Omdat jy my liefhet. Elsa Winckler
hy in die vroumens se geselskap is, hoe beter vir hom. “Daar is gewoonlik ’n wagwoord of –”
Livie lig haar skouers geïrriteerd op en val hom in die rede. “Dit help nie om vir my te beduie wat om te doen nie. Ek werk op ’n rekenaar, maar as dit nie wil doen wat ek wil hê nie, kry ek iemand om te help. Van die binnegoed verstaan ek net mooi niks. Kan jy help?”
“Ja, ek kan help, maar ek is seker daarvan jy kan –”
“Vergeet daarvan, ek sal regkom,” sê sy kortaf en gooi die papier waarin haar pannekoek was in ’n drom. “Dankie vir die pannekoek, Wian, ek gaan kos soek vir vanaand, sien jou anderdag.” En met ’n wuif van haar hand verdwyn sy tussen die mense.
“Wat is fout met jou?” vra Wian geamuseer. “Hier is ’n kans om ’n mooi girl te help en jy sê sy moet haarself help. Jy sal nooit ’n vrou kry as dít jou houding is nie.”
“Sy’s mooi ja, maar so vol draadwerk!” roep hy uit.
Net Wian was veronderstel om sy woorde te hoor, maar die musiek stop in die middel van sy sin en toe raak dit eers duidelik hoe hard hulle nog heeltyd praat om hoorbaar bokant die musiek te wees. Skuins voor hom draai die rooikop vinnig om en blou oë blits een maal in sy rigting voor sy vinnig wegstap.
Wian lag en slaan hom op sy skouer. “Nou’s jy in die moeilikheid.”
Pyn skiet opnuut tot in sy lae rug en hy kreun. “Eina, vrek.”
Wian klik sy tong. “Oukei, jy kan anderdag macho wees, nou kom jy saam met my sodat ons vir jou die medikasie kan gee wat Livie voorgeskryf het. Is jou bakkie naby?”
Bart knik. “Hoe weet jy van die voorskrif?”
“Livie,” sê Wian terwyl hulle tussen die mense deur stap na Bart se bakkie toe.
“Is daar nie meer iets soos dokter-pasiënt-vertroulikheid nie?” brom Bart.
“Ons het oor jou gepraat, jou rug het ter sprake gekom. Klim in, ek sal bestuur,” sê Wian en maak vir hom die deur oop.
Bart wil eers stry, maar hy sak dankbaar terug teen die leuning.
4
Dit het liggies begin reën teen die tyd dat Bart sy medikasie het en terugstap na sy bakkie. Hy kan nie wag om hom horisontaal op sy bed uit te strek nie. En flip, ja, hy sal die bleddie pille drink. Wian kan so te kere gaan.
Hy maak die bakkie se deur oop en wil inklim, maar skielik is daar weer ’n wriemeling tussen sy bene.
“Hond!” raas hy en gryp die deur vas in ’n poging om regop te bly. Hy wil beslis nie weer val nie. “Waar de hel kom jy nou weer vandaan?”
Die hond gaan lê met sy kop op die grond en sit sy pote oor sy snoet. Dis so ’n patetiese gesig, Bart kan nie help om te lag nie. “Dis jou skuld dat ek rugpyn het. Ek kan nog nie uitmaak of jy Skim is of nie …”
Die hond spring op en blaf vrolik.
“So jy ís Skim,” grinnik Bart. “Jy’s so vuil, ek was nie seker nie. En wat maak ek nou met jou?”
Voor hy nog klaar gepraat het, spring die hond in die bakkie en gaan sit op die passasierskant van die sitplek. Bart skud sy kop en klim ook in. Die hond kan saamkom huis toe, hy kan hom net beslis nie nou bad nie. Hopelik voel hy môre beter.
Hy het vroeër vandag musiek geluister en toe hy sy motor aanskakel, vul klanke dadelik weer die klein ruimte van sy motor.
And when you smile
The whole world stops and stares for a while
’Cause girl you’re amazing
Just the way you are
Met ’n swetswoord druk hy die musiek dood. Die woorde laat hom verdomp weer aan Olivia dink. Wanneer sy smile, sien hy niks anders raak nie. Nie dat sy dit al ooit in sy rigting gestuur het nie, maar hy het op Leen en Steyn se troue amper oor sy voete geval toe hy haar die eerste keer sien glimlag. Dis asof ’n lig aanskakel en alles ligter, helder en moontlik lyk.
Bart draai links in die hoofstraat en kyk vinnig na Skim. Die hond sit met sy snoet teen die ruit, kompleet asof hy na iets soek. Dit reën nou harder en die voorruit slaan aan. Bart probeer met sy hand die vogtigheid wegvee – dis darem nie te ver wat hy moet ry nie, sy huis is net om die draai.
Langs hom begin Skim verwoed blaf.
“Wat gaan met jou aan?” raas Bart, maar Skim kyk na hom oor sy skouer voor hy sy snoet weer teen die venster druk en aanhou blaf.
Bart ry ál stadiger en terwyl hy voor hom in die pad kyk, loer hy ook na die sypaadjie om agter te kom wat Skim so laat blaf. En toe sien hy haar. In die linkerkantste truspieëltjie. Dis Olivia. Livie. Hy kan net haar buitelyne uitmaak, maar hy weet dis sy – daai silhoeët sal hy in enige omstandighede herken.
Geïrriteerd met sy reaksie op die vroumens, hou hy stil en druk die knoppie wat die ruit afdraai. “Klim in,” beveel hy.
Maar natuurlik steur sy haar nie aan hom nie. Sy is papsopnat en stap met haar arms om haar lyf gevou. Dis heelwat kouer as vroeër vanoggend toe die son nog geskyn het. Haar hare hang in slierte oor haar rug.
Hy hou stil. “Livie, klim in die bakkie. My rug is vrek seer, my moermeter baie hoog en as ek moet uitklim om jou in te laai …”
Voor sy sin klaar is, vlieg die deur oop. Skim blaf opgewonde. Livie se oë blits weer bliksemstrale na Bart se kant toe voor sy die deur hard toetrek.
“Ek het nie gedink jy sal iemand vol draadwerk wil oplaai nie.” Sy pers die woorde tussen dun lippies uit en sit twee sakke en haar handsak voor haar neer.
“As die skoen pas …” prewel hy wrewelrig. Skim het van die sitplek af gespring en sit by Livie se voete. Sy kop beweeg heen en weer tussen Bart en Livie terwyl hulle praat.
Bart trap die petrol in en die bakkie skiet vorentoe. Hy wil so gou moontlik die vroumens aflaai. Hoe dit moontlik is dat susters in een gesin so kan verskil, gaan sy verstand te bowe. Leen is vriendelik, behulpsaam en vrolik. Dié suster, daarenteen, het gedurig haar swaard omhoog en soek net baklei. Wel, sy moet maar verder soek.
Teen die tyd dat hy voor tant Peet se huis stilhou, is die temperatuur in die bakkie by kookpunt. Livie pluk die deur oop en spring uit, Skim agterna. Sonder om weer om te kyk, sluit sy die huis oop, storm in en trek die deur hard agter haar toe.
Moerig sit hy die bakkie in trurat. Behoede hom van beneukte vroumense. Voor hy egter die pedaal kan trap, sien hy die handsak langs hom raak.
Bliksemblerriehel. Hy trap die rem, maak die deur oop, klim met moeite uit terwyl hy verder onderlangs swets. Sy het die sakke opgetel, maar in haar viesgeit nie haar handsak gevat nie.
Hy is halfpad teen die trappies op toe die voordeur oopvlieg.
Livie stop in haar spore en haar asem haak in haar keel vas. Sy was skaars in die huis toe sy besef haar handsak is nog in Bart se bakkie. Haar foon is in haar handsak en haar hele lewe is op haar foon, sy kan nie daarsonder nie. Maar hier is Bart nou op pad om dit vir haar te bring en sy was so bitchy.
Hy klim die laaste paar trappies en stap tot voor haar. Dis vir haar duidelik elke tree wat hy gee, is pynlik. Sy wil nog vashou aan haar irritasie, maar sy kyk af na haarself, trek haar top van haar lyf af weg en begin lag. Sy kan net dink hoe sy lyk. Skim blaf opgewonde saam.
“Wat is so snaaks?” vra Bart met ’n frons en druk haar handsak in haar hande.
Sy wil praat, maar ’n volgende lagbui oorval haar en dit neem ’n rukkie voor sy die woorde kan uitkry. “Ek kan nie baklei wanneer ek soos ’n nat hoender lyk nie,” lag sy. “Ek is jammer ek was so katterig en gemeen vroeër. Kom in. Ek het heerlike brood by die mark gekoop. Ek kan nie kosmaak nie, maar ek maak ’n mean toebroodjie. Wag net ’n oomblik, ek gaan net droë klere aantrek.”
Terwyl sy praat, begin stap sy in die rigting van haar kamer,