Tussen vriende. Derick van der Walt
onwis.
En toe wonder sy of sy die Prozac op die regte tyd van die dag drink. Sy kan nie onthou wat op die voorskrif staan nie, dis dalk waarom dit nie werk nie. Miskien moet sy die apteek bel. Weer ’n draai by die dokter maak. Dalk is Liesbet reg, dalk moet sy iets meer eietyds probeer.
Sy het op die dubbelbed in hulle kamer gaan sit. Deur die venster het sy die bure se jasmyn geruik. Sy het Will in haar geestesoog bekyk. Die mooi kenbaardjie met die grys strepies. Die lang lyf, die grys oë wat selde iets verklap. Hoflike Will, die staatmaker wat altyd sy kant bring, by die huis en glo by die kantoor ook.
En sy het gewonder oor die sakdoek wat na rose ruik en die rooi vlekkie daarop.
Nee, nie Will nie.
Op haar selfoon het sy die restaurant om die hoek gebel en pasta bestel. Vir haar sommer iets met tamatie (sy het nooit meer lus vir kos nie, haar keel trek toe as die mannetjies die wit polistireenbakkies kom aflaai) en vir Will iets met seekos.
Sy het die gordyne toegetrek, van haar bra en tekkies ontslae geraak, die kussings op die bed gerangskik om haar rug gemaklik te stut. Met die afstandbeheer het sy die televisie aangeskakel, onbelangstellend deur die kanale geblaai, dit weer afgeskakel.
’n Klein rooi merkie wat na lipstiffie lyk, op ’n netjiese wit, roosgegeurde sakdoek, is nie noodwendig ’n aanklag van onbehoorlikheid nie.
Nee, nie Will nie.
* * *
Adriaan kan Cassie se figuur net-net deur die stoom in die sauna uitmaak. Hy versit op die harde sementbankie en neem ’n sluk uit sy waterbottel. “Waar’s Will?”
“Search me,” sê Cassie.
Dalk weet hulle al twee waar Will is, dink Adriaan. Maar hou jou neus uit sake wat nie joune is nie, soos Salomo of Bob Dylan gesê het.
Hy vee sy gesig met sy handdoek af en kyk na sy vriend wat toe-oë agteroor lê teen die warm muur. Cassie is eintlik tydloos. In die dertig jaar wat hy hom ken, lyk Cassie nog altyd soos Cassie. Kort en rond. En van kort gepraat, daai lontjie van hom kan vinnig vlam vat.
Tog het Cassie op ’n manier ook oud geword. Die eindelose saketransaksies hier en oorsee het hom plooie gegee. Hy onthou hoe onseker Cassie destyds was toe hy die sekuriteit van ’n vaste pos by die departement van finansies prysgegee het vir sy eie besigheid. Die naelskouery, die baie bier wat hulle gedrink het. Maar nou lê Cassie lepel met die sakewêreld hier en die wêreld oor. Selfvertroue het deur die jare van hom ’n reus gemaak. As dinge werk, word jy groter as jou vyf-voet-sewe.
Dalk het hy dit vanmiddag vir die eerste keer besef, dat Cassie oud word. Toe hy hom op die sypaadjie voor sy huis opgelaai het, sportsak in die hand, geselsend met die buurvrou oor die tuinmuur, het die moeë oë hom opgeval, die plooi op die voorkop. En dis dalk nie net die ding met Cassie en Phoebie se seun nie.
Die jare is iewers heen sonder dat hulle dit agtergekom het. Sou Will en Cassie hom ook só sien? Die magie en die dunner wordende bene, die hare wat nooit weer ’n bos sal wees nie. Adriaan word oud, sal hulle maklik kan fluister.
Cassie skuif regop. Toe hy praat, klink sy stem half spookagtig deur die stoom.
“Ek het geweet Paul sal nooit iets met ’n bal kan doen nie. Onhandig, sonder koördinasie. Dom hande, het sy oupa gesê. Maar hy’s darem slim, en hy dans soos Fred Astaire.” Hy sit vooroor, vee die sweet met sy arm van sy voorkop af. “Hy was ougat. Hy’t op skool die hoofrol gespeel in al wat ’n ding was. En ek was nogal oukei met die drama swot op Tukkies. Hel, man, dis die een-en-twintigste eeu! Ook toe hy ná ’n jaar opskop en sê die drama-ding is nie vir hom nie. Ons het vir hom gesê dis oukei.”
Hy strek na die lang rubberpyp wat aan die kraan gekoppel is en spuit ’n straal koue water oor sy skouers. “Phoebie was eers afgehaal toe ons agterkom hy sal nie trou nie … omdat daar nie kleinkinders sou wees nie. ‘Wil jy regtig bootsies brei, Phoebie?’ het ek nog vir haar gevra. Ons het gelag. Dit sal nie vir ons ’n issue wees nie, het ons besluit. Ek onthou ons het nog op ’n gastehuis se stoep na die Weskus se kalm see gesit en kyk. Want sien, hy’s ons s’n. Net soos hy is.”
Hy klap met sy hand op sy bors en staan op. “Dit raak nou te warm.” Stap met kort treetjies tot by die deur. “Maar die pil-storie het my gevang,” sê hy oor sy skouer. “En nou sing hy glo in ’n nagklub in Johannesburg!” Hy klap die stoomkamer se deur verontwaardig toe.
Adriaan leun agteroor, maak sy oë toe. Hy onthou nog vir Paul toe dié op skool was. Groot bokkie-oë, ietwat verskrik oor die lewe. Wou nooit saam swem as die buurt se kinders in die swembad rondgeplas het nie. Met krieket op die agtergras het hy iewers heen verdwyn. Verontwaardigde Phoebie: Hy’s sensitief, los hom! Nie almal in hierdie lewe hoef krieket onder die knie te hê nie.
Hy dink aan Magdi in Engeland. Hulle gaan die einde van die jaar kuier. Hy verlang, al is hy nie lus vir die koue Engelse winter nie.
Hy staan lank onder die stort. Toe hy buite kom, sit Cassie op die muurtjie voor die gimnasium en wag. Hulle klim in die kar.
“Wat van ’n bier?” vra Adriaan.
Cassie antwoord nie.
“Ons het mos nou ’n paar kilo’s pak gegee? Toe, man, ek wil nie alleen drink nie.” Hy kyk na Cassie. “Die Dros en die gym sit langs mekaar, ahumm,” probeer hy singende.
Cassie staar deur die venster, diep plooi tussen die oë. “Nie vandag nie.”
Hy laai Cassie af, ry tot by die bakkery op die hoek en koop vars broodrolle. Hy bel vir Will. Die foon vra hoflik dat hy ’n boodskap los.
Hy bel vir Ingrid, kouende aan ’n broodrol. “Kom ons gaan eet iets. My vriende het my versaak.”
* * *
Soekie luister na die stort se gesuis agter die toe badkamerdeur waar Will die sorge van die dag wegspoel. Dit klink soos die perkussiemusiek op die CD wat Liesbet vir haar van New York af gebring het. Klanke en ritmes om die gemoed te kalmeer en die yin en die yang in gelid te bring, of so iets.
Liesbet weet soveel van die dinge onder die oppervlak van hierdie lewe, die gefluister en gesus van kragte, nie vir die blote oog of oor beskore nie. Beïndruk moet jy wees.
Sy blaas haar asem met ’n sug uit. Hopelik sal die reëlmatige gesuis in die badkamer sorg dat die yin en die yang in hierdie huis in gelid bly. Liesbet sal beïndruk wees dat sulke gevolgtrekkings nou al onder hierdie dak moontlik is.
In die ruim huis in Brooklyn waarin Soekie grootgeword het – naby die universiteit en net ’n klipgooi weg van ’n hand vol vooraanstaande skole, soos haar ma graag gesê het – was alles soort van in gelid. Haar pragmatiese ma sou waarskynlik ’n bo- of is dit nou onderwêreldse gesuis om die gemoed te kalmeer met ’n frons en geligte wenkbroue bejeën het.
Nie ons dam se eende nie, my kind. Moenie die bonatuurlike beproef nie, so ’n geheul kan net rampspoedige gevolge hê. Hoe vorder jou wiskundehuiswerk?
Sy glimlag as sy aan haar besige ma dink. Altyd aan die woel en doelgerig en gefokus op wat sy ook al aanpak. Altyd aan die voorberei, dalk vir ’n intieme onthaal in die ruim tuin vir professor sus en doktor so en hulle gades. Daar kan glads ’n pryswennende skrywer ook wees, kollegas van haar pa, uitgesoekte gaste. Die spyskaart noukeurig beplan, liggies subtiel versteek tussen die takke van die groot ou bome.
Partymaal mis sy haar ma wie se as op die duine van Swakopmund gestrooi is. Boereadel, het sy iewers gelees, en hoekom sy die term onmiddellik met haar ma en pa in verband gebring het, kan sy nie meer onthou nie. Pilare van die samelewing, só het sy nog altyd oor haar suksesvolle ouers gedink. Nooit daaraan getwyfel nie, ten spyte van die onrustige gevoel dat “boereadel” dalk met ’n lag in die mou bedoel word.
Sy kyk na die selfoon op die bedkassie wat saam met Will se beursie, sonbril en ’n ongebruikte sakdoek in ’n stillewe onder die bedlampie met die rottangskerm gerangskik is. Dis selfs ’n bietjie hipnotiserend, die gesuis vanuit die badkamer. Sy steek haar hand uit en tel die foon op. Staar ingedagte