Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
die kompliment, maar ek is nie beskikbaar nie.”
“Hoekom nie? Het jy ’n vaste ou?”
“Nee, maar …” Sy byt op haar onderlip. Nou lyk dit weer asof sy adverteer dat sy enkellopend en gewillig is, uitgehonger vir mansgeselskap en ’n bietjie romanse.
“Maar wat?” dring hy aan toe sy stilbly. “Is daar iemand?”
Sy swaai haar tikstoel terug na die rekenaar. “Ek het dit mos duidelik gemaak: ek is nie beskikbaar nie. En ek is besig. Ek het werk om te doen.”
“Waar’s my ouma?”
Carmia lees die laaste sin oor en begin tik, sommer deurmekaar en vol foute, net om besig te lyk. “Sy rus,” antwoord sy oor haar skouer. “Volgens jou instruksies.”
“Dis goed om te sien jy hou woord. Ek het vir haar lietsjies gebring. En vir jou ’n skulp.”
“O, is dit vir my? Dankie. Dis pragtig!”
“Soos jy,” voeg hy vroom by.
“Moenie weer begin nie,” waarsku sy.
Hy kom sit voor haar op die punt van die lessenaar. “My van is Vermeulen, nie Du Plessis nie,” sê hy sag. “Jy hoef nie soos ’n krimpvark te wees en skanse teen my te bou nie. Ek het nie bybedoelings nie. Ek hou van jou, Carmia. Ek sal jou graag beter wil leer ken as jy my sal toelaat.”
’n Amper outydse bekentenis. Hy klink so eerlik en opreg dat sy nie vir hom kwaad kan bly nie.
Sy tel die skulp op, vryf met haar vinger oor die salmpienk binneste en hou dit dan soos die gehoorbuis van ’n telefoon teen haar oor. “Ek kan die branders en golwe hoor suis …”
“Dis nie die skulp nie, dis die regte see daar buite. Dis hoogwater.”
Sy lag uitbundig. “Jy’s reg! Ek het vergeet waar ek is. Kom dié knewel van Mauritius af ?”
“Daar gekoop, maar dit kom oorspronklik van die Comore-eilande. Ek hoop dié ou sal by die Natalse Suidkus kan aanpas.”
“Ek sal hom laat tuis voel: met hom praat en hom die eerste paar aande lekker snoesig by my in die bed laat slaap.”
“Gelukkige drommel,” brom Deneys. “Wat moet ek doen vir dieselfde voorreg?”
“Jouself in ’n skulp verander,” spot sy.
“Dit sal die moeite werd wees …” Hy leun nader, tel haar hand op en soen haar vingers een vir een. Hy byt saggies aan die laaste een en blaas sy asem in ’n gepynigde sug uit. “Sjoe, vroumens, weet jy wat jy aan my doen?”
Hy gee haar hand terug en wip van die lessenaar af. “Ek beter gaan afkoel, voor ek weer raas kry. Lus om saam met my te kom swem?”
Daar’s niks wat sy liewer sal wil doen nie. Die versoeking is groot, maar Carmia skud haar kop. “Ek het te veel werk.”
“Hoe laat tjaila jy?”
“Eers op die laaste bladsy, wanneer die laaste punt getik is.”
“Moenie dat Margo die sweep klap nie. As sy aan ’n boek werk, raak sy obsessief en fanaties – ten koste van alles. Dis waarom ek wou hê sy moet aftree en rustiger lewe. Is jy seker ek kan jou nie met die koel lafenis van die swembad verlei nie?”
“Doodseker,” herhaal sy ferm.
Hy tel sy pet op, neem die pak lietsjies en stap deur toe. “Ek sal hulle solank in die yskas sit. Lekker werk.”
Toe bly staan hy met sy hand op die kosyn en kyk om. “Waar het jy leer tik?”
Sy frons. “Op skool. En by die technikon. Hoekom?”
“Omdat jy jou geld moet gaan terugvra, want hulle het jou sleg geleer. Jy maak vreeslik baie tikfoute.” Toe dit lyk of sy nie verstaan nie, wys hy met sy vinger na die rekenaarskerm. “Kyk byvoorbeeld na daardie laaste klompie reëls wat jy pas getik het.”
Sy kyk en dan snap sy: dis die stuk toe sy sommer blindweg laat waai het, om besig te lyk … Sy merk met verontwaardiging die grinnik op sy gesig.
“Ag, man, vlieg maan toe!”
“Kan nie, die Airbus se brandstoftenk is nie groot genoeg nie.”
Deneys se reflekse is goed. Hy is net betyds om vir die uitveër te koes wat Carmia na hom gooi. Hy buk en tel dit op, kom nader en plaas dit versigtig op ’n hoekie van die lessenaar. Dan blaas hy ’n soentjie vir haar en verdwyn voor hy ’n woordeboek of ’n potplant teen die kop kry.
Met haar vingers op die sleutelbord kyk Carmia sy breë rug agterna. Vita was reg: Deneys Vermeulen is onbetaamlik aantreklik. En hy weet hoe om ’n meisie behoorlik te soen. Hy doen allerhande dinge aan haar … Maar migraine is beslis nie een van hulle nie.
7
“Lyk my jy’t die skoot hoog deur, sussie,” terg Vita die aand toe sy bel om die jongste nuus te hoor.
“Dwarsdeur my hart,” erken Carmia.
“Ek het altyd geweet as jy die dag vir ’n man val, sal dit soos ’n emmer nat sement wees. Is hy nog so moeilik?”
“Glad nie.”
“Wag maar, dis nog vroeg. Jy sal hom leer ken … Laat maar weet as ek vir jou ’n simpatiekaartjie moet stuur.”
“Jy’s pessimisties.”
“Nee, realisties. Weet Deneys al ons is susters?”
“Nog nie,” erken Carmia.
“Jy beter bieg. As hy dit van iemand anders te hore kom, gaan hy ontplof. En dan gaan jy meer as net ’n valhelm nodig hê.”
“Jy is bevooroordeeld. Hy was nog nooit onredelik teenoor my nie.”
Vita lag. “Jy het die man se toere só opgejaag dat sy enjin oorverhit het. Het hy dit toe darem reggekry om in die swembad af te koel?”
“Ek weet nie, ek het hom nie weer gesien nie. Margo het met ete vir hom gewag, maar daar was blykbaar ’n probleem met een van die stropers.”
“Deneys werk hard – dit sal ek hom ter ere nagee. Dikwels ná ’n deurnagvlug is hy die hele volgende dag op die plaas besig, sonder slaap.”
“Dis die eerste positiewe ding wat jy van hom sê, behalwe dat hy sag op die oog is.”
Vita klik haar tong. Waarsku help duidelik nie. Niks is so blind soos ’n eerste liefde nie …
“Hoe vorder Margo se boek?” verander sy die onderwerp. “Het die heldin nie maagpyn gekry van die wortelknolle nie?”
“Nee, die held is ’n veldkenner. Hy sal haar nie giftige plante laat eet nie.”
“Is hulle nog daar in die grot waar hy haar warm gevry het?”
“Moenie so banaal wees nie!”
“Toe Deneys jóú warm gevry het, het jy nie gedink dis banaal nie.”
“Dit was anders …”
“Hoe ‘anders’? Vry is vry.”
“Is nie. Ek kan oordeel – ek is darem al ’n paar keer tevore gesoen. Daar was Giep Smit en Siegfried van der Westhuizen … Onthou jy vir Siegfried?”
“Ongelukkig, ja,” antwoord Vita droogweg. “Hy het jou sekerlik nie ‘gesoen’ nie – niks so platvloers nie. Seker net inniglik ‘gekus’, met sulke dun, anemiese lippe wat nog nooit Lip-Ice gesien het nie. Jy het altyd sulke weird nerd-kêrels gehad, almal gelyk of hulle ’n skeet het! Giep Smit was net so ’n koue vis. Ek glo selfs as hy met ’n meisie liefde maak, sal hy nie genoeg hitte genereer om sy bril te laat opstoom nie. Bleeksiele, almal van hulle. Dié dat jy so opgeklits is met Deneys. Hy’s kookwater, warmer as selfs daardie papierheld van jou. Het jy al vir jou ’n mooi kaal sonrok