Lokstem van die liefde. Schalkie van Wyk
want daar is warmte in die lag wat uit sy blik en die diep lagplooitjies om sy oë straal.
“Ek ken toevallig vir Dawie en Annemarié baie goed, daarom twyfel ek nie eens aan jou storie nie. Dan het hulle die rondloperbrak na my vernoem? Dis nogal ’n eer, want hulle is lief vir die ding,” skerts hy, vat haar regterhand waarmee sy doelloos aan ’n lissie van haar slenterbroek peuter, en skud dit. “Bly te kenne, meisie. Barnard, nie waar nie? Jou ma was met oom Cornell Barnard getroud, as ek reg onthou.”
Sy knik met haar kop, verwonderd oor sy kennis.
“Ja, meneer De la Rey. Ek is Louise Barnard. Dan het u my pa geken?”
Sy uitdrukking verstrak en sy hoor ’n tikkie vyandigheid in sy stem wanneer hy antwoord: “Jare gelede, ja, want hy was tant Ragie se peetseun. Jou ma, Heleen, is sy hier?”
“Nee … nee, sy het nie saamgekom nie.” Sy wonder oor sy skielike stroefheid.
“Jy bedoel jy het alleen hierheen gekom?” ’n Frons van ongeloof keep tussen sy wenkbroue. “Het jou vriend jou gebring? Is julle net vir die dag hier?”
Vriend? Die woord skrik deur haar. Weet hy van Eben? Waarom glo hy dat sy saam met haar vriend gekom het? Lyk sy soos ’n meisie wat saam met haar vriend alleen in ’n huis sal woon? Wat dink hy van haar? Sy lyk aaklig en nat en almal hou nie van meisies met ’n dennegeur nie, maar dis alles Oom Lafras se skuld … en Eben s’n. Sy voel meteens verraderlike trane agter haar ooglede brand.
Dis al wat sy moet doen om haar vernedering volkome te maak – om in trane voor ’n vreemdeling uit te bars omdat die man wat sy liefgehad het haar van elke tikkie selfvertroue en trots beroof het, dink sy en kug hard agter haar hand terwyl sy om selfbeheersing veg.
“Waf-waf!” blaf Oom Lafras onverwags agter haar, jaag ’n skokrilling langs haar ruggraat af, en gee haar die broodnodige afleiding vir haar troebel gedagtes.
“Dis Oom Lafras, meneer De la Rey,” sê sy terwyl sy afbuk en die klam hondjie in haar arms optel. “Ek het gemeen hy sal sommer ’n goeie waghond wees terwyl ek hier woon. En hy is darem geselskap.”
“Dan het jy sowaar alleen hierheen gekom?” herhaal Lafras ongelowig.
“Dis tog wat ek gesê het,” antwoord sy ergerlik, lees die wantroue op sy gesig en beklemtoon: “Heeltemal alleen. Ek hou skool en ek het ’n rustige vakansie op die platteland broodnodig.”
Hy kyk na haar asof hy haar die eerste maal behoorlik sien, kyk na haar selfs toe sy net so kriewelrig soos Oom Lafras in haar arms begin voel. Sy sit die hond neer en lig haar ken effens om haar valse moed te gee voordat sy dit waag om sy deurdringende blik te ontmoet.
“Ek kan my ma se foonnommer aan u gee, meneer De la Rey. Sy is ’n rekenmeesteres by –” begin sy formeel.
“Sy weier om telefonies of persoonlik oor die verkoop van hierdie perseel te praat, daarom sal haar foonnommer my nie help nie,” antwoord hy en swyg peinsend voordat hy vervolg: “Jy kan haar nie dalk oorreed om die plek aan my te verkwansel nie, juffrou Barnard? Of is jy van plan om die huis jou toekomstige woning te maak?”
“Ja … nee … ek weet nie, meneer.” Louise pluk-pluk weer met senuweeagtige vingers aan die lissie van haar slenterbroek en verwens die vreemdeling met sy nuuskierige vrae. “My ma het ’n prokureur hier op Rheedershoop – ’n meneer Delport of …”
“Marnus Dippenaar,” help hy haar reg. “Marnus kan my nie help nie, want jou ma is sy kliënt, daarom vra ek jou. Oorreed jou ma om die plek aan my te verkoop en ek maak dit vir jou die moeite werd.”
“Hoe?” wil Louise onmiddellik op haar hoede weet, en sy gluur hom agterdogtig aan. Sy merk dat Oom Lafras met ’n verveelde gaap opstaan en na die gangdeur beweeg. “Oom Lafras, bly hier!” roep sy skerp uit.
“Genugtig, meisiekind, jy hoef nie te skree nie, ek is mos hier,” spot hy en die lag in sy stem en oë maak hom weer jeugdig.
“Ek praat met Oom Lafras,” sê sy ergerlik.
“Ek is ongetwyfeld oud genoeg om jou oom te wees, want ek is vyf-en-dertig. En jy? As jy my dogter was, het ek jou nooit toegelaat om alleen op vreemde dorpe te gaan kuier nie,” sê hy, sy stem wisselend tussen skerts en erns.
“Ek is vier-en-twintig,” antwoord sy met ’n poging tot kille waardigheid wat skromelik deur haar beteuterde voorkoms verloën word.
“Sowaar? Ek sal jou glo en hoop jy oorreed jou ma om tant Ragie se grond aan my te verkoop. Dis ’n hele twee akker en ek het dit dringend nodig. Kom ons gaan ’n ooreenkoms aan. Jy praat jou ma om, en ek koop vir jou enige motor wat jy wil hê,” stel hy voor.
Sy staar hom geskok aan. “Jy bedoel jy wil my omkoop?” vra sy verbyster.
“Genugtig, meisiekind, dis nie nodig om so ontstel te lyk nie,” sê hy onthuts. “Dis besigheid. Jy help my, en ek beloon jou. Dit gebeur elke dag in die sakewêreld. Stel jy belang in ’n splinternuwe motor van jou eie keuse?”
Vanselfsprekend stel sy belang in ’n eie motor – enige motor, solank dit kan loop. Hier op Rheedershoop gaan sy haar bestuurderslisensie kry en al haar meerderwaardige vriendinne wat al op agtien met ’n lisensie gespog het, op hulle neuse laat kyk. Maar sy sal haar eie motor met haar eie spaargeld koop, nie met die omkoopgeld wat die man hier voor haar vir haar wil gee nie. Sy kyk hom nou uitdagend aan, meer op haar gemak omdat sy weet dat hulle voortaan geswore vyande sal wees.
“Ek kan nie bestuur nie, daarom stel ek nie in ’n motor belang nie, meneer De la Rey,” sê sy kil.
“Ek kan jou leer. Ek het Gerhard en Lizelle geleer,” bied hy aan.
“Ek het al geleer, maar toe het ek ons ouderling omgery. Ek het agteruit gery en die ouderling het skielik om die hoek van die huis gekom, maar ek het hom nie gehoor nie,” vertel sy mismoedig.
“Foei tog,” simpatiseer hy met ’n breë grinnik.
“Hy was ’n maand lank in die hospitaal met ’n gebreekte been,” sê sy ergerlik en werp hom ’n vernietigende blik toe oor sy gevoelloosheid. “Dis waarom ek nooit weer bestuur het nie.”
“Arme kind – dit moes ’n groot skok gewees het.” Nou is daar simpatieke erns in sy stem, dog sy kyk hom nog wantrouig aan, oortuig daarvan dat hy haar in sy binneste uitlag. “Maar ’n mens kan nie aanhou weghardloop van ’n ouderling met ’n gebreekte been nie, daarom bied ek weer aan dat ek jou sal leer bestuur en ’n motor vir jou sal koop as jy jou ma kan ompraat.”
“Maar daar is seker ander grond,” vra sy.
“Ek wens daar was, maar daar is nie, want ons erf hier langsaan vorm die grens van die woonbuurt van Rheedershoop. Tant Ragie se oorlede man, oom Josef, het hierdie twee akker industriële grond gekoop en met sy dood, skaars ’n jaar gelede, het tant Ragie dit geërf. Ek het dit by haar probeer koop, maar sy het halsstarrig geweier – net soos jou ma nou weier om ’n stuk grond wat volkome nutteloos vir haar is aan my te verkoop. Begryp jy waarom ek by jou om hulp kom aanklop?”
“Ja, meneer De la Rey,” antwoord sy, wonder hoe en waar hy in die prentjie pas, wonder oor Dawie en Annemarié se stiefouers. Sy vergeet egter haar onbeantwoorde vrae wanneer die voortuinhekkie kierend oop piep en ’n lang, skraal man met ’n tikkie koper in sy donkerbruin hare in die smal, geplaveide tuinpaadjie aangestap kom. “Hier … is nog ’n man,” stotter sy, ineens weer intens onseker van haarself, en kyk oor haar skouer. “Oom Lafras!”
“Toe nou maar, juffroutjie, ek is mos hier … en ek wens jy wil vir jou hond ’n ander naam gee. Dis maar net Marnus Dippenaar, jou ma se prokureur,” sê Lafras gerusstellend, draai om en skud hand met hulle besoeker. “Dag, Marnus. Ek sien jy het jou briewetas saamgebring. Heleen Barnard het nie dalk eindelik ingestem om die grond aan my te verkoop nie?” vra hy hoopvol.
“Nee, maar die grond behoort nou aan juffrou Louise Barnard – dalk kan jy dit by háár koop,” antwoord Marnus, merk Louise skuins agter Lafras staan