Ver bo korale. Susanna M Lingua
slegte bui?” vra sy.
“Wel . . . ek sou nie juis sê dat sy in ’n slegte bui is nie,” antwoord Daan versigtig. “Ek sou eerder sê sy is bekommerd oor jou.”
“Oor my! Waarom sou sy oor my bekommerd voel, Pappa? Ek het geen skuld nie en ek verkeer in blakende gesondheid . . .”
Daan bars saggies uit van die lag. Elaine kyk hom geamuseerd aan.
“Jou ma voel onrustig omdat jy op die dorp wil gaan bly, kleintjie. Sy sê enige onheil kan jou tref, en dan is ons nie eens daar om jou by te staan nie.”
Elaine kyk haar vader skepties aan, want sy weet waartoe hierdie gesprek gaan lei.
“Mamma het niks te vrees nie, Pappa,” antwoord sy goedig. “Ek het sewe jaar lank in Johannesburg vir myself gesorg, en soos Pappa self kan sien, het geen onheil my getref nie.”
“Ag, nou toe dan maar,” gee Daan die saak gewonne. “Ek het vir jou ma gesê dit sal niks help om met jou te redeneer nie. Jy is soos jou oorlede oupa.”
Elaine begin saggies lag en kyk haar pa ondeund aan. Sy is baie lief vir haar ouers en sy sou graag op Boskloof wou bly, maar dan moet Boskloof nie aan ’n Durandt behoort nie.
“Kom drink julle koffie, die ontbyt is amper gereed,” sê
Gerda.
“Hm, ja, ontbyt sal baie welkom wees. Ek voel al juis uitgeteer van die honger,” sê Elaine gemoedelik en maak asof sy nie die vraag in haar ma se oë sien nie.
Na ontbyt gaan verklee Elaine in ’n langbroek en bloes en sit ’n breërandhoed op. Dan gaan sy kombuis toe om vir haar ouers tot siens te sê.
“Waar gaan jy nou heen, Elaine?” wil haar ma weet. “Na oom Dirk en tant Truia toe, Mamma.”
“O ja, jy het mos gister gesê jy wil vandag vir hulle gaan dagsê. In elk geval, jy kan gerus vir hulle ’n paar stukkies beskuit saamneem,” doen Gerda aan die hand, want sy weet dat tant Truia se kwale haar nie toelaat om so dikwels beskuit te bak soos voorheen nie.
“Waarin gaan Mamma die beskuit sit?” wil Elaine dadelik weet, want sy het nie so iets soos ’n saalsak nie.
“Ek het ’n skoon meelsakkie,” sê haar ma. “Ek sal dit daarin sit. Waarom kyk jy my só aan, kind?”
Elaine se glimlag verbreed.
“Ek wonder maar net hoe daardie pragtige bruin hings van my gaan lyk met ’n wit meelsakkie vol beskuit aan sy stert vasgebind, Mamma!”
“Aan sy stert?”
Gerda kyk haar dogter aan asof sy ’n skroef êrens los het, maar Elaine se groen oë vonkel net meer ondeund.
“Ja, ek vrees dit sal aan sy stert moet wees, Mamma,” sê sy, “want sien, ek sal albei my hande nodig hê om die lewenslustige Prins in toom te hou.”
“Laat staan dan maar die beskuit, kind. Dra maar net my groete aan die twee oumense oor,” sê Gerda en ’n glimlaggie pluk aan die een hoek van haar mond. Daan bars hartlik uit van die lag.
“Dan sê ek maar tot siens, Mamma . . . Pappa! Sien julle met middagete!”
Ook Daan en Gerda sê tot siens, dan kyk hulle Elaine se fyn gestaltetjie agterna totdat sy om die hoek van die stal verdwyn. Na ’n rukkie hoor hulle hoe Prins oor die werf galop.
O, dis wonderlik om so sorgloos deur die veld te ry, mymer Elaine terwyl die wind by haar gesig verbywaai. Hoe dikwels het ek tog in Johannesburg na die oop veld en die skoon lug van Boskloof verlang, na die geur van dennenaalde en die geroep van ’n nagvoël. Maar al hierdie wonderlike dinge sal een van die dae net ’n aangename herinnering wees. Ja, selfs Prins sal aan iemand anders behoort en ek . . . ek sal net my bromponie en ’n gejaagde lewe hê, ’n woonstelletjie op die dorp en ’n telefoon wat my snags sal wakker lui. Ek sal nog baie na hierdie mooi dae, na Boskloof en na Prins verlang . . . Maar wag, ek moet liewer nie daaraan dink nie, dit stem my net mistroostig en . . . A, daar sit oom Dirk en tant Truia, soos gewoonlik, op die voorstoep!
Elaine trek Prins voor die deur in die skaduwee van ’n groot ou seringboom in en gly liggies uit die saal. Behendig maak sy die teuels aan ’n boomtak vas en stap in die rigting van die voorstoep waar die twee oumense sit.
Elaine groet hulle hartlik en dra dan haar ouers se groete aan hulle oor.
“Ons het jou lanklaas gesien, meisie,” kom dit van oom Dirk.
“Presies ’n jaar gelede, oom,” antwoord Elaine en neem langs tant Truia op die riempiesbank plaas.
Tant Truia kyk die jong meisie goedkeurend aan en sê vriendelik: “Jou pa vertel gister nog vir ons dat jy nou klaar geleer het, kindjie, maar ek sien al daardie boekgeleerdheid het jou darem nie verander nie.”
“Heeltemal reg, tante, ek het niks verander nie,” sê Elaine glimlaggend. “Ek is nog steeds dieselfde plaasdogter van weleer. Gaan dit nog goed met tante en oom Dirk?”
“Ag, kindjie, die rumatiek keil my op en die ou bene wil maar nie,” begin tant Truia. Sy hou daarvan om oor haar kwaal te gesels. “Ek smeer my natuurlik elke dag met daardie salf wat dokter Swanepoel vir oom Dirk gegee het toe hy sy nek verlê het, maar dit help ook nie. Nou’t Hessie Kromdraai vir my die raat van harmansdrup en duiwelsdrek gegee; nie om te drink nie, verstaan jy? Ek moet dit met terpentyn meng en my daarmee smeer.”
“Enne . . . wanneer moet daar met die goed gesmeer word, tante?” wil Elaine met lagduiweltjies in haar oë weet.
“Saans, kindjie, net voordat ek gaan lê,” verduidelik die ou tante.
“En oom Dirk?” vra Elaine laggerig. “Hoe gaan hy dit uithou met al daardie reuke in die kamer, tante?”
“Kindjie, jy spot nou,” vermaan tant Truia goedig. “Julle jong mense weet nog nie wat rumatiek is nie.”
“Maar,Truitjie,” val oom Dirk haar teregwysend in die rede, “hoe kan jy nou sê die kind weet nie wat rumatiek is nie? Sy’s dan ’n dokter!” Hy wend hom sonder meer na Elaine. “Weet jy, nooientjie,” vervolg hy geselserig, “toe ek nog jonk was, het ek ’n meisie gehad wat amper ’n dokter was. Sy’t als van boererate geweet en al wat ’n siekte was gesond gemaak. As sy ou Truitjie onder hande gehad het, was sy lankal gesond, want jy moet weet rumatiek was vir haar sommer kinderspeletjies om gesond te maak.”
“Die dame klink interessant, oom,” kan Elaine nie help om met ’n geamuseerde glimlag te sê nie. “Waar woon die . . . e . . . voortreflike dame?”
“Nee, sy’s lankal dood, meisie.”
“Kindjie, jy moenie als glo wat oom Dirk jou vertel nie,” help tant Truia die jong meisie haastig reg, so asof sy oom Dirk glad nie ken nie. “Hy sal netnou vir jou vertel dat sy oorle’ pa die een of ander koning se neef was . . .”
“Maar Truitjie, skaam jy jou nie om so vir die kind te staan en jok nie?” vermaan oom Dirk sy ou wederhelf met ’n goedige glimlag. “Netnou glo die kind jou, en dan is al haar respek vir my daarmee heen.”
Tant Truia kyk die oubaas met ’n glimlaggie aan en sê gerusstellend: “Toemaar, Dirk, almal ken jou. Maar wag, laat ek eers vir ons gaan koffie maak. Die kind is seker al dood van die dors.”
Elaine wil net aanbied om self vir hulle te gaan koffie maak, maar dan sê die oubaas weer: “Jy weet, meisie, ou Truia praat nou so, maar my oupa was ’n groot generaal in die Engelse oorlog. Ag, hy’t die kakies by die hope doodgeskiet . . . ”
“Oom bedoel hy het die oorlog so te sê alleen gevoer,” sê Elaine geamuseerd. Haar pa het heeltemal gelyk gehad, oom Dirk skiet nie meer spek nie; hy gooi nou sommer met die hele vark.
Maar dan hoor sy hom weer sê: “Ja, meisie, hy’t omtrent al die Boere onder hom gehad. Weet jy, hy staan nog eendag so agter ’n kliprantjie en kyk hoe die Engelse daar onder kamp opslaan, toe hoor hy hoe ’n kakie skielik