Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman
Arabel is dankbaar sy staan met haar rug na hom gekeer. Gelukkig is Jaco se bonkige gestalte tussen hulle. Hy het haar waarskynlik nie gesien nie en sal nie oplet as sy vinnig wegglip nie.
“Henning Reynecke,” stel hy homself voor. “Een van die nuwe aanstellings.”
Jaco spring omtrent op aandag. “Middag, kaptein! Aangename kennis. Welkom by Jakaranda-lugdiens.”
“Dankie.”
Arabel kan aan sy stem hoor hy glimlag, daardie effe skewerige glimlag wat sy so goed onthou. Wat aan sy een mondhoek trek, sodat hy half weerloos lyk en jy hom teen jou wil vasdruk, daardie hartbrekende mooi mond van hom soen. Lank en diep, om dieselfde vuur wat jy binne-in jou voel groei ook in hom wakker te maak …
Moenie! keer sy haarself. Dis verby tussen julle. Hy het weggegaan, want hy wou jou nie hê nie …
Tess steek haar hand uit. “Middag, kaptein. Ek is Tessa van der Merwe. Sommer Tess vir my vriende. Welkom by ons. Ek wens jou toe: sagte landings en miles of smiles.” Haar stem klink kortasem, asof sy ’n marathon gehardloop het.
“Dankie, Tess. Bly om jou te ontmoet.”
Arabel sien uit die hoek van haar oog ’n stuk donkerpers uniformmou met vier goue rangstrepe op toe hy sy hand na Tess uitsteek. Dan stap hy regs om die tafel. “En vir jou ook, juffrou … e … M. Duvenhage. Marie? Marietjie?”
Blykbaar na Martie se naamplaatjie opgelet, besef Arabel. Slim van hom. Maar dit het sy geweet. Sy het hom destyds van baie dinge beskuldig. Dat hy neuroties pligsgetrou is, arrogant, stroomop … Maar nooit dat hy dom of onoplettend is nie.
“Dis reg, kaptein,” antwoord Martie. “Die M staan vir Martie. Aangename kennis.”
Terwyl hy die kelners groet, skuifel Arabel links om die tafel, in die teenoorgestelde rigting. Toe Tess vra of hy saamgaan Hongkong toe, koes sy ongemerk agter ’n pilaar in en glip weg – so vinnig en so ver weg as moontlik.
Dêmmit! Die voorbarige Jaco het haar in ’n ongemaklike situasie geplaas, en soos die duiwel dit wil hê, sal dit nou juis Henning wees wat op daardie presiese oomblik opdaag. Hy het altyd die gawe gehad om op die verkeerde tydstip by die huis aan te kom: as sy pas die rys verbrand het, of ’n gesigmasker ophet, of in die bad was. Nie dat die bad altyd so ’n slegte idee was nie … Sy moes dit miskien meer kere probeer het, met kerslig en roosblare, dan het haar huwelik dalk langer gehou.
Dis nie net sy stem nie … Selfs sy gewrig en hand het so pynlik bekend gelyk. Bruingebrand en sterk, met groot kneukels en naels so kortgeknip, dit lyk asof hy hulle kou. Silwerskoon en netjies. Hande wat ’n spyker kan inmoker, ’n wiel omruil en ’n stuurstang vashou. Maar ook weet hoe om ’n vrou vas te hou. Ferm en tegelyk teer; sag en koesterend, of eisend …
Eers in die kleedkamer kom Arabel tot bedaring, met haar voorkop teen die koel teëls gedruk en ’n vuis teen haar mond. In die spieël bokant die wasbak is haar oë donker en onstuimig; haar gesig só bleek dat sy vir die eerste keer die sproete oor haar neus oplet. ’n Hele ry. Seker al van meer as ’n week gelede, toe sy in Las Palmas langs die swembad gelê het.
Sy kan net hoop dat Henning haar nie herken het nie. Hy kon nie, maak sy haarself wys, want hy het net haar rug gesien, terwyl hy op die ander mense gekonsentreer het. Hy kan tog sekerlik nie onthou hoe haar rug of haar agterkop lyk nie. In daardie dae was haar hare lank en reguit. Maar vandat sy dit kortgeknip dra, krul dit en lyk donkerder, amper swart. Dis hoekom sy ligstrepies laat insit het. Sy lyk totaal anders as toe hy haar laas op die Weskus gesien het – onthuts en vol verwyte, kruppel en op pad uit met haar tasse. Die dag toe hy Boetie vir haar gegee het …
Sy was ’n nare, ondankbare feeks. Pleks dat hy haar die trekpas gegee het, eerder as die MG se sleutels. Sy het nie eens dankie gesê nie. Nie gevra hoe hy sonder ’n motor gaan regkom nie, net uitgestorm en die voordeur agter haar toegeklap.
Berna is reg. Sy moet haar kop in skaamte laat sak, want sy kan Henning nie in die oë kyk nie. Geen wonder hy het nie die egskeiding teëgestaan nie. Hy het die dokumente van haar prokureur af sonder teenspraak geteken en dadelik teruggestuur, sonder kommentaar. Nie eens ’n briefie daarby nie. Of darem net ’n nota nie … Spoedpos, asof hy so gou moontlik van haar ontslae wou wees.
Na afloop van die skeisaak het sy hom laat weet dat sy haar nooiensvan teruggeneem het – ter wille van administrasie en om verwarring te voorkom. Maar ook uit ordentlikheid omdat sy gereken het sy is dit aan hom verskuldig om te meld dat sy nie meer sy naam dra nie; nie meer Arabel Reynecke is nie. Henning het nie die moeite gedoen om te antwoord nie. Dit was duidelik hy wou haar uit sy lewe sny en vergeet. ’n Ander lugmagbasis soos Hoedspruit of Waterkloof was nie ver genoeg nie. Hy het uit die Suid-Afrikaanse Lugmag bedank en is Australië toe – aan die ander kant van die aardbol. Met net ’n posbusnommer …
Henning het seker gedink sy is nog in die Kaap, by haar ouers of ’n nuwe man, en dat dit ná ses jaar in ballingskap veilig is om terug te kom. As hy geweet het sy is in Kempton en ’n lugwaardin by Jakaranda, sou hy ver weggebly het.
Wat gaan sy doen as hulle ’n week lank op dieselfde vliegtuig is? wonder Arabel radeloos. Sy kan nie sewe dae lank wegkruip nie. Of ’n donkerbril dra of ’n serp om haar kop nie. Dis te laat om te sê sy het oorpyn, sy kan nie vlieg nie. Kan sy op die roltrap val en voorgee sy het haar enkel verstuit?
Martie kom in terwyl Arabel haar kuif onder die kraan druk en vorentoe kam, laag oor haar oë. Die kamoeflering laat haar anders lyk, maar nie anders genoeg nie.
“Ook maar goed dit was nie tee nie,” sê Martie. Arabel staar haar verward aan. “Tee vlek erger as koffie,” verduidelik Martie. “Sukkel jy om jou romp skoon te kry? Jy het so lank weggebly, Tess het my gestuur om te kom kyk of jy hulp nodig het.”
“Ek kom reg, dankie.”
Arabel is trots daarop dat haar stem normaal klink. Soos ’n eend op ’n dam: bokant die water swem hy heel rustig, maar onder die water trap en roei daardie twee pote soos besetenes. Totdat hulle die dam onder die eend uitruk … Soos nou met haar gebeur het.
Martie is nie geflous nie. “Wat makeer? Jy lyk soos iemand wat ’n spook gesien het.”
Arabel se vingers klem die wasbak vas. “Miskien hét ek …”
“Hoe bedoel jy? Voel jy nie lekker nie?”
“Seker iets wat ek geëet het …”
“Moet ek vir jou iets vir naarheid bring?”
Asof pille sal help. As dit maar so maklik was … Arabel skud haar kop. “Gaan hy saam Hongkong toe?”
“Wie?”
“Die kaptein.”
“Kaptein Reynecke? Ja. Wat ’n fees van ’n man. Vriendelik, bedagsaam en nog mooi daarby. Hy gaan ’n droom wees om mee saam te werk.”
’n Droom? ’n Nagmerrie, ja …
Sy moes daarop bedag gewees het, besef Arabel. Hongkong is ’n gewilde oornagstop Australië toe en ’n roete wat Henning goed sal ken. Dis logies dat Jakaranda hom op die roete sal gebruik. As sy haar kop gebruik het, kon sy met ’n ander waardin vlugte geruil het. Sy sou selfs op die binneland gewerk het – die “melktrein” kuslangs, of die Durban-“klimtol”, wat niemand wil doen nie.
“Bedagsaam?” herhaal Arabel. “Ek stem nie saam nie. Ek het gedink hy gooi sy gewig rond. Kom daar aan asof hy vreeslik belangrik is en verwag dat ons alles net so moet los vir die hengse voorreg om hom te ontmoet.”
Martie kyk haar skuins aan. “Ons het dan net rondgesit. En hy ís belangrik. Liewe land, hy is immers ons bevelvoerder, of jy nou van hom hou of nie.”
“Nié,” herhaal Arabel. “Hou nié van hom nie.”
“Maar jy kan nie stry nie: hy is nogal iets om oor huis toe te skryf.”
“Ek sal nie ink of papier op hóm mors nie.”
“Jy