Hartklop Omnibus 4. Malene Breytenbach
huis stil. Die groot motor verskyn ook en parkeer langs die rooie. Rafaella hou die motors nuuskierig en gespanne dop. Die man wat uit die sportmotor klim, is nie Giulio nie. Dié man het ligte hare, hoewel die postuur baie na Giulio s’n lyk. Meteens besef sy – dit moet Luigi wees, die operaster. Sy is erg nuuskierig om dié fenomeen te ontmoet.
Die groot motor, ’n model wat sy nie ken nie maar wat sy veronderstel Italiaans is, het statig en stadig aangery gekom. ’n Vrou klim nou uit. Louisa is herkenbaar, al het sy ’n groot strooihoed op wat haar gesig wegsteek. Niemand is by haar nie. Rafaella kan die teleurstelling nie onderdruk dat Giulio nie ook tuis is nie. Moenie verspot wees nie, die man werk seker, berispe sy haar. Waarom sou hý juis hier wees om hulle te ontvang?
Sy gaan klop aan haar ouers se deur en haar pa maak oop. “Papà, die mense is hier – Louisa en iemand wat seker Luigi is.”
Oor sy skouer roep hy: “Cara, kom jy? Ons moet ons gashere gaan groet.”
Hulle stap in die gang en by die trappe af na die portaal waar Louisa, nou sonder hoed, met Natalia staan en praat. Die jong man staan eenkant en lyk of hy deur posstukke kyk.
Louisa kyk op en sien hulle by die trap afkom. “Aha, hier is julle! Welkom, Continari’s. Ek is verheug om te sien jy lyk so goed, Rachel. Ek was só bekommerd oor jou. Jammer ek was nie hier toe julle aankom nie, maar ek moes dringend Cortona toe gaan. Ek het gedink Luigi sal voor my by die huis wees om julle te verwelkom, maar toe kom ons gelyk hier aan. Kom ek stel julle voor.”
Tydens die gegroet en voorstellery bestudeer Rafaella vir Luigi. Aantreklik is hy gewis, op ’n gesofistikeerde, geboetseerde manier. Sy klere en skoene is van die duurste en beste. Sy dik, ligte hare is deur ’n meesterkapper gesny. Hy lyk gemanikuur, gepamperlang. Met blou oë soos sy ma s’n bekyk hy Rafaella van kop tot tone, talmend, opsommend, en toe glimlag hy. Kyk te lank in haar oë. Dié man is seker dat hy al wat vrou is aan sy voete kan laat val, dink sy. Arrogant. Bedorwe. Té selfversekerd. Vir hom moet mens oppas. Hy is jakkals en wolf in een. Waar Giulio haar onmiddellik aangetrek het, stoot Luigi haar eerder ligweg af.
“Dit is ’n voorreg om ’n beroemde sanger soos jy te ontmoet,” sê sy, want sy glo hy verwag bewondering.
Hy soen haar hand. “Dit is ’n plesier om so ’n skoonheid uit Suid-Afrika te ontmoet.” Sy stem is welluidend, asof hy sing. ’n Geoefende vleier, dink Rafaella geamuseer.
“Giulio kom eers later vandag huis toe,” sê Louisa. “Sy praktyk is nogal besig. Kom ons gaan sit op die terras en drink iets. Dan kan ons inhaal.”
Op die terras word hulle met eet- en drinkgoed bedien deur Natalia en ’n jong meisie in uniform. Deurentyd is Rafaella bewus van Luigi se takserende blik op haar. Sy maak asof sy onbewus is daarvan en gesels met Louisa oor haar ma se behandeling.
“Luigi, ek hoor jy gaan die rol van die Duca di Mantova in Rigoletto in La Scala sing,” hoor sy haar pa sê. “Ons sal dit graag wil kom kyk.”
“Ja, een van my gunstelingrolle,” antwoord Luigi. “Julle kan gerus kom. In Suid-Afrika het julle seker nie die gehalte van opera wat hier te sien is nie.”
“Die beroemde sopraan Maria Vallerta neem die rol van Gilda,” sê Louisa. “Hulle twee sing dikwels saam. Julle moet hoor hoe sing Luigi ‘La donna è mobile’. Mens kry skoon hoendervleis.”
Hy glimlag asof die lofprysing hom toekom, dink Rafaella afkeurend. Sy ma behoort nie so voor hom met hom te spog nie, maar sy is natuurlik vreeslik trots op dié talentvolle kind van haar.
Hy gaap liggies. “Ek sou eintlik Teresa Simoni as sopraan verkies het, al is sy minder ervare. Maar nou ja, ek kan ook nie in álles my sin kry nie.”
“Hoekom sou jy Teresa Simoni verkies het bo die sopraan wat as een van die bestes in die wêreld beskou word?” vra Jacopo.
“Ag, sy is jonger, mooier, maerder en minder temperamenteel. Maria is so veeleisend.”
Rafaella onthou iets wat Louisa of Giulio in Pretoria gesê het – Maria en Luigi is ’n item. Hy het nou seker moeg geword vir haar; sy oog dwaal in elk geval. Sy hou nie van die manier waarop hy haar heeltyd van kop tot tone beskou nie. Hy maak haar selfbewus en sy haat dit. Sy wens dit was eerder Giulio wat hier was, al gee dit haar pa skynbaar groot plesier om dié operasanger te leer ken. Vir Luigi sal sy liefs op ’n afstand hou.
Hy fokus egter sy aandag op haar. “Ek hoor jy is ook ’n dokter.”
“Ja.”
“Waarom kom werk jy nie in Italië nie? Dit sal dalk vir jou lekker wees om hier te bly. Ek hoor dit gaan maar rof in Afrika.”
“Ek dink eintlik aan verder studeer,” sê sy op die ingewing van die oomblik.
“Mooi vroue behoort nie te geleerd te wees nie,” grinnik hy.
Rafaella vererg haar vir dié manlike chauvinisme, maar sy sê niks. Draai net haar kop weg en kyk in die rigting van Cortona.
“Sal julle my asseblief verskoon?” vra hy. “Ek moet gaan repeteer.”
“Natuurlik,” sê Jacopo dadelik.
Rafaella kyk hom vlugtig agterna – die arrogante houding, die een hand in die broeksak. Die man wat sy broer se meisie afgevry het en haar nie eens regtig wou gehad het nie.
6
Die son gaan al onder en almal sit in ’n elegante sitkamer met aperitiewe. Rafaella het moeite gedoen om mooi te lyk – vir Giulio. Luigi het verklee en sy wit hemp is van ’n blinkerige sy. As sy ontvanklik was, sou sy met bewondering na hom gestaar het. Hy lyk besonder aantreklik. En besonder bewus daarvan. Dit is egter nie die soort aantreklikheid waarvan sy hou nie. Dit is soos volroomsjokolade wat te soet smaak, te smelterig is. Hy kom sit langs haar en vra haar uit oor haar werk. Wat sy hom van haar besige en veeleisende werksdag by ’n oorvol hospitaal vertel, vind hy ooglopend afgryslik.
“Ek dink nie so ’n mooi vrou moet so hard werk nie,” komplimenteer hy oordrewe. “Dit sal jou voor jou tyd oud maak.”
“Harde werk het nog nooit iemand doodgemaak nie,” verweer sy.
“Mense soos jy en my broer Giulio sien heeltyd lelike dinge. Gee my liewer die romantiese wêreld van die opera. Daar voel ék weer tuis.”
Hy stel homself darem skaamteloos as die romantiese held voor, dink sy vies. Die vroumense streep natuurlik agter hom aan, hy met sy goue stem, en laat sy kop net ál groter swel. Hy drink sy aperitief met een pinkie gelig. Ook dít sit haar af. Manlike mans lig nie hul pinkies nie. Giulio doen dit nie.
Vaagweg hoor sy ’n voertuig buite en wag in spanning. As Giulio nou by die deur inkom, wil sy nie lyk asof sy nog heeltyd nét vir hóm wag nie. Sy moet nonchalant wees. Haar hart hamer egter ongemaklik hard in haar bors.
Die man wat inkom, lyk moeg, maar soos voorheen laat hy haar asem wegslaan. Sy het so baie van hom gedroom, sy gesig so hard probeer oproep, en hier is hy nou in lewende lywe. Oorweldigend. Sy blink swart hare is effens deurmekaar en sy klere gekreukel, maar sy donker oë is helder, sy glimlag wittand. Eers groet hy haar ouers en toe kom soen hy haar hand.
“Ek is bly jy het saamgekom, Rafaella.”
“Jy moes my gesê het sy is so mooi,” sê Luigi, met ’n wolfagtige glimlag.
Irritasie trek vlugtig oor Giulio se gesig, maar hy draai na sy ma. “Jammer ek is so laat, Mamma, maar ou signora Petti het vanmiddag geval en haar heup gebreek. Foeitog, op daardie ouderdom.”
“Arme ou dier,” simpatiseer sy ma. “Maar vergeet nou eers van haar. Gaan verfris jou en verklee, dan sluit jy by ons aan.”
Die oomblik dat hy die vertrek verlaat, voel dit vir Rafaella asof dit ontvolk, al sit dit vol mense. Hy het dieselfde uitwerking op haar wat hy in Pretoria gehad het. Asof hy die spil is waarom die aarde draai. Sy hoor skaars wat die ander gesels en doen bloot meganies mee totdat Giulio weer verskyn – fris, vars en skoon aangetrek. Hy skink vir hom ook ’n