Ultrasatyn 2. Elsa Winckler
sou vinnig sy koppie koffie sluk en waai. Dis nie nodig om langer te sit en wag om te hoor van Doug en Annabel se blomme nie. Dit het op die aarde niks met hom uit te waai nie. Hy het sy ondersteuning gewys deur saam te kom, hulle het ’n bloemis gekry, sy plig as strooijonker en broer is afgehandel.
So, die rede hoekom hy nog hier in afwagting sit, beteken net een ding – hy wil weer die godin met die armbande sien. Corinne. In die paar oomblikke wat hy sentimeters van haar af was, het hy alles van haar raakgesien: haar helderblou oë, die vyf sproete op haar neus, die sysagtheid van haar koringblonde hare, die glimlag om haar lippe en, help hom, die klipharde puntjies van haar borste wat teen haar T-hemp druk. En toe kom die doodskoot – daai dun goue enkelkettinkie. Dat hy nie iets onbesonne aangevang het nie, soos om haar oor sy skouer te gooi en iewers heen te neem waar hulle alleen kan wees, waar hy kan voel …
Ongemaklik skuif hy op sy stoel rond. Hy wat skaars ’n girl se naam kan onthou na ’n date, het feitlik oombliklik elke detail van die vroumens opgeslurp. Net die gedagte aan haar stuur sy libido weer op ’n wilde weghol. En wat hy glad nie verstaan nie … sy lyk nie naastenby soos sy idee van die ideale vrou nie.
Magtig, hy is besig om dit te verloor, hy hoor die treiterende geklingel van daardie armbande al is sy nie eens naby nie.
“Hier is Corinne!” roep Doug uit.
Verlig staan hy saam met sy broers op. So, sy spook nie regtig by hom nie. Hy het reg gehoor; hy is darem nog nie heeltemal van sy trollie af nie.
Corinne beduie vir hulle om te sit. “Jul ma het julle mooi grootgemaak.” Sy skuif haar reg op die leë stoel langs hom en toe hulle inskuif, rus haar been ’n oomblik styf teen syne.
Hy voel die siddering wat deur haar lyf trek, maar voordat hy iets simpels kan doen soos sy hand op haar been sit, skuif sy haar stoel agtertoe.
Sy begin klik die pen wat sy in haar hand het en maak keel skoon. “Ek kan vir jou die Skotse heide kry; die wittes kom teen ’n prys, natuurlik. Daar is goedkoper alternatiewe.” Sy knipoog na Doug se kant, haar glimlag wyd. “Maar jy weet seker hoe spesiaal wit heide is. Dit dra so ’n besonderse boodskap oor en daar is ’n spesiale legende wat daaroor vertel word.”
Doug skud sy kop. “Nee, ek weet niks van blomme nie. Ek weet net Annabel soek ’n Skotse ruiker en ek sal oor warm kole loop om seker te maak sy kry wat sy wil hê.”
“Wow, jy’s ’n droombruidegom! Hier is die pryse.” Corinne oorhandig ’n vel papier aan Doug. “Blomme het hul eie taal. Die wit heide sê vir haar jy wil haar beskerm en hoop uit jou hart al haar wense sal waar word.”
Doug glimlag breed. “Ek hou daarvan. Maar ek het nie geweet blomme dra betekenis oor nie. Oukei, ek weet ’n rooi roos is liefde, maar jy leer my iets.”
“Ek het feitlik in my ouma se blommewinkel grootgeword en by haar geleer blomme ‘praat’ met jou. Elke blom het ’n betekenis, elke blom sê iets. Dis wonderlik om die uitwerking van die regte bos blomme op iemand te sien. Glo my, jou bruid sal mal wees oor haar ruiker.”
“Corinne, jy red my. Ek gaan hierdie lys vir Annabel gee, sy sal verder met jou onderhandel. Die prys maak nie saak nie, enigiets wat haar gelukkig maak.”
“Volgens die lysie wat jy my vanoggend gegee het, wil julle ook blomme in die onthaallokaal hê?”
Doug struikel effens oor die naam van ’n spogwynplaas buite Stellenbosch waar die onthaal gehou gaan word.
Corinne knik. “O ja, Plaisir d’Amour! Ek het al ’n slag die blomme vir ’n troue daar gedoen en weet presies hoe dit lyk. Pragtige plek. Goed, ek wag vir Annabel om my te bel.”
Sy begin opstaan en Alan sit vinnig sy hand op haar arm. Haar arm ruk onder sy vingers en hy laat sak sy hand.
“Die legende van die wit heide?” vra hy.
Sy kyk vinnig na sy broers voordat sy begin praat. “Volgens oorlewering was Malvina, die dogter van die Skotse digter Ossian, in die derde eeu verloof aan die Keltiese soldaat Oscar. Oscar is egter dood tydens ’n geveg en toe Malvina die nuus kry, het sy bitterlik gehuil. Daar word vertel die boodskapper wat die nuus gebring het, het ’n takkie pers heide aan haar oorhandig wat Oscar vir haar as ’n laaste teken van sy ewigdurende liefde gestuur het. Toe haar trane op die pers heide val, het dit wit geword. Sy het die wens uitgespreek dat die wit heide, hoewel die simbool van haar hartseer, geluk aan elke ontvanger daarvan sal bring.”
Sy skuif haar stoel agteruit en staan op. “Mooi, nè?”
Alan kyk vinnig na sy broers. Almal het dieselfde verdwaasde uitdrukking op die gesig, wat seker ook op syne is. Die girl kan ’n storie vertel.
Hulle spring weer almal op. “Dankie, Corinne,” sê Doug duidelik beïndruk.
“Kom ek stap saam met jou terug,” sê Edward en vat haar hand.
Voordat Alan kan dink oor wat hy aanvang, het hy haar ander hand in syne. “Ek sal saam met haar stap,” sê hy kortaf en druk Edward eenkant toe.
Sy broers se skaterlag agtervolg hom tot om die hoek.
“Jy hoef nie saam te stap nie, ek …”
Hy swaai haar om sodat sy voor hom staan. “Ek wil jou sien. Vanaand. Of … enige ander aand.”
Sy kantel haar kop, ’n frons op haar voorkop. “Ek dog Annabel gaan my bel oor die blomme?”
Iemand stamp agter teen hom en met ’n swets trek hy haar by die naaste deur in. Dis die een of ander kantoor, maar hy kyk nie rond nie.
“Ek wil jou sien,” sê hy weer, maar sy bly frons, so asof sy geen benul het waarvan hy praat nie. Magtig, het hy so lanklaas ’n vroumens uitgeneem? Hy moet sy slag verloor het. “Ek wil jou uitneem. Vir ete of … iets.”
Hy sien die presiese oomblik toe sy verstaan wat hy nou eintlik vra. Haar wenkbroue skiet die hoogte in en haar mond vorm ’n koeëlronde “o”.
“Vanaand?” vra hy.
Verdwaas knik Corinne.
“Sewe-uur?”
Sy knik weer.
En toe kan hy met die beste wil ter wêreld nie meer die donderende boodskap van sy brein of sy lyf, of albei, ignoreer nie. Hy vou haar gesig toe in sy hande. Haar mond val oop in ’n snak en hy duik af vir ’n soen.
’n Man soen nie ’n girl wat hy van g’n kant af ken nie. Dis sy laaste intelligente gedagte. Want toe sy lippe aan hare raak, kom sy hele lyf in opstand teen hierdie verlangse stemmetjie wat hom wil kapittel.
Haar lippe is sag, warm en nooi hom uit om te proe. Hy drink haar in, maar die dors in sy binneste raak nie geles nie, inteendeel.
Iemand maak hard keel skoon agter hulle.
“Kan ons help?” vra ’n geamuseerde stem.
Vervaard ruk hy sy kop op. Corinne knip-knip haar oë. Hy kyk om na waar die stemme vandaan kom. Agter die ontvangstoonbank staan twee vroue met breë glimlagte na hulle en kyk, maar dit duur ’n paar oomblikke voordat hy besef wat so pas gebeur het. Hy het wragtig ’n wildvreemde vrou by die eerste die beste deur ingetrek en haar gesoen sonder om een oomblik te dink wat hy doen en waar nogal.
Corinne lag, haar armbande klingel uitgelate.
“Hallo, julle!” groet sy die twee vroue vrolik. “Ek kan hom beslis aanbeveel – die man kan soen!”
En voordat hy iets kan sê, is sy uit by die deur.
“Wel, meneer, as jy soene aan die uitdeel is …” giggel die een vrou, maar Alan luister nie verder nie en stap met lang treë by die deur uit agter Corinne aan.
Binne die bestek van ’n uur is hy uitgedop en omgedop deur die vroumens. Hy soen vroue, maar darem eers na ’n paar dates, nie sommer enkele minute nadat hy een ontmoet het nie. Sy instink – en libido – het sy normaalweg analitiese linkerbrein heeltemal oorgeneem – dis