Chirurg van harte. Susan Pienaar
sit dan ’n hand teen die reling langs haar by die spieël. “Nogtans, dit was ongevraag en onregverdig teenoor jou. Vergewe my?”
Hy vra so mooi.
Sy knik. “Dit was mos al weke gelede. Ons vergeet daarvan. Dokter het my oupa darem opgelaai. Ek sidder as ek daaraan dink dat hy kon verdwaal en oornag iewers in die reën gesit het. So ja, ek’s oneindig dankbaar.”
’n Sagte lig kruip in sy oë: “Ek wil jou lankal gevra het. Kan ons vriende wees? Dalk iewers ontmoet en gesels?”
Sy kan Massyn se verleidelike energie aanvoel, dit trek haar in, maar sy keer met al haar mag en skud haar kop: “Vriendskappe is teen die hospitaal se reëls.”
Hy lag geamuseerd sodat sy egalige tande wit skitter asof deur ’n tandarts gepoleer of gebleik. “Wat? Jy speel seker. Om vriende te wees, is teen die reëls?”
Sy knik ernstig en jok: “Dit is.”
“Jy’s verkeerd, dokter. Ernstige verhoudings word nie aangemoedig nie omdat dit teen ons werk kan indruis. Maar vriendskap is oukei. Daar is dokters en verpleegsters wat mekaar by uithangplekke ontmoet en dan saam kuier. As vriende kan ons mos drinkgoed bestel en in een van die sitkamers gesels en mekaar effens beter leer ken. Of hoe?”
Sy skud haar kop. “En dan word ons saam gesien en bespiegel die hele hospitaal of daar iets tussen ons aan die gang is? Nee, dankie.”
“Goed, Natasja, ek verstaan jou dilemma. Gee jy om as ek jou Natasja noem wanneer ons alleen is?”
Sy ruik ’n sweempie muskus en amber, en dit voel asof sy manlike hitte gerusstellend en warm om haar hart vou. Dit roer halfvergete gevoelens diep in haar. Hoe gesus sy gevoel het wanneer Paul haar soms, ná dae lange skofte met min rus, liggies vasgehou het, of wanneer daar in die DRK aaklige dinge met kinders en pasiënte of personeellede gebeur het.
Hugo Massyn straal seksualiteit uit, hy wil meer as vriendskap hê. Sy weet instinktief hy gaan nie lank met vriendskap tevrede wees nie; sy sou blind en doof en halfdood moes gewees het as sy dit nié besef het nie. Sy smag soms na aanraking, maar moet onthou ’n verhouding met ’n kollega werk nooit uit nie. Sy het mos gesien hoe skei van haar eertydse vriende omdat hul beroep hul energie tap en daar geen tyd vir mekaar oor is nie.
Natasja probeer wegstaan, maar slaag nie daarin nie. “Noem my wat dokter wil, ek gee regtig nie om nie. Maar ek noem jou dokter Massyn voor die ander personeellede, en ook wanneer ons miskien weer alleen is.”
’n Selfversekerde glimlag lig sy mondhoeke. “O, moenie daaraan twyfel nie, Natasja. Ons sal beslis weer alleen wees,” sê hy met ’n stoute glimlag.
Natasja kry hoendervel. Hemel, die man is onweerstaanbaar aantreklik wanneer hy die sjarme so oopdraai. “Droom voort, dokter Massyn.”
Hy leun nader: “Hoekom is jy bang om vriende met my te wees, mm? Ek’s ’n doodgewone ou wat nie ’n vlieg skade sal aandoen nie.” Sy stem is liefkosend sag, sy asem skoon teen haar wang en die vibrasie van sy liggaam stuur ongewone skokgolfies deur haar.
“Hoe … u-hm, waar sien jy … kom jy daaraan?” Hy dring haar spasie binne, haar asemhaling raak vlak en sy sukkel skielik om woorde te formuleer.
“Ek sien ’n soort versigtigheid in jou oë.”
Sy vou haar arms beskermend voor haar. “Ek is nie bang nie. Ek het net eenvoudig nie tyd om nuwe vriendskappe te sluit nie; daarvoor is ek te besig. My beroep kom eerste. Daar is nog te veel wat ek wil bereik, en die dae vlieg.”
“My werk is ook vir my belangrik, maar mens kan nie net swoeg nie. Wat doen jy op jou afdae?”
Sy antwoord dadelik: “Ek slaap, eet en bad, gaan vir my oupa kuier en slaap weer. Is dit nie ook maar wat jy doen wanneer jy vry is nie?” Sy wou eintlik sarkasties geklink het, maar om een of ander rede is sy maar net eerlik. Sy kyk op na die verdiepingnommers.
Iemand moet die hysbakdeur iewers oophou, want die gewoonlik flikkerende nommers staan steeds stil.
Hy skud sy kop liggies: “Dit is mos nie leef nie, Natasja. Daar is ’n wêreld wat geniet en verken moet word. Komaan, gaan een keer saam met my uit en ontspan ’n bietjie. Ons kan ’n opvoering gaan bywoon, of iets heeltemal anders doen. Jy kan die voorstel maak.”
“Ek date nie, dokter Massyn. Daar is nie plek in my besige lewe vir ’n man nie.” Sy moet by haar besluit hou, al is dit ook hóé moeilik. Die man is charismaties, verwoestend aantreklik en als, maar sy wil nie muisneste in haar kop ronddra terwyl sy spesialiseer nie. Veral omdat hy haar leermeester is.
Hy maak sy oë toe, en sy kyk vir hom terwyl hy praat: “Dink aan ’n soel aand op ’n boot op see met gekleurde ligte wat op die water kaats. Kelners wat ons met die heerlikste eetgoed bedien, sagte musiek in die agtergrond.”
Hy maak sy oë oop, en sy kyk gou weg.
Sy kon sowaar die idilliese toneel, wat hy met sy tong geskilder het, in haar verbeelding sien, maar sy lig haar wenkbroue vir hom. “Dokter het maar so pas ’n paar weke gelede in die hospitaal begin werk, so wanneer dink jy gaan jy kan wegkom?”
Hy dink ’n oomblik na: “Ek sal wel ’n plan maak, as jy natuurlik sal saamkom.”
Hy is sowaar ernstig! “Nee, ek … u-hm, weet nie.”
“Sal jy oor my voorstel nadink, Natasja?”
Ag tog, hy gaan aan haar torring tot sy toegee, en die vet weet sy wil saam met hom op daardie boot uitgaan en rus, maar sy durf nie regtig nie. Sy voel die aantrekkingskrag, wil toegee. Dit is gevaarlike gedagtes waarmee sy besig is. Hugo Massyn is duidelik welgesteld en gewoond daaraan om te kry wat hy wil hê. Dit is nie net sy duur naskeermiddel en ontwerpersklere, die gespierde liggaam en sy aantreklikheid wat hom onweerstaanbaar maak nie, dis ook iets ondefinieerbaar in sy houding. Die selfversekerdheid, gesag en rustigheid maak hom ongelooflik manlik en sterk van karakter in haar oë.
Sy oë gly oor haar gesig, haak begerig vas by haar mond.
O néé, hy moet haar tog nie probeer soen nie. Haar gevoelens is deurmekaar geskommel, wie weet of sy hom sal kan weerstaan? Ligloop, Natasja, mans wil oor die algemeen hê wat hulle nie kan kry nie, maar as so iemand met jou klaar is, spoeg hy jou soos ’n vis op droë grond uit.
“Mag ek?” vra hy en lig terselfdertyd ’n lok hare wat uit haar rekkie geglip het op en vryf dit tussen sy vingers. “Mm, sag soos sy.” Hy bring die string in ’n handpalm na sy neus toe, asem diep en met toe oë in, en glimlag. “Nes ek gedink het. Ruik na sonlig en sjampoe.”
Goeie genade, die man is besig om haar te verlei en die hyser wat weer beweeg, gaan enige oomblik tot stilstand kom. “Hou op,” sis sy en druk teen sy bors, maar hy vou sy hande oor hare. Sy kan sy hartklop onder haar palms voel voor sy hulle onder syne wegtrek.
Hy staan ’n tree terug. “Ek los jou, maar ek dink aangesien ons aansienlik meer in die toekoms gaan saamwerk, behoort ons mekaar ná werk iewers te ontmoet om te gesels en mekaar beter te leer ken. Wat sê jy?”
Sy skud haar kop. “Nie vanaand nie. Ek gaan vir my oupa kuier.” Sy is verlig toe die deur op die onderste verdieping, waar die teaters is, oopskuif.
Hugo stap agter haar uit die hyser, en ’n radioloog, ’n ander dokter en een van sy kliniese assistente sluit by hom aan.
Dankie tóg, nou kan sy weer asemhaal.
Sy kyk op haar horlosie en haas haar na teater drie toe, trek gou teaterdrag aan en begin skrop. Sy het op ’n laparoskopiese prosedure besluit om die galblaas te verwyder. Siestog, die ouerige man was oorstelp van verligting oor die voordele daaraan verbonde.
“Waar op aarde bly jy?” vra Izelle saggies terwyl Natasja hande afdroog en die handskoene by die skropsuster neem en aantrek.
“Die hysbak het vasgesteek,” sê Natasja en voeg by: “Dit moet gerapporteer word.”
“Die pasiënt gaan binne sekondes slaap,” sê Francois rustig,