Vlug na Santorini. Malene Breytenbach
stem Barry saam.
3
Erika het Athene toe gevlieg en van daar vlieg sy per Airbus na Santorini se internasionale lughawe. Die vliegtuig na die eiland is vol vakansiegangers – vrolik, vlugvoos, sommige kekkelend soos ’n klomp hoenders. Uit die lug sien sy met ’n ruk van haar hart die ongelooflike blou Egeïese See en die kurwe van die eiland onder haar. Landarms vou om die caldera. Spierwit passasierskepe dryf soos spikkels op die blou water. Die wit geboue van die ingerygde dorpies sit soos ’n kors op die bruin hoogtes vasgeplak. Sy is so opgewonde om weer hier te wees. Dit voel amper soos ’n soort tuiskoms.
Sy het haar reëlings in Kaapstad vinnig afgehandel en voel bevry. Nadat sy vir hom die redes uitgespel het, het haar baas ingestem dat sy twee maande lank van die werk mag weg wees. Sy sal egter vir ’n maand onbetaalde verlof moet neem. Haar Clifton-huis word verhuur en sy kry ’n goeie inkomste daaruit. Haar motor sal by Connie se huis staan en Connie sal nou en dan daarmee ry.
Erika sien geweldig uit na die vakansie. Haar tannie Helena was verheug toe sy haar laat weet het sy kom kuier, en het belowe om haar by die lughawe te kom haal.
Sy het haar probeer netjies maak na die vlug, maar weet sy lyk verkreukel en vlugvoos in haar denims, blou bloes en tekkies. ’n Mens lyk so as jy ver in ekonomiese klas gevlieg het, dink sy meewarig. Sy kon besigheidsklas gevlieg het, maar dit is ’n onnodige uitgawe. Sy kan daardie ekstra geld beter gebruik.
Die vliegtuig land en die passasiers tou uit. Toe Erika by die deur uit is en met die trappe afloop tot op die teerblad, voel sy die somerson op die aarde neerbak. Sy sien ’n privaat straler daar naby staan wat lyk soos die vliegtuie waarmee vername mense in die flieks vlieg. Dit is spierwit, met die naam Atlantis in groot donkerblou letters op die romp geverf. Drie mense klim by die trappe af, waarvan een ’n besonder lang man is. Hy dra ’n netjiese ligte linnepak in die hitte en met sy lenige lyf, breë skouers en blink donker hare wek hy die indruk van ’n aantreklike man, al kan Erika nie sy gesig mooi uitmaak nie. Hy lyk vir haar na ’n besoekende filmster, maar hy dra ’n aktetas. Waarskynlik een of ander ryk sakeman. Een van die sogenaamde Griekse magnate?
Sy is gefassineer en wens sy kan hom goed bekyk, maar voor hom loop ’n fris man wat soos ’n lyfwag lyk. Haar skouersak gly af en val op die grond. Die inhoud spat uit. Vies en verleë hurk sy om alles op te tel en in haar sak terug te prop.
Sy loop vinnig na die lughawegebou. Haar tannie wag seker al vir haar.
“Juffrou! Juffrou!” klink ’n stem skielik hard agter haar op.
Roep iemand háár? Sy draai om. Die fris man wat voor die aantreklike man geloop het, kom vinnig na haar aangeloop met iets in sy hand. “Jou paspoort, juffrou.”
Hemel, dit moes op die grond agtergebly het nadat sy haar goed opgetel het. Amper was sy in ’n groot penarie.
“Baie dankie,” sê sy glimlaggend en neem dit by hom. Hy glimlag breed vir haar, sy oë vol openlike bewondering. In haar gehawende toestand voel sy nogal gevlei.
Die ander mans kom ook oor die aanloopbaan aangestap. Nou kan sy die mooi man in die ligte linnepak duidelik sien. Sy is oombliklik so betower dat sy in haar spore vassteek en na hom staar. Hy knik vir haar en sy kom tot verhaal. Hemel, wat moet hy – hulle almal – dink as sy hom so staan en aangaap? Sy maak mos ’n gek van haarself. Hulle is nou naby mekaar en sy sien dat hy ’n sterk gesig met donker oë het.
“Toeriste moenie hulle paspoorte verloor nie,” spot hy. “Daarsonder sal jy nie ver kom nie.”
Sy Engels is goed, maar daar is ’n effense aksent. “Ek belowe dat ek dit nie weer sal doen nie,” spot sy terug, draai om en stap vinnig aan na die lughawegebou. Sy kom agter haar hart bons soos ’n verliefde tiener s’n. Wat gaan met haar aan? Kyk hoe oorreageer sy. Tog, dit is seker die mooiste man wat sy nog in lewende lywe gesien het, en hy straal manlikheid uit. Wie sou hy wees? Watse sakeonderneming of lugredery is Atlantis?
Sy kry haar bagasie en loop met haar trollie deur tot in die aankomssaal. Kyk rond of sy weer die mooi man sien, maar hy en sy lyfwagte is nêrens. ’n Lang, aantreklike middeljarige vrou in ’n geblomde rok wuif vir haar. Sy herken haar tannie Helena en loop haar tegemoet.
“Welkom, my liewe kind!” roep haar tannie uit en omhels haar. “Dis so lekker dat jy vir ons kom kuier.”
Erika voel sommer geborge. “Dis heerlik om hier te wees. Dankie dat tannie my kom haal het.” So spring sy die los gemaal vry van massas mense wat met openbare vervoer na hulle bestemmings moet ry.
Haar tannie beskou haar ondersoekend. “Jy het darem sowaar mooi geword, Erika. Jy lyk op ’n druppel water soos jou oorlede ma, behalwe dat jy blou oë en blonde hare het. Dit het jy van die Moody’s gekry. Ek het altyd gedink jy gaan lank en skraal wees, soos ek en jou pa. Kom, jy is seker moeg van die lang reis.”
Hulle loop deur die massa mense na buite. Erika sien ’n groot wit Porsche Cayenne ’n entjie weg geparkeer staan. “Haai, kom tannie my met daardie beskeie ou motortjie haal?” grap sy.
Haar tannie lag. “Nee, my liewe kind, dis Paul Michelakis van Atlantis se ou motortjie.”
Die groot viertrek ry by hulle verby. Erika kan niemand binne sien nie, want die ruite is donker.
“Wie is hy en wat is Atlantis?” vra sy.
“Atlantis is ’n groot maatskappy wat ’n skeepsredery, ’n lugredery en eiendom op die eilande en in Athene besit. Hy is die kroonprins. Sy pa is die bekende magnaat Petros Michelakis. Jy sal nie weet wie dit is nie, maar almal in Griekeland weet wie hulle is. Petros Michelakis is soos Ari Onassis wat later met Jackie Kennedy getrou het.”
“Nou toe nou.” ’n Man ver bo haar vuurmaakplek.
Hulle loop na ’n parkeerterrein en reguit na ’n swart bussie met Guest House Antoniou in wit op die deur geverf. Helena maak dit agter oop en hulle laai Erika se groot tas en handbagasie in.
“Ek stuur gewoonlik my handlanger, Spiro, om mense by die hawe of lughawe te gaan haal, maar ek moes darem self my broerskind kom verwelkom,” glimlag Helena.
“Baie dankie. Ek voel regtig welkom.”
Hulle klim in en Helena ry tussen die vele motors, busse en taxi’s by die lughawe uit. “Hoe gaan dit met Sophia en Yannis, tannie Helena?” vra Erika.
“Baie goed, dankie. Hulle werk hard by die nuwe argeologiese terrein langs Akrotiri. Yannis is nou doktor Antoniou. Ek is so trots op hom. Sophia beplan ook om haar doktorsgraad in argeologie te kry. Hulle weet jy kom kuier en sal jou kom groet. Jy moet gaan kyk wat hulle daar doen. Dis vreeslik interessant. Hulle het al wonderlike oudhede ontdek en dit maak opslae. Mense noem Yannis die nuwe Marinatos. Professor Spyridon Marinatos was mos die argeoloog wat die Minoïese Akrotiri ontdek en opgegrawe het.”
“Ek sal dit graag wil sien. Ek dink dis vreeslik opwindend om ’n argeoloog te wees wat kultuurskatte ontdek.”
“Veral hier in Griekeland is dit ’n lekker beroep. Hier is nog soveel om te ontdek. Dit hou nooit op nie.”
Dit neem ’n rukkie voordat Erika weer gewoond raak dat hulle aan die “verkeerde” kant van die pad ry. Hier is dit aan die regterkant in plaas van aan die linkerkant soos in Suid-Afrika. Wingerde verskyn aan weerskante van die pad, klein en vaalgroen in die dorre landskap. Hulle ry tussen grysgroen heuwels deur en die huise en ander geboue word al meer. Die meeste geboue is witgekalk.
“Jy onthou seker nog van jou vorige besoeke dat ons nie na Fira gaan nie, maar na Oia,” sê haar tannie.
“Ek onthou hoe mooi dit is, met ’n asemrowende uitsig oor die caldera.”
Erika verlustig haar in die bekende plekke wat weer verskyn, maar nou sien sy meer tavernas, winkels en besighede as in die verlede. Die dorpe wat eens afsonderlik was, loop nou aaneen. Uiteindelik draai Helena af in ’n straat van witgekalkte huise, gastehuise en hotelle en ry tot in ’n doodloopstraat, waar sy parkeer.
“Ons