Ena Murray Keur 14. Ena Murray
haar maar dat daar iets sinisters agter al hierdie dinge skuil. Hoekom sal daar? Dis maar net omdat sy niks van gister kan onthou nie dat sy nou allerhande versinsels vir haar optower. Natuurlik is sy met Rudolf getroud en hy is maar net ’n baie bedagsame man. Daarvoor moet sy hom innig dankbaar wees. Sy het niks te vrees nie, al is die verlede agter ’n swart sluier verberg. Waarvoor sal sy bang wees met so ’n dierbare tante om haar te verpleeg en so ’n teer, bedagsame eggenoot?
En terwyl Madie met hierdie laaste gerusstellende gedagte aan die slaap raak, sit tant Kitty aan die ander kant van die toe kamerdeur en kyk peinsend voor haar uit, haar blik bekommerd.
Noudat sy die eerste keer werklik tot stilstand kom en tyd het om diep en ernstig oor hierdie situasie na te dink, besef sy eers die werklike omvang daarvan. Die onrus in haar verdiep.
Dat ’n man soos Rudolf in so ’n onmoontlike situasie vasgevang is, is byna ongelooflik. Sy ken Rudolf van sy kinderdae af as iemand wat nie tyd vir leuens het nie. Hy is iemand met ’n sterk karakter, ’n man wat die reguit pad stap. Dat dit hy is wat hom nou in die onbenydenswaardige posisie bevind om “getroud” te wees met ’n ander man se vrou, is byna te veel om op hierdie oomblik te verwerk.
Nog erger die feit dat sy, wat ouer is en verstandiger as hy behoort te wees, hom in hierdie penarie ingehelp het! Wat het haar besiel om hom bloot te stel aan die verskriklike goed wat nog alles hieruit kan spruit?
En dat daar wel ernstige gevolge uit dié onmoontlike situasie kan voortvloei, is duidelik. In die eerste plek is Madie ’n getroude vrou. Gestel die gevolgtrekking waartoe hulle gekom het oor die kneusplekke aan haar liggaam is verkeerd? Gestel sy ís deur die een of ander booswig aangerand? Gestel sy het ’n dierbare man wat op hierdie oomblik na haar soek?
Maar dan sou die koerantberig darem seker melding van hom gemaak het. Die berig vertel net van haar stiefpa wat aangerand is met ’n stuk yster, en dat hy byna buite hoop in die hospitaal lê; dat die vermoede bestaan dat sy stiefdogter lig op die saak sal kan werp omdat hulle tydens die aanranding alleen by die huis was; dat die stiefdogter spoorloos verdwyn het.
Volgens die koerant het Barend van Rhijn en Magdaleen Kirschner, sy stiefdogter, nog nooit langs dieselfde vuur gesit nie. Daar is van hul bure wat beweer dat Magdaleen onomwonde gesê het haar ma is dood omdat haar stiefpa haar na haar graf gedryf het. Sy het dus ’n wrok teen die man gekoester.
’n Vriendin het gesê sy het so ’n tragedie verwag, want kort voor die aanranding het Magdaleen teenoor haar opgemerk dat daar nog ’n moord in die huis gaan plaasvind. Die stiefpa lê op die oomblik bewusteloos in die hospitaal en kan nie vertel wat gebeur het nie. Die stiefdogter is weg.
Maar die koerante en die polisie weet skynbaar nie dat hierdie stiefdogter self ernstige letsels aan haar liggaam het nie, dink tant Kitty. Daar was wurgmerke aan haar keel. Al sou sy dan die een wees wat haar stiefpa die hou toegedien het, was dit dalk uit selfverdediging. Sy is miskien aangerand.
Maar dit kan hulle nie vir die polisie vertel nie, nie solank Madie self nie kan onthou wat gebeur het nie.
Sy is nog besig om haar oor al hierdie dinge te bekommer toe Rudolf binnekom. Op die vraag in sy oë antwoord sy gerusstellend: “Sy slaap. Ek het nou net daar ingeloer. Kom, ek gee vir jou iets om te eet.”
Hy volg haar deur kombuis toe en sit die jongste koerant langs die bord neer. “Hulle soek nog steeds na haar.”
Tant Kitty knik en neem teenoor hom plaas. Hul oë ontmoet, en hy sien die kommer in hare. “Tante, ek sal nooit glo dat Madie tot so iets in staat was nie. Goed, ek ken haar nie, nie regtig nie, maar …” Hy beduie hulpeloos met sy hande. “Ek sal net nooit glo dat sy so iets gedoen het nie.”
Kitty sug. “Natuurlik het sy nie, maar ek weet nie of ons die regte ding doen om haar weg te steek nie. Hulle moet tog onomstootlike bewyse teen haar vind voordat hulle haar … wel, voordat hulle haar skuldig kan bevind, nie waar nie? Miskien help ons nou net mee om die agterdog teen haar verder te versterk.”
Hy begin eet, sy gedagtes duidelik nie by wat hy in sy mond steek nie.
“Ek weet wat tante bedoel. Maar as sy net kon onthou wat gebeur het. Soos sake egter nou staan … Daar is ’n nuwe verwikkeling volgens vandag se koerant. Haar stiefpa het bygekom en het reeds ’n verklaring aan die polisie gedoen. Hy pak al die skuld op Madie.”
“Wat!”
“Ja. Tante kan self lees. Hy beweer dat sy stiefdogter buite haarself raak wanneer sy kwaad word. Hy het glo by die voordeur ingekom en gehoor hoe sy besig is om koppies stukkend te gooi. Sy was weer in ’n woedebui. Hy het natuurlik probeer keer, maar sy het ’n yster opgetel en hom oor die kop geslaan. Dis die laaste wat hy kan onthou.”
Tant Kitty vee ’n bewende hand oor haar oë en fluister skor: “Dis … verskriklik! Dit kan nie waar wees nie!”
“Natuurlik is dit nie waar nie. Ek glo geen enkele woord hiervan nie, maar dit oortuig my net meer dat ons Madie nou tot elke prys moet beskerm solank sy aan amnesie ly. Hierdie Barend van Rhijn is die enigste getuie van wat gebeur het. Madie sal haar nie teen hom kan verdedig as sy nie eens kan onthou wat gebeur het nie. Besef tante ook wat met haar sal gebeur as sý in hierdie stadium hiervan moet hoor? Sy sal heeltemal breek. Ons durf haar nie blootstel nie!”
Tant Kitty knik. “Ja. Ek besef dit, maar … praat hulle dan nie in die koerant van haar man nie? Wat het van hom geword?”
Sy oë vernou terwyl hy sy bord agtertoe stoot. “Dis nog iets wat ek nie kan begryp nie. Hoekom word daar nooit na haar man verwys nie? Dis of hy nooit bestaan het nie. Wat het van hom geword, waar is hy en hoekom is hy so stil? As ek net ’n bietjie navraag kon gaan doen, maar ek durf nie roer nie uit vrees dat ek hulle op haar spoor sal sit.”
Sy gesig is bleek en streng. “Ek is daarvan oortuig daardie stiefpa van haar lieg. As ek net by hom kan uitkom, sal ek hom dwing om die waarheid te vertel. Daar is niks anders wat ons kan doen as om stil te sit en verwikkelinge af te wag nie. Intussen moet ons hoop en bid dat Madie spoedig sal begin onthou.”
“Hoe lank dink jy sal dit duur?”
Hy haal sy skouers op en neem ’n sluk koffie. “Ek weet nie. Dié amnesie het natuurlik ’n sielkundige oorsprong. Daar is geen fisieke rede daarvoor nie. Gewoonlik is dit die onderbewussyn wat self ’n gordyn oor die verlede trek wanneer iemand ’n geweldige skok weg het. Dikwels neem dit weer ’n skok om die sluier gelig te kry. Maar ons kan nie nou al so ’n kans waag nie. Sy is nog te swak.”
“In daardie geval is daar niks anders wat ons kan doen nie.”
“Ja, en ons sal haar goed moet oppas. Sy mag onder geen omstandighede deur enige van die woonstelbewoners gesien word nie. En dié koerante moet onmiddellik vernietig word. Dit mag nie hier rondlê nie.”
In die dae wat volg, voer tant Kitty Rudolf se bevele stiptelik uit. Madie kry net die allerbeste behandeling en niks is te veel moeite vir haar verpleegster nie, sodat die jong meisie later moet protesteer: “Asseblief, tante, ek is mos nie regtig siek nie. Hoekom moet ek in die bed lê? Ek kan mos darem seker opstaan en ’n bietjie in die woonstel rondloop, nie waar nie? Ek sal nooit regtig aansterk as ek dag in en dag uit in die bed bly lê nie.”
“Almiskie, kind. Rudolf het gesê …”
“Ag, Rudolf.” Vir die eerste keer sien Kitty die blou oë flits. “Hy begin my tot in die afgrond irriteer. Hy is erger as ’n ou hen met een kuiken!”
“Kind!”
Die kennetjie druk uitdagend na vore. “Dis waar! Hy behandel my asof ek presies twee jaar oud is en van suiker gemaak is. Mens sou nooit sê …” Sy sluk haar woorde vinnig en klim uit die bed, stap vasbeslote na die naaste kas en maak dit oop terwyl tant Kitty haar met groot oë vanaf die deur staan en beskou. Sy kyk teen ’n klomp mansklere vas en klap die deur toe, maak die volgende oop, maar kyk weer teen ’n ry manshemde en dasse vas. Sy frons vererg.
“Watter is my kas? Waar is my klere?”
Tant Kitty glimlag verlig. “Jou