek kom maak later die week by jou ’n draai en sal seker maak ons kan langer gesels.” Amelie begin wegry, maar stop en loer by die venster uit.
“Tot wanneer is jy hier?” vra sy vir Francois.
“Ek het môre en Vrydag vergaderings in die Kaap, en het gedink om nog die naweek hier te bly. My vlug is Sondagaand.”
“Wonderlik, dan kan jy Sondag by ons kom eet,” roep sy en met ’n wuif ry sy weg.
Natalie onderdruk ’n kreun. Sy sien nie kans om so gou weer vir Neethling te sien nie.
“Sy lyk baie nice.”
“Sy is. Ons was maar altyd daar vir mekaar.”
“Ek is bly jy’t iemand gehad,” sê Francois stil.
Natalie sluk teen die knop in haar keel. “Ek is nie ’n vreeslike kok nie, maar kan vir ons pasta aanmekaarslaan, wat dink jy?”
Francois glimlag. “Ons eerste gesinsete saam.” Hy sit sy arm om haar skouers.
Omgekrap en geïrriteerd klop Neethling aan sy broer se voordeur. Dis laatmiddag en hy het nog die hele dag net geskryf. Vandat hy weggery het voor Natalie se huis om presies te wees.
Demmit. Hy wou haar konfronteer, haar herinner sy het hom teruggesoen. En toe is daardie vent daar. Dit was vir hom duidelik sy het lankal van die soen vergeet. Waar sou sy aan die man kom? As sy iemand in haar lewe gehad het, sou een van sy mense hom gesê het – nie een van sy susters kan oor so iets stilbly nie.
Terug by sy huis het hy nie eens gaan stort nie, maar dadelik voor sy rekenaar gaan sit en begin tik. Al die naamlose emosies wat in hom rondwoed, het hy op papier probeer neerpen. Hy sal maar môre lees watse twak hy vandag alles geskryf het.
Maar nou is hy lus vir ’n bier en hoop Chris en Amelie kan help om sy gedagtes weg te vat van die ellendige vroumens wat in sy brein nesgeskop het.
Die deur vlieg oop. “Dis ’n lekker verrassing,” sê Chris met ’n breë glimlag. “Kom in. Amelie en Christo is gou oor na Natalie toe. Ek het al ’n vuurtjie aangesteek. Eet jy saam?” Al geselsend stap hulle deur tot in die ruim kombuis.“Kry vir jou ’n bier, ek maak net gou die slaai.” Chris begin goed uit die yskas haal.
Neethling glimlag en haal vir hom ’n bier uit die yskas. “Maar jy is handig in die kombuis, ek is beïndruk. Ek kan nie onthou dat jy ooit aangebied het om slaai te maak nie.”
“Met twee susters in die huis was dit nie nodig nie. Maar ek help hier waar ek kan. Amelie wil dit nie weet nie, maar sy word gou moeg. Dis ’n bietjie anders om swanger te wees as daar ’n peuter om jou rondhardloop. En ek het leer kosmaak toe ek alleen gebly het. Jy seker ook?” vra Chris terwyl hy ’n bak nadertrek.
“Ek koop maar iets wat ek kan opwarm. As ek eers begin skryf, vergeet ek om kos te koop, wat nog te sê maak.” Neethling stap na die groot deure wat op ’n agtertuin uitloop.
“Dis tyd dat jy ’n vrou kry,” lag Chris. “Een wat kan seker maak jy eet reg. Maar jy sal moet verder kyk as die maer poppies wat jy saamsleep na ons Sondagetes. Hulle skrik vir kos.”
Neethling stap stadig terug na die kombuistafel en gaan sit op een van die kroegstoeltjies wat gesellig om die toonbank staan.
“Hoe’t jy geweet?” vra hy terwyl hy in sy bier staar. “Hoe’t jy geweet Amelie is die een?”
Neethling kom na ’n rukkie eers agter dis doodstil. Hy kyk op. Chris het ’n breë glimlag op sy gesig.
“Wie is die girl?” vra Chris.
Vies neem Neethling ’n sluk van sy bier. “Ek het nie gesê daar is iemand nie. Ek wonder net.”
“Jy vergeet ek ken jou,” sê Chris.
Neethling ignoreer hom en speel met sy bierblik.
“Ek moes eers ’n ongeluk maak en in ’n hospitaalbed lê voordat ek besef het hoe ek oor Amelie voel.” Chris glimlag skeef. “As ek reg onthou, het jy baie daarmee te doen gehad. Jy’t mos gedreig om haar af te vat.”
Neethling snork. “Teen daardie tyd het ons almal geweet jy is gaga oor die girl. Ek moes iets doen om jou dit te laat insien.”
“Wel, ek het geweet ek sien nie kans vir ’n lewe sonder haar nie. Sy is in elke prentjie van my toekoms. Dit het my ’n rukkie geneem om haar te oortuig ons moet trou. As weeskind het sy nie haar eie waarde besef nie.”
“Dit moet moeilik wees om groot te word sonder ouers, sonder ’n ma en pa. Wie is jy as jy nie weet waarvandaan jy kom nie?” vra Neethling ingedagte.
Chris sit die slaai in die yskas en beduie vir Neethling na buite. “Kom ons sit buite. Na vanoggend se reën het die dag gelukkig vriendeliker geword.” Neethling gaan sit, en Chris karring aan sy vuur.
“Wel, Amelie onthou haar ouers. Sy was tien toe hulle verongeluk het. Natalie is die een wat haar ouers glad nie geken het nie. Sy was ’n baba toe hulle dood is en . . .” begin Chris en draai vinnig om na Neethling. “Natalie?” vra hy, sy wenkbroue tot teen sy haarlyn opgetrek.
“Waarvan praat jy?” skerm Neethling.
“Is Natalie die girl oor wie jy wonder?” vra Chris stadig en duidelik.
Neethling maak sy mond oop om sy deurmekaar gedagtes te probeer verduidelik, maar Amelie se vrolike stem roep van die kombuisdeur af.
“Neethling! Wat ’n heerlike verrassing,” lag sy en stap op hom af, klein Christo in haar arms.
“Oom Neet, oom Neet!” Klein Christo steek sy armpies uit.
Neethling lig die kleinding hoog bo sy kop voordat hy hom op die grond neersit. Hy hardloop dadelik na sy pa.
“Pappa, Pappa!” Hy lig sy armpies op.
Amelie stap nader en vou haar arm om Chris se lyf terwyl hy die seuntjie vashou. En net vir ’n oomblik sien Neethling ’n ander prentjie. Hy en Natalie staan net so, met ’n dogtertjie met haar groen