Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
die deur oop, klim in en klap die deur hard agter hom toe.
Terwyl hulle ry, oorhandig hy ’n plastieksak met ’n botteltjie lemoensap, ’n broodrol, ’n bakkie jogurt en ’n appel aan haar. “Ek raai jy het vanoggend nog niks geëet nie. Omdat ek nie geweet het wat jy vir ontbyt verkies nie, het ek probeer om ’n wye spyskaart te dek.”
“Jy’s reg,” bieg Carmia.
Sy val entoesiasties weg. Halfpad tussen ’n sluk jogurt en ’n hap appel deur kyk sy skamerig op. “Dankie … Ook vir jou moeite met my pakkerasie.”
Hy skakel die flikkerlig aan en draai op die Noordkus-snelweg af. “Dis nie moeite nie; dis my afdag. Ek vlieg eers vanaand.”
“Waarheen?”
“Maputo – Beira – Mauritius, en weer al die pad terug.”
Dit klink eksoties. Seker van sy ouma wat hy sy wanderlust na ver plekke geërf het, dink Carmia.
Margo het vertel hoe sy altyd gehoop het die kind ontwikkel ’n sterk genoeg liefde vir sy erfgrond sodat hy eendag voltyds wil boer. Hoewel hy van jongs af ’n affiniteit vir die plaas het, het sy kop egter wolke toe gestaan, met ’n passie vir vliegtuie. Eers in die lugmag Griffons en helikopters gevlieg en toe geskuif Jakaranda toe, waar hy nou – op nege-en-twintig – die jongste Airbus-bevelvoerder van die redery is.
Tussenin boer hy deeltyds, met die hulp van ’n bestuurder en twee voormanne. En sy ouma wat raad gee … Raad en insette waarna hy glo geduldig en belangstellend luister, daarna haar ’n liefdevolle soen gee en dan sy eie kop volg. Net soos sy pa, net so eiewys en hardkoppig. Maar met ’n ingebore, ouwêreldse sjarme wat selfs ’n ou vrou soos sy week maak, sodat hy haar om sy pinkie draai.
Net soos ’n wildvreemde meisie ook, wat hom slegs twee keer in haar lewe gesien het, mymer Carmia. Die eerste keer ’n skramse tien minute, terwyl sy meer op haar toekomstige werkgewer gekonsentreer het as op dié se kleinseun. Maar hy het ’n magnetisme waarteen sy tevergeefs stry. Hy het nie mooi gemaak met haar suster nie, en hy was nie eens vriendelik die middag by die Vlieënde Dolfyn nie, tog voel sy onweerstaanbaar aangetrokke tot Deneys Vermeulen. Net soos sy ouma is sy ook heeltyd besig om vir hom verskonings te soek en op sy goeie punte te konsentreer. Ondanks al die waarskuwingsliggies en haar gesonde verstand is sy besig om voor sy sjarme en magnetisme te swig …
Sy sit agteroor en teug aan die lemoensap terwyl sy oor die see uitkyk. Die water is turkooisblou, met geen van die wasige humiditeit wat gewoonlik dié tyd van die jaar voorkom nie. Die kleur van Deneys Vermeulen se oë in die helder sonlig … Sy probeer om nie na die mooi lyn van sy skouers en profiel te kyk nie. ’n Vragskip doer ver op die horison is veiliger.
Die man doen allerhande vreemde dinge aan haar. Nie net aan haar kop nie, aan haar lyf ook – aan ’n warm kolletjie op die krop van haar maag wat begin kriewel en heerlike woelinge deur die res van haar liggaam stuur. Sy kan nie help om sy bruingebrande arms op te let nie. Sterk, manlike arms in ’n dun katoenhemp, die moue opgerol en die boonste helfte van die hempsknope oop, soos die Natallers in die somer aantrek. Arms wat ’n vrou kan vashou sodat sy wéét sy word vasgehou …
Onderkant sy sleutelbeen steek donker borshare uit. Sy wonder wat sy reaksie sal wees as sy sou oorleun en nog ’n knoop van sy hemp losmaak. As sy haar vingers deur daardie krullerige, tempterende borshare sou vleg …
Hy het van die wind gepraat wat suid draai en hopelik reën sal bring, maar Carmia kom skielik agter dat hy in die middel van ’n sin stilgebly het.
“E … ja, dalk reën,” antwoord sy vaag.
Sy dwing haar blik weg van daardie verleidelike half oopgeknoopte hemp. Haar oë lig skuldig tot hulle syne ontmoet. Sy kop is vraend na haar kant toe gedraai en hy hou haar dop met ’n vreemde uitdrukking op sy gesig.
“En …?” Hy lig sy wenkbroue vir haar terwyl ’n lui glimlag om sy mondhoeke speel.
Sy weet wat hy bedoel. Hy het gesien sy bekyk hom en wil weet wat die uitslag van haar ondersoek was. Sy is skielik oordrewe geïnteresseerd in die botteltjie lemoensap. Sy skaam haar dood as hy moet weet watter onsinnige gedagtes deur haar kop geflits het. Hy sal hardop lag as hy moet weet van haar onderdrukte drange en begeertes. Arme, naïewe ou plaasmeisietjie, seker nie mans gewoond nie, sal hy dink …
Sy sit regop en stoot haar ken uit. Die kyk wat sy hom gee, is net so enigmaties en onleesbaar soos syne. “En miskien sneeu dit ook,” antwoord sy liefies.
Sy glimlag verbreed. “As jy so sê, hoekom nie?” terg hy. “So ’n bietjie sneeu is dalk nodig …”
Hy weet sy vind hom aantreklik, besef Carmia. Stomend sensueel en begeerlik …
“Om af te koel?” daag sy hom uit. “Wie kry warm? Nie ek nie … Ek is koel aangetrek en daar is ’n lekker bries.”
Sy maak of sy nie hoor toe hy sy kop agteroor gooi en vir haar lag nie.
Die res van die pad kyk sy vir die see, die sandduine en die swiepende meeue wat jag maak op ’n skool sardiens. Sy draai die venster oop, net vir die vreugde daarvan om seelug te ruik sonder dieseldampe. ’n Gekrys van voëls te hoor sonder toeters. Die wind deur haar hare te voel, en hoe dit die spinnerakke in haar gemoed wegwaai.
5
Skamanga-landgoed is omring deur golwende suikerrietheuwels en piesangplantasies. Die trosse hang swaar uitgeswel onderkant die krone van die bome, toegebind in plastieksakke as beskerming teen die blouape se plundertogte.
Deneys volg haar blik en trek verontskuldigend sy skouers op. “Dis uit ’n boerdery-oogpunt noodsaaklik. Ek is ’n voorstander van diereregte, daarom het ek ’n ekstra ry bome vir die ape aangeplant, want dis ons skuld dat die arme goed moet steel en plunder. Dis die mens wat stelselmatig hul habitat en voedselbron vernietig het.”
Sy knik. “Die prys van beskawing, wat kamma vooruitgang genoem word. Ek het ’n artikel daaroor vir die koerant gedoen, wat heelwat reaksie in die briewekolom uitgelok het. Almal was aan die ape se kant.”
“Goed so!”
Hy draai op ’n grondpad af wat tussen die suikerriet deur kronkel, teen ’n opdraande uit tot bo-op ’n bult. Dan deur ’n indrukwekkende ingang van wit pilare en ’n mosbegroeide rietdak, gevolg deur ’n laning Cocos plumosa-palms met bougainvilleas tussenin. Die herehuis lê om die volgende draai: ’n reuse-dubbelverdieping met uitgekerfde balkonne en pilare, alles in glinsterende wit, soos ’n roomyskoek. Die huis is omring deur grasperke, tuine en vrugteboorde, met aan die sykant ’n glimmende swembad die kleur van smarag.
Carmia trek haar asem in. “Dit lyk soos ’n poskaart!”
Deneys hou by die voordeur stil. “Welkom op Skamanga. Ek hoop jy sal lank en gelukkig hier woon.”
“Maar nie té lank nie?” troef sy hom. “Nie veel langer as die drie maande nie?”
Hy skud sy kop, glimlag net en laat hom nie uitlok nie.
Drie rifrughonde en ’n trop ganse storm op die bakkie af. Carmia bly sit.
“Die verwelkomingskomitee,” verduidelik Deneys.
“Vir die honde sien ek kans. Maar ek is bang vir ganse.”
“Toemaar, hulle blaas is erger as hulle byt,” terg hy.
“As jy al ’n keer in die waai van jou been ’n draaiknyp gevoel het, met ’n bloukol wat weke lank daar bly sit het, sal jy nie so dapper wees nie.”
“Sjoe-sjoe! Skoert!” Hy waai sy arms, gryp ’n plastieksak van die bakkie af en swaai dit dreigend in die rigting van die ganse, wat waggelend die aftog blaas.
“Veilig genoeg?” wil hy weet.
Carmia lag en klim uit. “Dankie.”
Sy streel die honde en groet hulle een vir een. “Zeus, Pluto en Uranus,” stel Deneys hulle voor.
Margo