Omdat jy my liefhet. Elsa Winckler
Begeerte. Dís wat sy in sy oë lees.
Sonder om sy oë van haar af te haal, stap hy in, trek die deur agter hom toe en stap tot voor haar. Hy lig sy hand en raak aan die punte van haar nat hare. “Jy’s beautiful.” Sy stem is heserig. “Ek het nog altyd so gedink, maar wanneer jy lag …” Hy laat sak sy hand en trek sy asem diep in. “Wel … wanneer jy lag, Olivia Mulder, ruk jy my hart uit my borskas.”
“Sê vir my Livie,” kry sy deur droë lippe uit.
Bart draai weg en stap in die rigting van die kombuis. “Ek sit die ketel aan. En as jy nie gesoen wil wees nie, moet jy ander klere gaan aantrek wat nie so deurskyn nie.”
Livie vlug kamer toe. En in die spieël sien sy wat Bart bedoel. Die toppie wat sy vanoggend aangetrek het, is roomkleurig en omdat dit nat geraak het, feitlik deursigtig. Hoe op aarde het sy dit nie besef voor sy hom ingenooi het nie?
Met vlammende wange pluk sy haar nat klere uit en trek ’n paar jeans en ’n ligblou rolnektrui aan. Sy kyk weer na haarself in die spieël.
Bart dink sy’s beautiful. Hy het dit sowaar wéér vir haar gesê. En hy praat van ’n soenery. Sy druk haar vingers teen haar lippe. Soen. Vir Bart soen. Sy wil haar eers vererg, maar sug dan. Dis nie asof sy nog nooit daaraan gedink het nie. Inteendeel. As sy nou eerlik moet wees, het sy al baie daaroor gedink. En gedroom. Dis hoekom sy altyd vies is wanneer sy hom sien. Want sy wíl nie voel wat sy voel nie, sy wíl nie dink hoe dit kan wees as hy haar soen nie.
Maar dis dalk maar die line wat hy by alle vroue gebruik. Sy sal vir hom sy toebroodjie maak en hom bedank, en hopelik hoef hulle mekaar nie weer te sien nie.
Die hond sit en kyk aanbiddend op na Bart toe Livie terugstap in die kombuis. Bart het die koffiemasjien aangesit en is besig om die kaste een vir een oop te maak. Sjoe, die man het breë, breë skouers, kyk hoe styf span sy T-hemp.
“Die bekers is in die kas bokant die koffiemasjien,” beduie sy en trek die brood vinnig nader. Dis baie beter vir haar gemoedstoestand om brood te smeer as om na Bart se skouers te staar. Wat ís dit met haar? Sy is ’n dokter. Die manlike lyf is nie vir haar vreemd nie, sy het al honderde gesien. Almal is nou wel nie breed geskouerd nie, maar goeiste, sy hoef darem nie so te staan en kwyl nie.
“Sal ons sommer hier sit?” vra sy terwyl sy van die ham en tuisgemaakte mosterd wat sy by die mark gekoop het, op die brood sit.
“Dis makliker om te staan,” sê hy en bring twee bekers met stomende koffie nader.
Sy sny die brood en skuif een bordjie tot voor hom. “Leen sê sy het jou nie gevra nie, maar jy is die een wat gesorg het dat die huis so mooi skoon is. Baie dankie.”
Hy sit die bekers neer en tel die toebroodjie op. “Ek het iemand gereël, dit was nie ’n probleem nie. Jy’s reg, dis ’n mean broodjie,” glimlag hy en vat ’n hap. “Dankie, ek besef nou eers hoe honger ek is.”
“Sê asseblief net vir my jy was by die apteek?” vra sy.
“Jou boyfriend het my saamgesleep, ek het die voorskrif.” Bart tik teen sy broeksak.
“Boyfriend? Praat jy van Wian? Waar kom jy –?”
“Dit lyk so,” val hy haar kortaf in die rede. “Hy vat aan jou.”
“Wian is nice. Hy’s ’n vriend. Dis al,” kners sy uit. Sy sit haar broodjie neer en maak ’n glas vol water. Vies sit sy dit voor hom neer. “Drink die medikasie.”
“Ek sal by die huis …”
Sy hou haar hand uit. “Gee vir my die houer.”
Hy haal die houer uit sy sak, gee ’n tree nader en sit dit in haar hand. Sy kyk vinnig af, die man is darem nou baie naby aan haar. Hoendervleis slaan op haar arms uit. “Neem met etes,” lees sy en druk die houertjie terug in sy hand voor sy vinnig wegbeweeg en voor haar bord gaan sit.
Sonder om sy oë van haar af te haal, sluk hy die tablette af.
Haar mondhoeke pluk-pluk weer boontoe en sy glimlag breed. “Jy’s nes ’n stout kind, weet jy dit?”
Sy oë vernou, maar hy reageer nie op haar woorde nie, eet net sy toebroodjie klaar. Hy draai weg, sit sy beker en bordjie in die wasbak. “Ek moet gaan.”
Verbaas sit Livie haar halfgeëte broodjie terug in die bord. “Ek is nog nie klaar nie,” sê sy, maar hy is reeds uit die kombuis.
Skim blaf en wag totdat sy opstaan voordat hy agter Bart aandraf. Die man het beslis ’n paar hang-ups, lyk dit vir haar. Wel, sy het nie gevra hy moet haar oplaai nie en as hy nie ’n broodjie wou hê nie, kon hy lankal gery het.
“Dankie dat jy my opgelaai het en dankie vir my handsak,” sê sy styf.
Met sy hand op die deur draai hy terug en skielik is hulle weer baie naby aan mekaar. Sy wil terugtree, maar Skim blaf al wriemelend tussen haar voete en sy steier eenkant toe. Bart se hand skiet uit, hy gryp hare vas, ’n kreun ontsnap tussen sy tande.
“Skim! Wat dóén jy? Gaan lê!” raas sy oorbewus van Bart se groot hand om haar arm. Hy moes weer sy rug seergemaak het.
“Is jy oukei? Jou rug?” vra sy bekommerd en sit haar ander hand simpatiek op sy skouer. “Ek is jammer oor die hond, ek weet nie …”
Haar woorde droog op. Bart se bruin oë is warm sjokolade. Gefassineer hou sy sy mond dop. Haar hart gee ’n allemintige skop teen haar ribbes en vanuit ’n diep-diep plek glip ’n sug uit.
Sy asem blaas oor haar gesig. “Jy moes nie agter my aangestap het nie. Dan sou die hond nie onder jou voete beland het nie en ek nie jou hand gegryp het nie. Maar nou het jy, die hond het en ek het en nou …” Sy hand vou om haar nek en hy trek haar nader. “Nou gaan ek doen waaroor ek al maande lank droom.” Hy buk af en vang haar lippe met syne vas.
Hemels. Dis hoe sy smaak. Die geur op haar lippe is suiwer, soet en vol beloftes. Haar hand het teen sy bors beland, so asof sy hom wil keer, maar sy druk hom nie weg nie. Hy was seker sy sou, hy het gehoop sy sou, dan was dit maklik om weg te stap. Maar sy ontmoet sy dringende soen vol passie van haar eie.
Hy hou op dink. Dis in elk geval onmoontlik met haar lippe, haar hande, haar lyf teen syne. Hy lig sy kop, sy hand nog verstrengel in haar hare. Hulle albei se asems jaag. Haar oë is kobaltblou, haar lippe geswel. Iets wat vir baie lank styf opgerol binne hom was, gee skiet.
Dis nou die oomblik om weg te draai en by die voordeur uit te stap, maar hy kan nie beweeg nie.
“Ek het jou gesê jy’s beautiful wanneer jy glimlag. Ek het nie die reg nie, maar ek kan nie anders nie,” prewel hy voor hy haar weer soen.
Sy skouers is styfgespan, sy wil sy angstigheid wegvat, maar hy gee haar nie kans nie. Soos netnou, jaag sy mond haar na ’n plek waar die lug swaar hang, ’n plek waar net sensasie saak maak.
Nou weet sy: Sy mond is ferm, meedoënloos en onweerstaanbaar. Sonder om te huiwer, sonder ’n gedagte aan selfbeskerming, maak sy haar mond vir hom oop, vat gretig wat hy aanbied en gee onselfsugtig waarop hy aandring.
Op die een of ander manier het haar rug teen die muur langs die voordeur beland. Die ferm lyne van sy lyf hou haar in posisie. As dit moontlik was, sou sy hom nóg nader aan haar trek.
Sy baard krap-krap teen haar gesig, ’n heerlike rilling gly deur haar lyf. Half desperaat byt sy sy onderlip. Hy kreun, opwinding bruis deur haar terwyl hy die bodemlose soen verder verdiep.
Haar lyf smag na sy aanraking. Sy wil vir hom sê waarna sy soek, maar al wat sy uitkry, is ’n kreun. Haar behoefte na hom is ’n kloppende pyn. Net die gedagte dat sy hande oor haar lyf kan gly, laat haar sidder. Onder haar vingers klop sy hart teen dieselfde wilde, ongetemde ritme as haar eie.
Vir een heerlike oomblik vou sy hand om een bors voor hy sy mond wegskeur en agteroor steier. Hy druk sy hande in sy hare. “Bliksem, vroumens. Ek moes dit nie gedoen het nie, ek is jammer. Jy’s net hier vir ’n paar weke, ek …” Hy skud sy kop. “Ek het ’n wavrag vol