Satyn Omnibus 7. Ettie Bierman
kou weer aan haar pen en dink na. “Ek moet dalk die enkel net verstuit maak, dis minder seer. En dan kan vryf en masseer ook help, saam met die soenery. En hy kan haar geleidelik op allerhande ander plekke ook begin masseer …”
“Ja!” stem Carmia entoesiasties saam. “Dis waarvan lesers hou. Hulle wil ’n bietjie opgewarm raak, met hartkloppings en hormone wat loop.”
“Is dit nie te gewaagd nie?”
“Niks erger as wat mens deesdae op televisie sien nie.”
“Miskien moet ek hersien en die twee mans omruil, sodat sy liewer saam met die gawe ou in die klipskeur vasgekeer is.”
“Nee,” keer Carmia. “So ’n goody-goody ou sal te ordentlik wees om die situasie te benut. Doodgoed, maar ook goed dood. Los haar by die skoorsoeker. Laat hy haar verras deur ouliker te word, sorgsaam, sodat die heldin besef sy het haar misgis en hom vlak gekyk. Omstandighede uit sy verlede het hom gemaak soos hy is, omdat hy bang is om weer seer te kry. As dit ek was, het ek liewer op die laaste bladsy met die skurk getrou, wat dan heeltyd die eintlike held was.”
Margo kyk haar met groot oë aan. “Jy lyk self so ’n goody. Waar kom jy aan so ’n ryk verbeelding?”
Dis nie verbeelding nie, dis regtig, besef Carmia. Sy moet oppas; Margo is oplettend en sy het haarself dalk nou verraai. Sou Margo die karakters herken wat sy beskryf het?
“Dis my droom om self ook te skryf,” erken sy. “Ek het ’n kortverhaal wat die paal gehaal het, en nog ’n hand vol waaraan ek skuur en herkou.”
Margo is verras. “Ek moes dit geraai het. Dis wonderlik! Ons kan saam aan hierdie manuskrip werk. Ek doen die raamwerk en jy kleur dit in.”
“Ek is ’n totale groentjie. Sal jy my genoeg vertrou?” vra Carmia verbaas.
“Ek kan mos hoor jy het goeie idees, en ek sal op jou spoor lees en verander waar ek dink dis nodig. Lees die storie tot waar ek nou gevorder het, sodat jy weet wat tot dusver gebeur het. Gaan dan aan, vanaf die klipskeur, soos jy dit netnou beskryf het.”
Margo is soos ’n opgewende veer. Dorie bring tee en skons, middagete en drie-uur-koffie, terwyl hulle strykdeur werk. Terwyl Carmia lees of stukke van die verhaal tik, maak Margo potloodnotas en beplan die volgende dag se situasies. Sy wys Carmia hoe die bandmasjien werk, hoe om te pouseer of uit te vee. Tussendeur vind sy tyd vir navorsing oor voëlsoorte, plantegroei en eetbare gewasse in die Drakensberg-omgewing.
Binne twee dae het hulle die heldin op die been, haar enkel met repe van die held se hemp verbind, besig om bessies en eetbare wortelknolle te soek. En op die derde dag is sy swymelend in sy arms …
Margo het die sneeustorm laat bedaar en die reddingshelikopter in die verkeerde gebied laat soek om die verliefdes meer tyd saam te gee. Carmia beskryf die verhouding tussen die twee: hoe die heldin geleidelik meer ontvanklik raak, terwyl die skurk in Meneer Sjarmant verander en haar teer vashou, haar soen en erotiese opwellings van sensualiteit in haar laat ontwaak. Carmia kom agter sy geniet dit, sy vind dit prikkelend en stimulerend.
Die volgende middag terwyl Margo rus, is Carmia besig om ’n stomende liefdesessie te redigeer toe voetstappe en ’n ligte klop aan die deur opklink.
“Dankie, Dorie. Sit maar neer, ek sal later kry,” sê sy afgetrokke sonder om op te kyk.
Sy frons toe daar in plaas van ’n skinkbord ’n pak lietsjies en ’n groot, roospienk skulp op haar lessenaar verskyn. Haar hart gee ’n hop. Sy swaai om en kyk vas in ’n paar persblou oë, die kleur van sy uniform.
“Wanneer het jy teruggekom?” roep sy verras uit.
Hy lyk geamuseerd. “Vyf minute gelede.” Hy gooi sy pet op ’n stoel neer en trek sy das los. “Groet jy my nie?”
“Middag,” groet sy, skielik skaam.
“Is dit al?” vra hy teleurgesteld.
Sy is nie seker wat hy bedoel nie. Dis een ding om vier dae lank oor hom te dagdroom, maar heeltemal ’n ander ding om onverwags met hom in lewende lywe gekonfronteer te word.
“Hallo,” herhaal sy verleë.
Hy neem haar hand in syne, draai dit om en druk sy mond teen haar palm. Hy soen die sagte kussing aan die onderpunt van haar duim en dan proe-proe nog ’n entjie aan tot by haar pols, terwyl sy oë haar met ’n takserende vonkeling dophou.
Haar nuwe, selfversekerde beeld spat aan skerwe. Carmia se verleentheid groei en sy probeer haar hand losmaak.
Sy een wenkbrou lig vraend. “Wat skort? Doen ek dit nie reg nie?”
“Wát nie reg nie?”
“Dít …” Hy vat haar pols stywer vas en trek haar orent. Sy arm skuif agterom haar rug en sy vingers speel met haar hare. Hy streel oor haar nek en keel tot by haar ken, dan lig hy haar gesig op na syne en buk nader om haar te soen. Sy lippe is sag, speels en tergend, asof hy eksperimenteer en die oomblik wil uitrek. Maar dan skielik verkrummel sy wilskrag en raak hy haastig, eisend … Albei sy arms gaan om haar lyf en ruk haar teen hom vas, terwyl sy mond ferm oor hare sluit.
Hy smaak na lietsjies en koffie. Ruik na amandels en die see. Dis waaroor sy vier dae lank gedroom het …
Carmia kan haarself nie keer nie. Sy oë wat diep in hare kyk, tot binne-in haar siel en haar vrouwees, is soos twee magnete wat haar meedoënloos nadertrek. Daar is geen weerstand in haar om teen die onafwendbare te stry nie. Haar lippe kelk oop en haar arms gaan om sy nek, en skielik het sy tuisgekom. Dís waar sy wil wees, by hom, nêrens anders nie. Die res van haar lewe …
Haar hoor en sien vergaan; al haar sintuie is net op Deneys ingestel. Dit duur ’n rukkie om tot die werklikheid terug te keer en te onthou waar sy is: in Margo se werkskamer – en sy kan enige oomblik hier instap. Dit sal nie goed lyk as sy hulle só moet sien nie …
Carmia skeur haar mond los en beur weg. Deneys laat haar gaan, maar kyk vraend na haar.
“Wat makeer? Is my tegniek verkeerd? Moes ek jou met my passie verswelg het, jou vasgegryp en in ’n grot ingedra het om my manlike hartstog te bewys?”
Sy retireer so ver moontlik van hom af weg. “Hoe lank het jy daar gestaan en oor my skouer geloer terwyl ek besig was om te tik?” vra sy verontwaardig.
Hy is vol lag, maar hou hom onskuldig. “Dit was per ongeluk. Ek wou nie op jou spioeneer nie. Ek het geklop en gesien jy’s besig en toe saggies ingekom, want ek wou julle elk met ’n present verras. Maar toe merk ek my ouma is nie hier nie, en toe sien ek toevallig die stukkie op die rekenaar waarmee jy besig was.”
“Dit was nie ’n ‘stukkie’ of ‘per ongeluk’ nie! Niemand sien ‘toevallig’ ’n halwe bladsy bestaande uit twee lang paragrawe nie,” beskuldig sy hom.
“Jy kan nie stry dat daardie twee paragrawe witwarm is nie! Brandend en polsend. Toe ek eers begin lees, kon ek nie ophou nie. Ek het jou al gewaarsku ’n man is ’n man, en ek is nie een met sneeuvlokkies in my are nie. Al my silinders was opgevuur en ek wou jou hê.”
Carmia staan nog ’n tree tru, agter haar lessenaar in. “Dis net ’n storie …” Selfs in haar eie ore klink sy hees en onoortuigend.
Deneys sien dit in haar oë. “Is dit? Is jy seker?” vra hy sag.
“Natuurlik! Dis fiksie – papierkarakters. Dis deel van my werk. Ek help jou ouma met die manuskrip.”
Hy lyk skepties. Dieselfde vonkeling blink in sy oë toe hy haar nadenkend beskou. “Ek wonder mos nou: is jy heeltemal so onskuldig soos jy lyk, koerantmeisietjie?”
Sy verstyf en haar wange vlam. “Wat insinueer jy?”
Hy hou sy hande verontskuldigend uit, palms na voor gedraai. “Ek insinueer niks. Ek sê reguit: jy is ’n begeerlike entjie vroumens en dis tyd dat iemand jou annekseer. Ek hoop daardie iemand sal ék wees.”
Carmia is kwaad vir haarself omdat sy