Hartklop Omnibus 4. Malene Breytenbach
Ander werkers kom aangehaas, praat hard en deurmekaar.
“Hierdie vrou is ’n dokter,” roep Luigi hard bo die rumoer en hulle bly stil. “Sy sal help. Ek gaan iemand stuur met die mediese tassie.”
Hy draf uit. Die werkers kyk Rafaella verbaas, ongelowig aan.
“Kom, laat ek sien wat jy aangevang het,” sê sy paaiend en laat die man, wat krul van die pyn en jammerlik kreun, op die vloer sit. Sy hurk by hom en ondersoek die diep sny aan sy voorvinger. Die bloed stroom daar uit, maar sy sien hy het geensins deur die been gesaag nie.
“Jy kon jou vinger afgesny het, maar gelukkig sit hy nog,” terg-troos sy hom. Sy doen haar bes om die bloeding te keer met ’n skoon lap wat een van die ander mans vir haar gee, en deur drukking toe te pas. Alda kom hygend ingehardloop met die mediese tassie. Rafaella haal watte, ontsmetmiddel en verbande uit en vinnig het sy ’n skaflike verband prakseer. Nou nie wat sy in die hospitaal sou kon doen nie, maar darem.
“Hierdie is net voorlopig. Die vinger sal steke moet kry, en jy verloor bloed. Ons moet jou na ’n plek neem waar dit gedoen kan word.”
“Ek sal met hom jaag na dottore Giulio,” bied ’n man aan wat soos die voorman lyk. “Dis nie so ver nie.”
“Ja, gaan dadelik.”
Die man is nie so ernstig beseer dat sy hoef saam te gaan nie – hoe jammer tog. Sy stap egter saam na die bakkie en kyk hoe hulle wegjaag.
“Neem asseblief die tas weer terug,” sê sy vir die diensmeisie wat verskrik daar rondstaan. “Dankie dat jy dit so gou gebring het, Alda.”
“Is u werklik ’n dokter?” vra een van die mans wat haar nuuskierig staan en bekyk.
“Ja, ek is.”
Sy loop terug na die villa, bewus daarvan dat sy agternagekyk word. Luigi het wel vinnig gereageer, maar toe maak hy hom heeltemal uit die voete en kom nie eens weer kyk wat word van die werker nie. Rafaella vermoed hy is een van daardie mense wat nie bloed wil sien nie. Nie lief vir die werklikheid nie. Hy wil eerder in sy romantiese droomwêreld bly waar seerkry en sterftes net skyn is. Sy besef sy het bloed aan haar hande en ’n spatsel aan haar jeans. Luigi sou daarvoor gril. Sy sal haarself behoorlik gaan skoonkry in haar eie badkamer.
Vir Luigi sal sy beslis moet vermy, dink sy terwyl sy haar hande met geurige seep skrop. Hy het sy kaarte nou duidelik gewys en sy wil nie speel nie. Was dit maar Giulio wat haar vertel het hy wil haar verower! Dat sy vir hóm ’n uitdaging is. Maar hy sal haar nie so benader nie. Hy is vir háár ’n uitdaging.
Toe sy weer bloedvry is, gaan soek sy haar ouers en vind hulle op die terras waar hulle die vorige middag gesit het. Haar pa het ’n Italiaanse koerant beet en haar ma lees ’n boek.
“Hoe lyk die rusoord?” vra haar ma. “Ons moet vanmiddag gaan kyk.”
“Dit lyk belowend, mooi en skoon. Daar is ’n binnenshuise swembad wat aanloklik lyk, maar dis nog nie klaar nie. Die mense werk nog eenstryk deur. Een van hulle het sy vinger raak gesaag en ek moes hom verbind. Die voorman het hom na Giulio gevat vir steke.”
“Jy het weer net gaan werk soek, lyk dit my,” terg haar pa en vou die koerant toe. Hy kyk op sy horlosie. “Dis etenstyd. Ons moet eetkamer toe. Louisa was tot nou toe besig, maar sy behoort daar te wees, sy en Luigi.”
Rafaella vryf moedeloos oor haar voorkop en wonder of sy hulle moet vertel van sy aanslag. Liewer tog maar nie. Netnou hou hulle hom en haar dop en hulle weet sy stel eintlik in Giulio belang. Alles so ongemaklik!
Louisa is in die eetkamer, maar nie Luigi nie.
“Kom sit,” nooi sy. “Luigi is hier weg. Verskoon tog. Hy het seker iets wat hy wou gaan doen, maar hy het nie gesê wat nie.”
Rafaella het haar gestaal om onbetrokke en koel te lyk terwyl Luigi haar met kalfsoë aankyk. Nou kan sy ontspan. Sy gesels oor die aanbouings en die man wat die ongeluk gehad het. Maar toe moet sy noem dat Luigi ook daar was.
“O, hy wou jou seker rondwys, dié dat hy so ongewoon vroeg op was,” sê Louisa. “Maar as hy die ongeluk gesien het, sou dit hom ontstel het. Dis seker waarom hy weg is. Van kleins af is hy baie sensitief vir bloed en sulke dinge. So anders as Giulio, wat altyd almal wou verpleeg. Francesco se siekte het vir Luigi groot trauma veroorsaak. Hy kan siekte en besering nie hanteer nie.”
Rafaella dink aan hoe hulle haar ma se siekte moes hanteer. Dit was ook traumaties, maar hulle het gedoen wat hulle moes en nie vir mekaar vertel hoe getraumatiseer hulle is nie. Haar ma, wat alles gely het, wat pyn verduur het, was deurgaans dapper. Nee, sy verstaan mense soos Luigi eintlik nie.
Ná ete gaan stap Rafaella ver, tot by die wingerde waar die mense oes. Hulle ry die mandjies druiwe aan na ’n gebou in die verte wat soos ’n kelder lyk. Sy wil nie so ver gaan nie en stap met die pad langs tot by ’n klipbrug oor ’n riviertjie. Sy kom eers teen vieruur weer by die huis aan, lekker dors, haar voete stowwerig en gesig rooi van die hitte.
Luigi staan op die terras en sy weet sommer hy het haar dopgehou. Op die tafel lê sowaar ’n verkyker.
“O, jy is weer terug,” sê sy, net om iets te sê. Onmiddellik is sy spyt. Dalk dink hy sy het hom gemis.
“Ja, ek was net gou dorp toe. Dit lyk my jy is een van daardie vroumense wat graag voetslaan. Vir Maria kry jy nie maklik buitenshuis nie. Ons sangers moet maar oppas vir koue en wind of enigiets wat ons stemme kan aantas.”
“Julle lewe baie beskermd.” Sy kan en wil die sarkasme nie uit haar stem hou nie.
Hy staan met een hand in sy sak, en met die ander een stryk hy liggies oor sy professioneel gestileerde hare. “Ja, dit kan nie anders nie. Jy is seker dors. Ek het vir ons limoncello bestel toe ek sien jy sukkel hier teen die steilte uit.”
“Dankie, ek ís dors. Ek het darem nie gesukkel nie. Ek verseker jou ek is betreklik fiks.”
“Dartelende wildsbokkie, nè?”
Hulle gesprek word gelukkig onderbreek deur Alda wat met ’n skinkbord met glase, limoncello in ’n glasbeker en ys uitkom. Rafaella merk die bewonderende, verblufte blik wat die meisie Luigi gee, en dat hy bewus lyk daarvan. Geen wonder hy is so grootkop nie.
Luigi skink vir haar en gee aan. Sy gaan sit op een van die stoele en tuur oor die vallei in die rigting van Cortona. Wat doen Giulio nou? Teen dié tyd het hy lankal die beseerde werker versorg. Sy wéns dit was eerder hy as Luigi wat nou by haar was. Luigi wat haar dophou en vir wie sy nie wil kyk nie. Hy moet net nie weer met sy vleitaal kom nie. Hy bly eerder, ongelukkig, stil totdat die atmosfeer met ’n mes gesny kan word.
“Waar het jy al oral gesing?” vra sy om die versmorende stilte te verbreek.
“Londen, Wene, Parys, Rome, Florence, Venesië, New York, Berlyn … baie plekke in Italië. Ek sing al van jongs af in die openbaar.”
“Het jou pa jou geïnspireer?”
“Ja, maar hy het my ook laat besef dat jy iets kan oorkom wat jou sangloopbaan kan vernietig. Daarom lewe ek, soos jy so bytend opgemerk het, besonder beskermd.”
Sy kyk vlugtig na hom. Miskien moet sy nie so bevooroordeeld wees nie. Hy kan tog nie anders as om sy grootste bate te beskerm nie. As hy net nie so arrogant en seker van sy aantrekkingskrag was nie, sou sy dalk van hom kon leer hou. Met voorbehoude, maar nogtans.
Gelukkig kom Louisa en Rafaella se ouers te voorskyn uit die huis.
“Ek het jou ma-hulle die nuwe gebou en die uitgrawing vir die buiteswembad gaan wys,” sê Louisa. “Dit vorder regtig goed. Ons is binnekort gereed om mense in te neem en personeel aan te stel. Daar was al heelwat navrae, maar Giulio sal die aansoekers eers keur. Ons gaan dit die Francesco di Mareneschi-rusoord noem om liewe Papà te gedenk. Die naam is natuurlik nog nie aangebring nie, maar dit sal groot op die hek en gebou staan.”
“Daar kom die lykswa aangery,” sê Luigi.
Rafaella sien ’n swart motor van