Christine le Roux Omnibus 8. Christine le Roux
oë, was dom genoeg om hom alleen te los en in ’n ander deel van die tuin te werk. Teen die tyd dat sy teruggekom het, was die helfte van haar kruie daarmee heen.
Die tweede verrassing is hoe goed hy en haar swaer klaarkom. Adinda, Nicolette se suster, en haar man, Paul, is ook genooi en Paul is ’n stil mens wat beter met elektroniese masjiene kommunikeer as met mense.
“Jou dikdooie swaer,” het Jack na hom verwys.
Dit het Nicolette altyd gehinder, want sy en die res van die familie wat vir Paul goed ken, weet wat hulle aan hom het. Hy mag stil wees, maar hy het ’n dodelike sin vir humor as hy hom tuis voel in die geselskap. Ongelukkig het dit nie Jack se geselskap ingesluit nie. Jack intimideer vir Paul op een of ander manier sodat hy letterlik nooit sy mond oopmaak in Jack se teenwoordigheid nie. En hoe harder Nicolette gewerk het om Paul vir Jack te verduidelik, hoe smalender kon Jack wees. Dit het die punt bereik waar Nicolette voor die tyd uitgevind het of Paul by haar ma gaan wees voor sy dit sou waag om Jack soontoe te neem.
Maar Philip en Paul vind mekaar binne minute. Nicolette kan nie hoor waaroor hulle praat nie, omdat sy moet luister na Adinda se gelukkige stories oor swangerskap en hoe goed sy voel; sy kan net sien dat die twee mans lekker gesels.
“Jy’t ’n baie aangename familie,” sê Philip vir haar toe hulle die middag terugry. “Ek hou van hulle almal.”
“Hulle hou van jou ook.”
“Paul het my goeie raad gegee aangaande my motor.”
“Regtig?” vra sy verbaas. “Wat makeer die motor?”
“Hy begin sukkel. Ek moet hom inruil voor hy te oud word.”
Dis vir Nicolette Grieks. Vir haar lyk Philip se motor na ’n soliede soort van ’n liggrys kar; hoe oud of mankoliekig hy is, sal sy nie kan sê nie. Sy sê ook nie vir hom wat Adinda se mening was oor die verlowing nie.
“Jy’s mal,” was haar suster se uitspraak. “Daar is geen vergelyking nie. Jack is so eksoties soos ’n katjiepiering. Pragtig om na te kyk en ’n reuk wat jou duiselig maak, maar jy kan nie dag ná dag met ’n bos katjiepierings in jou huis leef nie. Jy sal naar word van die soetigheid daarvan.”
“Jy en Ma is ewe erg,” het Nicolette gesê. “Volgens Ma is Jack ’n pou en Philip ’n tarentaal. Nou praat jy van katjiepierings.”
“Die les is dieselfde. As jy weet wat goed is vir jou, gooi jy vir Jack uit en hou baie styf aan Philip vas.”
Nicolette moes lag. “Hy is nie myne om vas te hou nie! Ons voel niks vir mekaar nie. Het Ma nie verduidelik nie? Ek het Philip bygesleep omdat ek vir Jack tot sy sinne wil bring, niks meer nie.”
“Onsin. As jy bietjie moeite doen, kan hy vir jou lief word en jy vir hom.”
“Maar dis glad nie die plan nie! Ons is nie lief vir mekaar nie, ons is net vriende. Nes Jack besef wat hy verloor het, gee ek Philip se ring vir hom terug en dan is dit alles verby. Jy weet mos hoe ek oor Jack voel.”
En, moet sy ’n paar dae later erken, dit begin lyk asof dit werk. Jack kom die oggend na haar kantoor op ’n tydstip toe Herman nie daar is nie en hy lyk ernstiger as normaalweg.
“Wat doen jy vanaand, pop?” vra hy, sy blou oë op haar gesig.
“Niks nie,” sê sy voor sy besef dit sou dalk slimmer gewees het om te sê sy gaan uit.
“Kan ek jou kom haal? Ek dink dis tyd dat ons gesels.”
“Waaroor?” vra sy en knip haar oë.
“Oor ons. Ek en jy.”
Sy voel ’n opgewonde tinteling in haar binneste, maar hou haar ongeërg. “Ek veronderstel so, ja.”
“Ek sal jou sewe-uur kom haal.”
“Seker,” sê sy.
Ongelukkig kom Philip by die woonstel aan net toe sy gebad en aangetrek uit die kamer kom. Sy het moeite gedoen met haar voorkoms en die baie sensuele roomkleurige sybloes ná werk gaan koop.
“Nicolette,” sê Philip toe hy haar sien. “Jy lyk baie … mooi.”
“Dankie.”
Hy het ’n CD in sy hand. “Ek het dié vir jou gebring om na te luister. Jy’t gesê jy …” Hy sit dit op die boekrak neer. “Maar jy gaan uit, lyk dit my.”
“Ja.”
“Dan wil ek nie steur nie. Luister maar daarna wanneer jy tyd het en sê my wat jy dink.”
“Dankie,” sê sy weer en kyk hom agterna toe hy vinnig verdwyn.
“Haai, sies,” sê Elizma beskuldigend. “Hy wou …”
“Ek weet, maar ek gaan vanaand saam met Jack uit en ek wou nie hê Philip moet nog hier wees as hy kom nie. So ’n konfrontasie sal dit bederf. Ek dink my plan is besig om te werk, Jack het vanoggend baie ernstig gelyk.”
Elizma skud net haar kop. “Jy speel met ’n goeie man se gevoelens, Nicolette.”
Die verwyt irriteer Nicolette buite verhouding. “Watse gevoelens? Daar is niks tussen my en Philip nie! Goeiste, jy weet dit mos. Ons is vriende en hy weet presies wat die doel van alles is. Hoe kan jy sê ek speel met hom? Die verlowing is net ’n spel en hy is bewus daarvan!”
Elizma gee haar net ’n lang kyk en sê nie verder iets nie. Gelukkig kom Jack betyds, vir ’n wonder, en hulle ry na hulle geliefkoosde restaurant. By hierdie tafeltjie het hulle altyd gesit, oor hierdie vasie met sy twee roosknoppe het Jack vir die eerste keer erken hoe mal hy oor haar is. Dis alles nog dieselfde en toe sy in sy gesig kyk en die kerslig in sy oë sien flikker, is dit soos ’n geliefkoosde film wat sy op video opgeneem het en nou weer speel. En tog is dit nie dieselfde nie. Die tafel is te na aan die deur en elke keer dat nuwe mense inkom, spoel ’n vlaag koue lug oor Nicolette se rug. Philip sou dit besef het en die kelner gevra het om hulle te skuif. Hy sien sulke goed raak. Toe hulle een middagete by ’n opelugrestaurant gaan eet het, het sy nie eens agtergekom sy sit so dat die son direk in haar oë skyn nie, maar hý het en binne minute het die kelner die sambreel geskuif.
En Jack het net rooiwyn bestel. Weliswaar ’n baie goeie wyn, maar sy is net nie lief vir rooiwyn nie en sy sê dit al twee jaar lank. Philip bestel witwyn vir haar, maak nie saak watse kos hulle bestel het nie.
“Jy lyk só mooi,” sê Jack vir haar en sy oë gloei. “Soos ’n eksotiese wit roos. Ek wens jy kan sit waar ek nou sit en sien hoe die sy oor jou skouers val en jou nek ontbloot dat dit lyk na die stingel van ’n lelie.” Hy tel haar hand op en speel met haar vingers. “Ek wens jy wil hierdie potsierlike ring afhaal!”
“Potsierlik?” snak sy en ruk haar hand uit syne. “Dis nie ’n potsierlike ring nie. Dis pragtig.”
Hy maak sy mond oop om terug te kap en besluit wyslik daarteen. “Nee, jy’s reg, dis ’n mooi ring, maar jy kon dit maar vanaand by die huis gelos het.”
“Nee, ek is te bang dit raak weg.”
“Jy is nog kwaad vir my,” sê hy.
“Glad nie.”
Dis nie die lekkerste ete wat Nicolette nog geëet het nie, maar waarom sy so voel, kan sy nie sê nie. Jack is sorgsamer as normaalweg al weet hy nie van die koue op haar rug nie; hy sê alles om haar hart sag te maak, sy stem word diep en donker soos fluweel as hy haar vertel wat haar oë en lippe en lyf aan hom doen. Sy luister na hom, sy lig haar glas en drink ’n vingerhoedjie vol wyn; die kos is baie lekker en tog is dit asof sy op ’n afstand staan, asof dit nie sy is wat daar sit nie, maar ’n ander meisie. Sy wat Nicolette is, staan langs die deur en bekyk die twee voor haar, koelkop en onbetrokke. En sy is nie seker wat sy van hulle dink nie.
Toe die kelner die spyskaart weer bring dat hulle nagereg en koffie bestel, stoot Jack dit eenkant. “Net die rekening, asseblief,” sê hy. “Ons sal by die huis koffie drink.”
Dit voel