Tussen vriende. Derick van der Walt
vir altyd daarna luister.
Sy draai na Phoebie. “Jou ma was darem lanklaas hier. En sy word oud.”
Phoebie tel die spyskaart op. “Ek’s so gatvol vir ordentlike slaaitjies.”
“Eet iets lekkers. Kry krag vir jou ma. Jy kan Maandag weer begin dieet.”
“Jy’t nie ’n idee wat dit is om kort en rond te wees nie,” sug Phoebie. “Dis ’n lewenstryd. En al sê almal nou ook wát, niemand hou van ’n kort, dik vrou nie.”
“Wie gaan meer van jou hou as jy jou uithonger om soos Twiggy te lyk? Nie ons nie, en beslis ook nie Cassie nie. Of jy nou vet of maer is, ons hou van jou nes jy is.”
Phoebie maak die spyskaart toe en leun agteroor. “Jy weet nie waarvan jy praat nie. Om kort en rond te wees, lê geensins naby jou verwysingsraamwerk nie. Jy en Soekie is albei byna ses voet lank!” Sy snork vererg. “Jy wéét eenvoudig nie, suster, en ek gaan nie my asem mors om te verduidelik nie. Jy en Soekie verstaan niks.”
“Daar kom Soekie nou,” sê Ingrid verlig.
Sy hou hulle vriendin in die groen minirok dop. Dit lyk of Soekie in stadige aksie aangestap kom: die lang koperkleurige krulle, die sonbril op die kop ter versiering, die plooilose gesig (danksy die onlangse prosedure), die plat maag (verdere prosedure), die lang, bruingebrande bene. Aansienlik jonger as twee-en-vyftig, sou jy raai.
Soekie sak op die oop stoel neer, sit haar handsak en sonbril op die tafel en steek dadelik ’n sigaret aan. Sy draai na Ingrid. “En?”
“Wat sal ek sê?” Ingrid vroetel verleë aan die daisy in die blompotjie op die tafel. “Dis terug. Daar’s ’n knop, miskien voel ek twee, ek’s nie seker nie. Ek moet dokter toe gaan.”
Soekie se hand vou oor hare. “Ek weet nie wat om vir jou te sê nie.”
“Hoekom weet Soekie en ek nie?” vra Phoebie gebelg.
“Ek het dit eers gister ontdek.” Ingrid skuif die blompotjie eenkant toe. “Daar was nog nie eintlik tyd om vir iemand te sê nie.” Sy voel vir die eerste keer tranerig.
“Kom ons bestel.” Sy probeer glimlag, vee haar oë met haar handpalm af. “Dis fine. Adriaan sê ek is meer as net my borste. En dis nie te sê dis kwaadaardig nie.”
Die kelner daag op met die bottel wyn en skink vir hulle.
Ingrid probeer die bekommerde kyke ignoreer. Sy vat ’n sluk van haar wyn. “Oeg, dit proe ernstig na koeipiepie.” Sy draai na die kelner. “Bring vir ons twee glase rooiwyn ook, sommer julle huiswyn.”
Toe die kelner wegstap, beduie sy na die bottel wyn met minder kalorieë wat ewige slankheid beloof. “Moet jy jouself regtig so straf, Phoebie? En ons gaan nie nou verder oor my gesondheid praat en die bobbejaan agter die berg uitgrawe nie.”
Phoebie sluk vasberade aan haar wyn. “My ma kom volgende week kuier. Onbepaald, lyk dit my.”
Ingrid en Soekie kyk onderlangs na mekaar.
“Sy’t net ’n eenrigtingkaartjie bespreek.” Phoebie se stem styg. “Julle moet by ons kom eet terwyl sy daar is. Julle sal my deur dié marteling moet sien. Cassie noem haar die huisheks.” Sy vat nog ’n sluk wyn en trek ’n gesig. “Ja, dit ís koeipiepie.”
Ingrid giggel. “Ma’s is seker maar almal op ’n manier so. Hulle hoop seker dat ons beter as hulle sal doen.”
“Jóú ma is nie so nie,” sê Phoebie verontwaardig.
“Ek en my ma was ook nie juis vrolike bedmaatjies nie.” Soekie wink die kelner nader en bestel vir Phoebie ook ’n glas rooiwyn. “Dié gaan ons as takeaway vat, vir kookdoeleindes,” sê sy en beduie na die laekaloriewyn.
Hy glimlag net beleef en maak hom uit die voete.
“Maar ek mis my ma tog,” gaan Soekie voort. “As jy nog ’n ma het, glo jy iewers in jou agterkop dat iemand vir jou op die uitkyk is. Daar’s altyd daai laaste bastion as dit voel of niemand in die wêreld jou verstaan nie. Jou ma sal darem probeer, al maak sy net vir jou tee of bak ’n melktert.”
Phoebie snork. “Ek’s nie so seker mý ma is ’n bastion nie. Sy’s eerder die eerste een wat my uit die bed sal skop. Oë rollend na die dak, verdoemend, veroordelend. En die sug. Oor die teleurstellende wese met wie sy nou eenmaal opgeskeep sit, haar pokkeltjie-dogter. En nou het sy boonop ’n pokkeltjie-skoonseun ook.”
Ingrid lag. “Jy oordryf. Jou ma wil maar net die beste vir jou hê.”
“Maar ek hét die beste, en ek’s gelukkig met wat ek het! Dis wat ek nie kan kleinkry nie. Wat moet ek meer hê? Meer aardse goed as wat ek reeds het? ’n Man wat meer geld verdien? ’n Man wat meer vir my omgee as Cassie?” Sy sit haar wynglas hard neer. “En ek’s mos nou uiteindelik maer. Sy kan nie eers meer dáároor iets sê nie.”
Soekie knik. “Vir party mense is onvergenoegdheid ’n lewensinstelling. Ek verstaan net nie waarom jy jou so daaraan steur nie. Jou ma gaan tog nie verander nie. Leef daarby verby!”
“Dit maak my net so de donner in dat ek haar nog al die jare probeer beïndruk.” Phoebie vat verontwaardig ’n sluk wyn. “Ek voel nog altyd soos daai skaam, dik, ontoereikende dogtertjie wat ek destyds was. En wat ek waarskynlik steeds in haar oë is. ‘Phoebie, jy moet darem beter op skool vaar, jou pa is ’n dókter. Phoebie, ons moet ’n slag iets aan jou gewig doen. Phoebie, ons moet darem iets aan jou vel doen. Phoebie, jy moet darem harder probeer om universiteitstoelating te kry.’ Phoebie, jy moet dit en Phoebie, jy moet dat. Niks wat ek gedoen het, was ooit naastenby goed genoeg vir haar nie!”
Die kelner kom neem hulle bestelling.
“Ek het nou klaar gekla,” sê Phoebie toe hy wegstap. “Maar ek móés by iemand kla. En ek weet julle sal vergewe en verstaan.”
Tot Ingrid se verligting praat hulle die res van die middag oor gewone goed: die kinders en die mans en die handwerkmark wat glo iewers op ’n landgoed buite die stad aangebied gaan word. Sy vertel van haar gesukkel met die slim én dom kinders en Soekie wei uit oor die menigte studente wat hulle net eenvoudig nie meer sinvol by Unisa kan akkommodeer nie.
Die aand toe sy in Adriaan se arms in die bed lê, mymer sy: “Ons het betekenisvolle mense in ons lewe. Borste is nie ’n issue nie.”
Hy soen haar op die voorkop en draai om. Sy hoor hy slaap dadelik vas.
Sy staan op, loop studeerkamer toe en skakel die rekenaar aan. Skryf vir haar dogter in die vreemde ’n brief.
Als wel hier. Dit lyk asof dit goed gaan by Pa se praktyk. Dit kerm en kla soos gewoonlik oor die neurotiese pasiënte, maar hy sê ons gaan Kersfees Londen toe. Yeh! Maak jou reg vir die familie-inval en slag wat daar te slagte is. Ons bring Tannie Balls en wat jou hart ook al begeer.
Ek wil weer ’n slag in ’n oop rooi bus ry en kyk na al die mooie plekke in daai mooie stad, al is dit met ’n sambreel oor my kop vir die reën en die sneeu en wat die weerman ook al kan bedink. Al mis ons jou soos in vir altyd en altyd, is ek tog op ’n manier bly jy is veilig daar anderkant. Van kleins af het jy vir my ’n bietjie na ’n English rose gelyk met daai blosende wangetjies en witte vel.
Hoop julle is nou meer tuis as toe ons laas daar was. Volgens navorsing vat dit ’n lang tyd om wortels suksesvol te verplant. Moenie haastig wees nie.
Soekie het mos laas jaar ’n verwoestende makeover gehad (met haar ma se erfgeld, ek dink ek het jou al vertel). Sy lyk nou effens soos ’n ouerige model met haar lang lyf, die plat maag en die mooi bene. Ek stuur vir jou ’n foto, maar onthou, dis ’n geheim waar die new look vandaan kom. Sy was nog altyd ’n mooi vrou, nè? Sy en Will was laas jaar in Kroasië met wat oor was van die erfgeld. Ons hoop maar dit was ’n second honeymoon.
Onthou jy daai oulike plastiekstoeltjies en -tafeltjie wat Soekie iewers op laerskool vir jou gegee het vir jou verjaarsdag? Waarheen het dit tog verdwyn?
Pa