Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
wat nie die verskil ken tussen ’n speelse flirtasie en dieper gevoelens nie?
Sy voel weer die warmte van sy bors wat teen haar skouer druk toe hy oor haar stoel geleun het om haar op die wang te soen. Ruik weer die amandelgeur van sy naskeermiddel … Hoe harder sy probeer om dit te vergeet, hoe meer bly die herinnering in haar gedagtes maal. Om dit te ontken of te onderdruk help nie. Sy kan net sowel eerlik met haarself wees: Deneys Vermeulen het diep spore in haar lewe kom trap.
Sy was nie daarop voorbereid nie, en sy weet nie hoe om haar weerspannige hart te beteuel nie. Daar kan tog nie vir haar ’n toekoms by hom wees nie. Hy hét ’n meisie en is nie ernstig met haar, Carmia, nie.
Sy wou wegkom van haar vaal bestaan en ’n stimulerende werk hê, sonder komplikasies. Maar hy is ’n verwikkeling wat haar haar gemoedsrus én haar werk kan kos. As sy gelukkig is, is dit sommer sentimentele verliefdheid wat sal oorwaai. Dalk as sy môreoggend wakker word, is haar hart weer haar eie en kry sy lag vir haarself – vir haar verspotte bakvissie-beheptheid met ’n gevaarlik aantreklike man.
Maar sy weet dis wensdenkery. Sy wens sy kon by Vita kers opsteek oor hoe om mans te hanteer, maar haar suster sal nie simpatiek wees nie. Sy sal verwyt dat sy Carmia gewaarsku het om wye draaie om kaptein Casanova te loop, anders gaan sy haar vingers verbrand en haar kop baie seer stamp. Erger as om net ’n migraine te hê.
Vir wye draaie is dit egter te laat. Dis nie sentiment of oppervlakkige beheptheid wat sy ervaar nie. Sy moet die waarheid erken: Deneys Vermeulen het sak en pak in haar hart ingetrek en haar hele wese oorgeneem. Haar denke, haar drome, haar hele self. Hoe kan sy so oorweldigend intens voel oor ’n man wat basies ’n vreemdeling is? Asof hy een of ander uitstraling het wat ’n kortsluiting in haar brein veroorsaak …
Dis bloot ’n fisiologiese ding, soek sy ’n ander verklaring. ’n Breinimpuls of chemiese uitwerking wat sal uitbrand, sodra sy langer op Skamanga is en aan hom gewoond geraak het. Sodra haar bloeddruk genormaliseer en sy teenwoordigheid nie meer so ’n verwoestende impak op haar het nie.
Sy sien Margo kyk vraend na haar en skrik terug na die werklikheid. Sy onthou die ouer vrou het ’n vraag gevra. “Ekskuus? My gedagtes was myle ver …”
“Dit kon ek sien.” Margo se stem is speels. “Saam met wie?”
Maar Carmia wil nie sê nie. “Sommer lawwe skoolmeisiedagdrome. Wat het jy gevra?”
“Of jy solank wil gaan bad en optooi, voor Deneys kom? Dorie het ’n nuwe kombuishulp en hulle gaan vir ons avokado Ritz as voorgereg maak, kaassoufflé en vrugteslaai as nagereg. Ek het ’n damastafeldoek, kerse en ons beste wynglase uitgehaal. Ons het mos belowe ons sal uithang om Deneys en sy elfies te beïndruk.”
“Dalk het die brand versprei en kom hy eers laat terug,” skerm Carmia.
“Dan sou hy al gebel het. Een van die voormanne het netnou salf en pleisters kom vra, so die werkers is terug en die brand onder beheer. Deneys sal betyds wees.”
“Dit lyk my die wind steek op. As ons buite gaan braai, moet ons dalk warm aantrek …”
Margo draai haar kop skeef en frons. “Wat is dit met jou, kindjie? Spring jou emosies wipplank? Wil jy liewer daardie Du Plessis-kêrel hê, dié dat jy so retireer?”
“Nooit!” roep Carmia geskok uit. “Hoe kan jy so iets dink?”
“Of het jy koue voete gekry en skaam geraak vir Deneys?”
Sy kry haar antwoord toe Carmia skielik druk besig raak met die wegpak van die kruideniersware en haar nie in die oë kan kyk nie.
Margo se oë raak sag. “Jy hou van hom, nè?”
Carmia sit die eiers in die yskas en knik haar kop op en af.
“Meer as net ‘hou van’, nè?” hou Margo vol.
Carmia bloos en soek ’n plek vir die meel en die suiker.
“Dis nie ’n skande nie. ’n Vrou se hart loop mos haar eie koers, en die liefde is nie soos ’n rok wat jy kan omruil as dit jou nie pas nie. Hy gee vir jou ook om, kind. Ek ken my eie bloed en ek lees die tekens. Ek weet Deneys was gekant teen jou aanstelling en hy het vandag geraas oor die ratte, die sandwal en ek weet nie wat als nog nie – dit waarvoor hy verskoning gevra het voor hy Mauritius toe is. Maar moet jou nie daaraan steur nie. Dis net stof opskop en ’n klomp lawaai om homself te beskerm. Dis ’n ego-ding daardie. ’n Front wat hy voorhou, soos mans maak wanneer hulle versigtig is. Hy was mal oor Vita en toe sy hom gelos het, het hy baie seergekry. Hy sukkel om dit te verwerk; sukkel om vroumense weer te vertrou en sy gevoelens te wys. Dis omdat die arme kind nie ’n ma gehad het nie … Gee hom kans, Carmia. Hy is dit werd. Dis nie omdat hy my kleinseun is dat ek blind en partydig is nie. Ek kán objektief oordeel. Hy is ’n fynbesnaarde, sensitiewe man, wat sy vrou eendag op die hande sal dra en soos ’n koningin sal behandel. Verduur maar die rammelings, dit sal oorwaai. Na die donderweer kom die reën, soos ’n welkome lentebui na ’n lang, droë winter.”
“Wat van Tasha?” vra Carmia met haar hande om die bottel mayonnaise geklem.
Margo kou peinsend aan haar onderlip. “Ek weet nie. En ek is versigtig om nie my neus in sy persoonlike sake te steek nie, want dit sal hom steeks maak. Maar ek kan nie glo dat daardie klein heks regtig Deneys se smaak is nie. Sy is ’n modepop na wie enige man twee keer sal kyk, maar ek raai die verhouding is eensydig – merendeels van haar kant af, met Deneys wat te ordentlik is om haar gevoelens seer te maak. Miskien is hulle vriendskap net platonies. Ons wag maar en gee hom tyd om sy kop skoon te kry. Doen jy intussen net jou deel: dra jou hare gereeld los soos vandag; dra kort rompies om jou lieflike bene te wys en vleiende halse om die res te doen. Die Vermeulen-mans het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vrou gehad en my kleinseun is beslis geen uitsondering nie. Ek ken hom en ek let op hoe hy na jou kyk. Het hy darem al ’n bietjie toenadering gesoek? Jy weet mos … e … wat ek bedoel?”
Carmia pluk die naaste kasdeur oop en druk die bottel mayonnaise op die eerste die beste plek in, sommer tussen die borde en melkbekers. Dorie of iemand moet dit maar môre op die regte plek wegsit.
“Nee,” jok sy. “Natuurlik nie! Ons ken mekaar skaars. Hy was heeltyd weg en ons het mekaar skaars gesien.”
“Ek skryf te veel vrystories, dié dat my verbeelding die pad vat.” Margo strek verby haar, haal die mayonnaise uit en bêre dit in die regte kas. Sy lag ’n skuldige laggie. “Vergewe tog maar ’n bemoeisieke ou vrou se inmenging. Jy is vir my soos die dogter wat ek altyd begeer het, maar nooit mee geseën was nie. Jy en my kleinseun is twee mense vir wie ek lief is, wat ek glo vir mekaar bestem is en wat ek gelukkig wil sien …”
Sy lê ’n skewe artritisvinger oor Carmia se mond toe dié wil protesteer.
“Nee, moenie antwoord nie, kindjie. Gaan bad jy, ek sal hier klaarmaak. Gebruik jou tyd. Gooi van daardie laventelbadsout in wat op die vensterbank staan, ontspan en trek dan aan wat jy wil. Kam jou hare soos jý daarvan hou en kom uit patio toe wanneer dit jou pas. Vergeet alles wat ek gesê het.”
Vergeet alles … Makliker gesê as gedoen.
Carmia het opgespring en deur die badkamervenster geloer toe sy die dieselbakkie hoor dreun – net betyds om seker te maak dis Deneys wat gekom het. Tien minute later het sy hom in die swembad sien induik. Seker moeg en warm, vol rook en roet. Hoe kan Margo sê sy moet afskakel en ontspan? Met so ’n bruising in haar are en ’n hart wat baldadig bloed pomp?
Wat gaan sy aantrek? ’n Broekpak en haar hare kuis vasbind?
Sy kyk deur haar klerekas, woerts die hangers heen en weer op soek na iets wat geskik is vir ’n braai. Maar sy weet dis futiel; dis sommer net om haarself te troos. Daar’s geen keuse nie en sy het lankal klaar besluit …
Margo het dit vir haar as ’n geskenk gekoop – ’n “belegging”, het sy dit genoem. Dit was ’n mooi gebaar en as sy dit nie vanaand dra nie, sal Margo seergemaak voel, vertel sy haarself toe sy die ragfyn sonrok oor haar kop trek.
Sy hoef nie in die spieël te kyk