Suster Leanie se groot hart. Naretha Franken
raai. Jy het met ons nuwe matrone te doen gekry. Oe, daai Gousblom lyk na ’n feeks in die oortreffende trap. Sy gaan die lewe vir ons hel maak. Mark my words.”
Gousblom! Leanie glimlag effens. Van wat sy kon sien toe hulle ingeroep is om deur die nuwe matrone toegespreek te word, pas die bynaam nogal goed. Elizna Truter se hare is oranjegeel en sy dra donker maskara. Maar selfs Maré sal nie kan ontken dat die matrone ’n baie mooi vrou is nie. Veral met daardie helder groen oë en ligte vel wat vir ’n aantal jare glo net Londen se flou sonnetjie gesien het.
Sy skud haar kop. “Nee, ek het nog nie juis met haar te doen gekry nie. Ook seker maar goed, vandag was nie juis my dag nie. Of liewer, vannag was nie my nag nie.”
Maré frons. “Dit klink erg. Jy stres my nou op.” Sy vat Leanie aan die arm. “Wat’s fout? Dit kan nie onbenullig wees as jy só lyk nie.”
’n Knop kom sit onverwags in Leanie se keel. “My goue horlosietjie is weg.”
“Die een wat jou pa nog vir jou gegee het voor hy …”
Leanie knik. “Dit was om dankie te sê dat ek hom vir veertien maande na my ma se dood versorg het. Hy het dit spesiaal vir my laat graveer.”
“Ja, dit voel soos gister, dit was net nadat ons klaar geswot het. Ek het jou nogal gemis daardie eerste jaar wat ek al begin werk het en jy terug is plaas toe om na hom te gaan kyk.”
Leanie knip haar ooglede om die trane terug te hou. “Toe ek gisteraand geskrop het voor ons eerste operasie, het ek al gesien dis weg.”
“Ai, Laan.” Maré gee haar ’n drukkie. “Ek weet hoeveel dit vir jou beteken. Hopelik duik dit nog iewers op. Jy het dalk net vergeet waar jy dit gesit het. En as iemand dit in die hospitaal optel, sal hulle dadelik weet dis joune. Jou naam is mos daarop gegraveer.”
“Jy’s moontlik reg,” gee sy toe. “Dit het seker iewers ingeval. Ek moet maar net nog bietjie gaan soek.”
Maré glimlag. “Kom ons gaan kry iets om te eet in die kafeteria. Ek is so honger soos ’n beer.”
Leanie glimlag floutjies terug. “Kan jy wag dat ek gou my gesig was en in ’n sweetpak spring? Ek’s self nogal honger. Daar was nie gisteraand voor my skof tyd om te gaan eet nie en toe word dit ook nogal ’n besige nag.”
Leanie sluit oop en Maré gaan sit op die bed terwyl Leanie by die badkamer ingaan. Dankie tog dat die opgradering van die gebou van skoolkoshuis na algemene verblyf die installering van ’n klein badkamer by elk van die kamers ingesluit het. Sy het nou wel net ’n stort en geen bad nie, maar dit is beter as om in die gang te moet afsuiker na ’n gemeenskaplike stortplek.
Sy tap water in die wasbak en kyk in die spieël. Haar donkerbruin oë kyk moeg terug. Sy steek van die los haarslierte weer met ’n knippie vas.
“Waar was jy dan dat jy nie tyd gehad het vir eet nie? Het daardie sexy boyfriend van jou weer te lank gekuier?” hoor sy Maré vra.
Leanie spoel eers haar gesig af en klad dit met ’n handdoek voordat sy om die deur loer. “Ek gaan jou liewer nie sê nie, want dan kry ek weer ’n preek en ek weet nie of ek regtig daarvoor lus het nie.”
Maré sug en skud haar kop. “Die parkie. Jy het weer in die parkie gesit en droom. Eendag gaan hulle jou nog in daardie verdomde parkie aanval en dan –”
“Maré, asseblief. Ek weet wat jy dink, maar ek het regtig –”
“Dis gevaarlik, Leanie, en jy weet dit. Jy is nie meer in die Karoo nie, en ons leef nie in die land van maanskyn en rose nie.”
“Ja, Ma. Ek weet, Ma.”
Maré trek ’n hand gefrustreerd deur haar kort blonde hare en kyk haar streng aan. “Hou op met spot en … Ek weet Henk stem met my saam, of jy dit nou wil weet of nie. Die parke is nie veilig nie.”
Leanie hang haar uniform oor die stoel en glip ’n T-hemp oor haar kop. Sy dink weer aan die hawelose oom teen wie sy gebots het. Sy kyk Maré ernstig aan. “Hoekom word mense boemelaars, hmm? Waar is hulle naasbestaandes en hoe kan hulle toelaat dat hul familie so lewe?”
Maré rol haar oë na bo en val terug op die bed. “Hier gaan ons al weer. Jy en jou boemelaars. Hoekom los jy nie die verdomde mense uit nie. Hulle wil so lewe.”
“Ek glo dit nie vir een oomblik nie. Geen mens sal so wil lewe nie.”
“Wel, ek het nuus vir jou. My ma se een broer oom Albé het ’n boemelaar geword. Hy het jare op die strate geswerf, terwyl my tannie en sy kinders hulle oor hom doodbekommer het. Hy, daarenteen, was dolgelukkig. Hoekom? Want hy wou nie werk en vir sy gesin sorg nie. Hulle het hoeveel Sondae agter hom aangery en vir hom kos geneem.”
Leanie kyk haar vriendin verbaas aan. Dié storie het sy nog nooit vantevore gehoor nie en sy ken Maré tog al sedert hulle studenteverpleegsters was.
“Ek het nie geweet nie … Lewe hy nog? Is hy nog –”
“Nee, hy is ’n paar jaar gelede dood aangetref met ’n mes in sy bors.”
Leanie trek haar asem skerp in. “Shame.”
“Nee, nie shame vir hom nie. Shame vir my tannie en die kinders, ja. Vir wat het hy nie by sy mense gebly nie?”
Leanie vou haar arms. “Ek dink steeds nie almal wat daar buite is, wil daar wees nie. Die meeste van diegene wat so rondswerf, doen dit om weg te kom van iets af. Hulle is nie almal sleg nie.”
Maré se arms vou ook oor haar bors. “Wat het gister tussen jou en die bosslapers gebeur, hmm? En hoekom was jy amper laat vir werk? Want ek het ’n vuil spesmaas dat so iets ons weereens by hierdie onderwerp uitgebring het.”
Leanie lag en laat haar arms langs haar sye sak. “Jy ken my glad te goed, maar kom ons gaan eet. Ek sal jou nie verder verveel met my boemelaarstorie nie.”
“En my nuuskierig los? O, nee! Kom sit en vertel.” Sy loer vlugtig na die horlosie op haar arm. “Daar is nog genoeg tyd om te gaan eet.”
“Daar het nie regtig iets gebeur nie. Maar, onthou jy die boemelaar wat ek aan die einde van verlede jaar aan jou uitgewys het? Die een wat sy kos met Dora en Isak deel?”
“Die een wat mank loop en wie se baard so ’n boskasie is dat ’n mens skaars sy gesig kan sien? Ja, wat van hom?”
Leanie knik. “Ek het hom nog nie weer gesien sedert ek van vakansie af teruggekom het nie. Toe ek gistermiddag besef hoe laat ek gaan wees, het ek daar weggestorm en my amper kaduks teen hom vasgehardloop.”
“So, hy is terug. Nog ’n bosslaper waarvoor jy moet lig loop. Die meeste van hulle is op die een of ander dwelm, spirits, wat ook al. Hulle lyk so onskuldig, maar hulle is –”
“Hy het die mooiste blou oë en ’n diep stem. Potblou oë, maar dof asof hulle nie behoorlik kan sien nie.”
“Ag nee, régtig, Leanie. Nou staar jy al diep in ’n bosslaper se oë. Dis natuurlik dof omdat hy bedwelm is. Dis tyd dat Henk jou kom vat en trou, ’n mevrou Barnard van jou maak sodat jy hier kan wegkom.”
“Nee, man, dis glad nie só nie. Die oë was net vir my ’n verrassing so in die gesig met die woeste baard, dis al. Dalk was hy eens op ’n tyd ’n mooi man, maar hy’s oud en lyk gehawend.”
“Gmf,” Maré spring op. “Ek dog amper jy wil weghardloop en mevrou Boemelaar gaan speel.”
Leanie bars uit van die lag. “Jy’s verspot. Kom, laat ons liewer gaan eet.” Hulle glip by die kamerdeur uit. Leanie sluit dit agter hulle en trek Maré tot by die hyser.
“Ek het gespot oor die res, maar ek wens regtig jy en Henk trou binnekort,” sê Maré. “Één van ons moet minstens geluk vind en uit hierdie koshuis trek. Julle is al amper hoe lank verloof … twee, drie jaar? Dink julle nie dis tyd om aan te beweeg nie?”
“Henk wil nog eers dinge met sy pa uitpluis. Ek gaan definitief nie saam