Chirurg van harte. Susan Pienaar
konsentreer op die skerm, duidelik onbewus van die vent se nabyheid.
Hugo bly staan buite Natasja se gesigsveld terwyl sy op die skerm beduie.
“Dis wat ons noem die S1- en S2-klanke wat ons hoor. Hier kan jy sien die baba se hartklep maak nie heeltemal oop nie. Dit is die geruis wat jy tussen die hartklanke deur hoor. Die hart moet nou soveel harder werk om die bloed deur daai klein gaatjie te kry.”
Hugo trap rond van irritasie. Rikus is ’n verdomde kliniese assistent, in sy derde jaar in pediatrie, en hy behoort mos darem te weet wat op die skerm vertoon word. Hier staan hy waaragtig nog nader aan Natasja, als sodat hy kastig beter kan sien.
Langs sy sye klem Hugo se hande saam in vuiste. Hy weet vervlaks nie wat aangaan nie. Van die oomblik af dat hy Natasja die eerste keer gesien het, is hy ’n malende mengelmoes van onredelike en vreemde emosies. Is dit jaloesie wat hy voel? As dit is, is dit die eerste keer in sy lewe wat hy die geel baadjie dra. Hy haat die gevoel.
Laasnag het hy aan planne gedink oor hoe om Natasja buite die hospitaal te siene te kry. Maar hy klim ’n verkeerde boom, want na haar huis toe kan hy nie sonder uitnodiging gaan nie, en hulle werkskedules is van so ’n aard dat hy haar eenvoudig nie maklik by die hospitaal te siene kry nie.
Hoewel hy haar die afgelope paar dae en vanoggend redelik sagkens op hul rondtes behandel het, bly haar oë koel wanneer sy na hom kyk. Haar antwoorde is altyd perfek en haar aantekeninge oor die pasiënte netjies.
Natasja sug: “Siestog, die outjie moet so gou moontlik geopereer word. Die chirurg kan die klep wat nie mooi oopmaak nie, fisiek met ’n ballonnetjie oopskeur deur dit op te blaas sodat die klep groter oopgaan. Dit hang van die chirurg af. Hy sal ’n ander prosedure kies as die ballonnetjie nie werk nie.”
Hugo luister in stilte. Hoe de hel weet sy al dié dinge? Tot nou toe was en is sy steeds algemene chirurg. Nietemin stoot bewondering in hom op: Sy’s dêm begaaf. Haar empatie met die pasiënte raak aan sy hart en laat hom met verwondering in ’n beroep wat vir die meeste personeellede maar net nog ’n werk en geldmaakgeleentheid geraak het. Sy spandeer natuurlik elke oomblik wat sy nie uitgaan nie om nuwe tegnieke op te swot. Hy hou van die idee dat sy nie date nie, maar hy sal graag wil weet of die Kaapse man ’n imaginary vriend is, of een van vlees en bloed.
Neels Naude kom vanaf ’n ander kamer die vertrek binne met twee groot koeverte en gee hulle vir Hugo. “Dit is die X-strale van meneer Rossouw en die Steyn-pasiënt wat jy gevra het.”
“Dankie.” Hugo bly staan.
Natasja kyk oor haar skouer na hom en knik ’n groet. Sy glimlag vir Neels en staan op: “Ons is nou net klaar.”
Hugo hou haar oë vas met syne. “Ek opereer vanmiddag tweeuur op die Steyn-baba se hartklep. Teater agt is klaar vir twaalfuur bespreek. Gaan jy en Rikus en van die ander saam skrop?” Teater agt is groot, sal vreemd wees as hy van die ander dokters en kliniese assistente nie ook nooi nie.
“O? Ons het nou net na die X-strale gekyk.” Natasja huiwer, glimlag en knik: “Dankie, dokter, as niks voorval nie, sal ek daar wees.”
’n Glimlag breek oor Rikus se gesig. “Ek sal dit vir niks wil misloop nie. Dankie, dokter Massyn.”
Hugo rig sy oë heeltyd op Natasja om soveel moontlik van haar in te neem. Neels en Rikus stap verby deur toe en uit, en Hugo staan aspris ’n tree vorentoe sodat sy met so min spasie moontlik verby hom sal moet loop. Natasja skuur versigtig by hom verby. Magtig, sy ruik lekker, soos aarbeie en heuning. Haar vel is fyn en wit asof sy nooit son kry nie. Ragfyn, ligblonde haartjies hang onskuldig teen die agterkant van haar slanke nek af. Hy sou wát wou gee om sy lippe teen haar nek te kan druk – haar geur diep in te asem.
Hel, sy doen helder oordag dinge aan hom. Hy kyk haar agterna terwyl sy doelgerig wegstap.
Natasja haal ’n slag diep asem toe sy uit die radiokamer kom en hyser toe stap. Dokter Massyn straal ’n vreemde energie … ’n soort seksualiteit na haar toe uit. Die hemel help haar, want haar verraderlike en slinkse liggaam reageer vanself met ’n fisieke reaksie wat haar denke oorheers en haar asemloos laat.
Sy oë het ooglopend verdonker van kleur toe sy opgekyk het voor sy verby hom geskuur het. Dit was nie haar verbeelding dat hy haar daar binne gestaan en bekyk het nie. Sy kon sy oë op haar voel brand en voel gevlei deur die dokter se aandag, maar nogtans kon sy nie gou genoeg daar uit vlug nie.
Tog vreemd dat sy nie destyds, toe sy en Paul die keer seks gehad het, enigsins intense gevoelens van attraksie ervaar het nie. Sy was agterna bitter spyt dat sy haar sommer so aan Paul oorgegee het, maar daar in die oorloggebied was sy kwesbaar. Sy het gehuil oor inwoners se wrede dood en Paul het haar getroos, en op die ou end het sy maar net toegelaat dat hy haar neerlê en oor haar lyf begin streel. Sy het liggaamlike kontak nodig gehad, soos iemand wat lank deur die son verskroei en verwaarloos is en na water gedors het. Maar wát ’n eye-opener was dit nie! Die gedoente was gou oor en sy het net mooi niks gevoel nie, net die seerkry in die begin.
Sy kon nie verstaan wat ander vroue tydens seks ervaar nie. Haar onverskilligheid was dan ook die rede dat sy Paul die volgende keer weggestoot het toe hy toenadering gesoek het. Hy het haar verseker hy is lief vir haar, terwyl sy net vriendskap vir hom gevoel het.
Hugo Massyn het haar netnou soos ’n begeerlike vrou laat voel, en dít net deur sy smeulende blik. Daar is ander ouens ook wat haar aanstaar, maar hulle laat haar koud.
Sy haal diep asem: Hugo Massyn is dinamies en hartbrekend aantreklik. Geen wonder hy maak sluimerende gevoelens in haar wakker nie.
Ag, laat sy die getob nou los.
Sy is opgewonde om by te staan terwyl dokter Massyn opereer. Watter prosedure sou hy gekies het?
Natasja voel eufories toe sy teater agt verlaat. Dit was nou rêrig ’n ondervinding wat sy in geen omstandighede sou wou misgeloop het nie. Die sianotiese baba se hartklep was te sleg ontwikkel, toe doen dokter Massyn sleutelgat-chirurgie en sny die klep fisiek met ’n skalpel oop.
Hy was eenvoudig fantasties!
Sy het als op beeldskerm dopgehou, en die prosedure is in haar brein ingegraveer. Sy het gehou van die sagte en rustige musiek wat in die agtergrond gespeel het terwyl hy kalm en onverstoord aan die baba se hartjie gewerk het.
Sy byt op haar onderlip. Dit is seker net bakvissies wat ’n soort van verliefdheid ervaar omdat ’n dokter briljant is, maar sy kon net nie anders nie. Kort-kort het sy na dokter Massyn se gesig bokant die masker geloer en na sy digte, donker wimpers en wenkbroue gekyk, en sy mooi voorkop en hande bewonder terwyl hy deur die mikroskoop kyk en sekuur te werk gaan.
Sy sug.
Ag nee magtig, Natasja, is jy nou besimpeld? Jy het nie tyd om oor ’n man te staan en droom nie. Soggens op sy rondtes saam met die span behandel dokter Massyn haar nou wel beter as daardie eerste Woensdag, maar nogtans.
Vergeet van die man. Sy moet sorg dat sy buite sy spasie bly en konsentreer om haar uiterste bes te doen.
Natasja kyk op haar horlosie. Sy het darem nog tyd om gou koffie by die kafeteria te gaan haal voor sy met die galblaas-chirurgie begin.
Die hysbakdeur gly oop en sy wil-wil terugdeins. Sy wil nie alleen saam met dokter Hugo Massyn in ’n leë hysbak wees nie. Nee, liewer maar ingaan. Hy moenie dink sy is sku vir hom nie. Sy kyk asof geïnteresseerd na die nommers bo die deur, maar bly bewus van sy oë op haar.
Waar sou hy die afgelope week en naweek gewees het? Dalk het hy chirurgie by ander hospitale gaan doen? Klas gaan gee? Sy en die ander spanlede is net meegedeel dat daar dié week nie oggendrondtes sal wees nie.
Hugo gee ’n tree in haar rigting. “Hoe gaan dit deesdae met jou oupa?”
Nóú vra hy eers?
“Goed, dankie. Hy is dieselfde aand terug na die versorgingsoord waar hy die afgelope twee jaar al versorg word.”
Hy sug hardop. “Ek wou jou lankal om verskoning gevra het vir my harde woorde daardie aand, maar ons is nou vir die eerste keer