Suster Leanie se groot hart. Naretha Franken
voordat sy die ander kant van die park bereik, kom Isak aangestap met Dora kort op sy hakke, al skellend.
Toe hulle haar gewaar, verdamp Dora se geskel en kom hulle haar met breë glimlagte tegemoet.
“Môre, môre. Wat is jy weer vanoggend so moeilik, Dora?” groet sy die twee.
“Dis hy wat my so de vieste in maak.” Sy wys met haar duim na Isak. “Die skollie kom vat sommer die kos so uit onse hand uit en hy staan net so. Sê niks en doen niks.”
Dis ’n harde lewe, dink Leanie, maar sy hou die gesprek lig: “Ai, Isak. Jy kry ook maar altyd die wind van voor, nè?”
“Is so, suster. Ma’ ek kan dit vat. Gooi net ’n dowe oor. Sy moet maar skel.”
Leanie lag. “Nou toe, ek hoop die res van julle dag lyk beter.”
“Wag eers, sustertjie. Jy kom of jy gestuur is. Ons het vir jou ’n surprise.” Isak lag oopmond terwyl die gerimpelde hand in sy broeksak grawe.
Sy merk dat Dora net so opgewonde is. Dié lag hees en peuter aanmekaar met haar trui se knope.
Isak hou sy hand na haar toe.
“My horlosie!” roep Leanie uit. Sy kan haar oë nie glo nie. “Ag, dankie, dankie, dankie tog.” Haar oë is nat van dankbaarheid toe sy dit uit Isak se hand neem en teen haar bors vasdruk. “Baie dankie, julle twee. As julle maar net weet hoe kosbaar hierdie horlosietjie vir my is. Ek het oral gesoek, maar kon dit nie kry nie.”
“Dis eintlik Lu. Dis hy wat dit opgetel het. Hy het gevra dat ons dit moet bewaar en vir suster gee.”
Dan het die horlosie se hakie seker losgegaan toe sy teen hom gestamp het. Sy het dit nie eens agtergekom nie.
Leanie kyk deur die leë park. “Is hy weer weg? Weet julle waar hy is? Ek sal hom graag self wil bedank.” Sy voel nog skuldig omdat sy so kortaf was die dag wat hulle in mekaar vasgeloop het. Sy skuld hom beslis meer as net ’n dankie.
“Hy is maar hier rond. Kom en gaan mos soos hy wil.”
“Miskien moet ek vir hom ietsie koop om dankie te sê. Weet julle of hy iets nodig het? Miskien klere, of seep … Wat dink julle?”
Isak dink ’n oomblik diep en skud dan sy kop stadig heen en weer. “Nee, sustertjie, daai ding sal ek nou nie weet ’ie.”
“Pille!” roep Dora skielik so hard uit dat Leanie skoon skrik. Sy lyk verleë en sê sagter: “Pille. Jinne, suster, die man het baie pyn. Hy probeer dat ons dit nie sien nie, maar ek sien daai pyn in sy oë.”
“Jy’s nogal reg,” sê Isak. “Ek dink dis wat suster vir hom kan kry. Suster werk mos hoeka daar by die hospitaal. Dis reg. Pille.”
Leanie voel hoe haar hart kramp. Watse pyn sou die man hê? Sy is op pad winkels toe, miskien moet sy sommer by die apteker hoor of daar ’n redelike sterk pynpil is wat sy sonder voorskrif kan koop. “Nou ja, pille sal dit dan wees. En julle, waarvoor het julle vandag lus?”
Dora se kekkellaggie vul die stilte. “Suster weet mos al, enigiets is welkom.”
“Oukei, wag vir my hier. Ek sal kyk wat ek kan kry.”
Leanie haas haar terug na die hospitaal om vir Sammy die comics te vat nadat sy die ander inkopies, insluitend Lu se pille, vir Dora en Isak gegee het. Sy gaan staan verbaas toe sy deur die parkeerarea beweeg.
Dit is dan Henk se viertrek wat daar geparkeer staan. Sou hy haar kom soek het? Hy weet mos sy werk nagskof. Dalk was hy reeds by die koshuis en vat hy nou ’n kans om haar by die hospitaal te kry. Leanie kyk vlugtig op die horlosie wat weer veilig om haar pols is. Dis amper elfuur, sy het haar tyd omtrent weer in die dorp verspeel. Toe sy by die hospitaal se deure instap, is Henk net mooi op pad uit. Hy loop met sy hande in sy jeans se sakke. Die ligte sportbaadjie pas perfek om sy skraal bolyf. Enige vrou se droom. Altyd hipermodieus aangetrek; glad nie die stereotipiese boer in ’n kakiehemp nie.
“Henk?”
Hy kyk op en dit tref haar weereens hoe verdomp aantreklik hy is. “Hi, mooiding, moet tog nie vir my sê jy werk al klaar weer nie. Het jy nie ’n nagskof agter die rug nie?”
Hy bedoel dit seker goed, maar sy kners op haar tande. Sy hou die winkelsak op. “Ek het net gou iets kom afgee.” Eerder nie nou vir hom van Sammy vertel nie. Hy gaan haar net waarsku om nie altyd meer te doen as wat van haar verwag word nie.
“Wel, ek het ’n verrassing vir jou,” hy soen haar en vou sy arms om haar vir ’n stywe druk, “kom gou saam.”
Sy laat toe dat hy haar na die viertrek lei. Daar tel hy ’n groot bos blomme van die passasiersitplek af op en gee dit vir haar met ’n breë glimlag.
“Dankie.” Sy kan nie anders as om te dink aan al die ander bosse wat sy die afgelope paar maande van hom ontvang het nie. Nog voor die blomme verlep het, het hulle gewoonlik hul volgende rusie.
“Ek’s jammer oor Sondag,” sê hy en sy voel skuldig oor haar gedagtes. “Miskien is dit tog beter dat jy met jou eie motor kom. Dit is in elk geval onverantwoordelik van my om te bestuur wanneer ek gedrink het.”
Sy knik. In die hospitaal lê daar juis ’n seuntjie wie se pa so onverantwoordelik was. “Kom ons vergeet daarvan. Het jy my by die koshuis gesoek?”
“E … nee.” Hy lyk effe verleë. “Ek het eerste hierheen gekom. Ek moes ’n paar van die werkers inbring vir hul mediese toetse – my pa wil vir hulle polisse uitneem. Maar ek wou jou kom soek om te vra of jy lus is vir middagete?”
“Ek’s nie eintlik honger nie, maar as jy wil, kan ek saam met jou gaan. Ek wil net eers hierdie pakkie afgee. Ek kan ook ongelukkig nie te lank kuier nie. Ek moet in die bed kom en rus kry voor ek weer aan diens gaan.”
“Gaan slaap liewer. Ek kan sien jy’s uitgeput. Ek kry sommer vir my ’n wegneemete êrens. Ek wou maar net vir jou die blomme gegee het. Wanneer is jy weer af?”
“Volgende Maandag en Dinsdag eers. Daar lê nog ’n lang week voor. Die nagdiens begin my nou onderkry.”
“Vir my ook. Maar jy weet hoe ek oor jou hospitaalwerk voel. Kom jy plaas toe wanneer jy weer vry is?”
“Weet nog nie. Ek is eintlik steeds op roep. Ek het tonne goed wat ek wil doen, en jy gaan tog ook nou besig raak met parstyd. As jy lus het, kan jy inkom dorp toe, dan skiet ek jou vir ’n movie en popcorn.”
“Ons kyk maar hoe dinge loop.”
“Het jy lus vir koffie? Jy kan gou saam met my by die koshuis kom drink. Ek gee net eers die pakkie af.”
Hy skud sy kop en soen haar op die voorkop. “Nee wat, dankie. Jy moet lekker slaap. Ek sien jou dan dalk volgende Maandag of Dinsdag. Dis nou natuurlik as jy nie te vaak is nie.”
Sy knik en groet net. Toe sy terugloop na die ingang voel sy hoe hy haar agterna kyk. Hy kry dit altyd reg om haar te laat skuldig voel oor die lang ure wat sy moet werk. Asof dit haar skuld is. Wel, hy moet maar dink en voel soos hy wil, sy is nie van plan om haar loopbaan te laat vaar nie. Plaas dat hy haar liewer ondersteun, maar nee, nou maak hy dinge net moeiliker.
“Sjoe, jy word darem bederf,” sê Hennie van agter die hospitaal se ontvangstoonbank. Hy blaai deur ’n koerant en skuif sy brilletjie reg. Sy glimlag net en loop verby.
Sy maak eers ’n draai by die vrouesaal om die blomme aan pasiënte uit te deel. Hulle dankbare glimlagte maak haar hart weer lig. Dit is egter niks in vergelyking met die opgewondenheid op klein Sammy se gesig toe hy die strokiesprente sien nie. Dis genoeg om haar tydelik van alles anders te laat vergeet.
Dis eers toe Leanie in haar kamer gaan lê om te slaap dat al die gedagtes weereens maal. Buite het die reën begin uitsak. Sy sukkel om aan die slaap te raak. Dit vreet aan haar dat sy en Henk hopeloos te veel vassit, sy bekommer haar oor waar Dora en Isak in die reën is en wonder wat van die boemelaar-oom met die blou oë geword het en of die pynpille darem verligting sal bring. En Sammy; sy hoop regtig