Ultrasatyn 3. Elsa Winckler
oop.
Bianca klik haar tong. Dis seker hier waar hy die regte bokkoppe vir dekor gebruik. Met ingehoue asem stap sy die tent binne, gaan staan en kyk na haar blyplek vir die volgende week, haar arms gevou.
Verlig blaas sy haar asem stadig uit. ’n Koningsgrootte-bed van gegote yster met sneeuwit linne staan in die middel van die tent. Uit die dak val ’n muskietnet, nogal swart, heel romanties tot op die vloer. Die bed is versier met rooi en bruin strooikussings van pels en satyn. Daar is ’n vierpootbad met kraakvars wit handdoeke en rye heerlike badmiddels wat wag om gebruik te word. Die lugverkoeling is reeds aan en ’n lafenis in die bosveldhitte.
Bianca byt haar lip. Die plek is pragtig. Skielik voel sy sleg omdat sy netnou so tekere gegaan het.
Sterk hande wat om haar skouers vou, laat haar skielik ruk. Gideon draai haar na hom: “Dis die wittebrood-suite.”
Iets in sy stem laat haar goed voel, asof dit deur haar hele lyf op al die regte plekke resoneer. Sy trek haar asem stadig in. Moet die man se stem dit nou aan haar doen?
Dan sink sy woorde in. Wat probeer hy vir haar sê?
“Wittebrood-suite?” Bianca druk haar vinger onder Gideon se neus. “Luister nou mooi, as jy dink wat in Bloem gebeur het, gaan hier ook gebeur, kan jy dit vergeet. As dit is hoekom jy my dié week hier in die uithoeke van die bos in ’n tent in prop omdat jy dink jy gaan iets by my kry, is jy verkeerd! Jý was veronderstel om my huis toe te vat daardie aand, toe …” sy huiwer voor sy verder praat, “toe …” Verdomp! As sy net kan onthou wat toe gebeur het.
“Toe wat, Bianca?” Gideon vou sy hand sag om haar vinger. “Kan jy ooit onthou wat gebeur het?” Hy kyk na haar deur skrefiesoë.
Bianca druk haar vingers in haar hare voor sy oor haar nek vryf. “Wel …”
Meteens is Gideon Vermeulen se hande om haar gesig gevou. Sy lippe vryf oor hare voordat sy tong verby haar verstomde lippe glip. Sy kan hoor hoe die bloed deur haar are bruis. Haar asemhaling raak luid, maar sy mond is warm en gerusstellend. Hy beweeg sy mond met presisie teen hare. Elke sel in haar lyf spring orent.
Toe hy wegtrek, wil sy hom terugruk. Sy wil hom nog soen. Dié begeerte vang haar onkant. Albei die Vermeulen-broers is ’n fees vir die oog, dit het sy al besef die eerste dag wat sy hom gesien het. Maar sy het haarself belowe uit dié broer se pad sal sy bly. Die gevoel wat hy in haar ontlok, sal sy ignoreer, want hy is nie haar tipe ou nie; dís wat sy haarself belowe het, maar na daardie soen wil sy haar simpel idee heroorweeg.
Bianca vat nog aan haar lippe, toe draai Gideon klaarblyklik vererg oor haar houding na haar tas wat nog op die stoep staan. Hy tel dit op en sit dit hard in die tent neer. “Vir die rekord, Bene. Dít was ons eerste soen.”
“En die laaste een,” mompel sy deur geklemde tande. Maar eintlik was dit hul tweede soen as hulle die een tel wat hy haar ’n halfuur gelede voor sy huis gegee het.
“Ek kan jou verseker dit was beslis nie die laaste een nie. Ek weet jy kan nie onthou nie … en jy sal my dalk nie glo nie, maar niks het in Bloem gebeur nie!” roep hy oor sy skouer.
Haar brein is nog wasig, toe hy hande in sy hare by die trappe af draf en wegstap.
Wag! Wat bedoel hy met niks het in Bloem gebeur nie? Bianca hardloop agter hom aan, maar hy is klaar op die motorfiets.
“Ons eet sewe-uur. Sorg dat jy daar is!” skree hy bo die gebrul van die enjin.
“Gideon!” roep sy, maar dis vergeefs. ’n Stofwolk bol agter hom toe hy wegry. Kan sy hom glo? Het daar regtig niks tussen hulle gebeur nie?
Hoe sy weer by die plaashuis gaan kom, weet sy nie. Al die skoene wat sy gebring het, het hoë hakke. Sal sy ooit die regte pad kry? Moedeloos sak sy in die stoel op die stoep neer.
Met haar hand oor haar oë tuur sy oor die water.
Die troulokaal weerkaats op die dam se oppervlak. Die groot deure van hout en glas skep ’n asemrowende prentjie. Sy kan haar al klaar die liggies in die bome op die grasperk voorstel. Die romantiese lig van kerse op lang houttafels kan sy ook al in haar verbeelding sien.
Die troue gaan prentjiemooi wees, daarvoor sal sy sorg.
Sy sal vanaand met Gideon moet praat. Vrede maak. Vir Tess en Dan se onthalwe. Haar keel is skielik droog toe sy weer aan die soen van netnou dink. Wat het hom besiel? Hitte het soos ’n veldbrand agter haar naeltjie gesmeul en sy kon dit nie keer nie. Dat daar ’n vonk tussen haar en Gideon Vermeulen is, is nie altemit nie, maar as mens met vuur speel, verbrand jy mos altyd jou vingers.
3
Toe Bianca nie meer die geluid van die motorfiets kan hoor nie, val sy op die bed neer. Hoe sy gaan slaap, weet sy nie. Sy is seker as al die diere hul geluide begin maak, sal sy kiertsregop sit en wag dat die son moet opkom. Daar is selfs ’n buitestort, maar dié sal sy definitief nie gebruik nie. Dis nie nodig dat al wat ’n kreatuur is haar aankyk terwyl sy skoon word nie.
Met dié gedagte besluit Bianca om water in die bad te tap. Haar wit broekpak sal seker nooit weer skoon word nie. Sy voel al klaar taai van die bosveldstof aan haar lyf.
Terwyl haar badwater in skuimbolle omgetower word, maak Bianca haar tas oop. Sy giggel onverwags. Sy het amper vergeet van die ekstra paar kledingstukke en interessanthede wat sy in haar bagasie gepak het. Gelukkig het Gideon nie aangebied om haar tas te help uitpak nie.
Stadig lig sy die duur satyn-en-kant-korsette uit die tas. ’n Paar nuwe deurtrekkers en kousgordels. Die boeie wat met swart fluweel oorgetrek is, weet sy, sal vir Tess ’n hartaanval gee. En wag tot haar vriendin die smoorsnoer met die rye steentjies sien! Dít alles het sy saamgebring vir Tess se hennepartytjie. Al die vriendinne het gelas vir ’n boudoir-fotosessie. Dit gaan baie pret wees.
Tess kan haar album vir Dan as ’n trougeskenk gee. Al probleem is, sy moet nog vir Gideon vra waar hulle dit hier op die plaas kan hou. En soos dit nou gaan, sal hy seker nooit weer met haar praat nie.
Met ’n glas sjerrie in die hand sak Bianca in die skuim weg.
Vanaand sal sy omtrent moet kruip om als in die reine te bring. Sy sal begin deur vir Gideon te sê dat sy wel saam met hom troue toe sal gaan. Dit sal haar olyftak wees. Dalk sal hy haar dan vertel presies wat daardie aand met die verlowing gebeur het.
Begeerte slaan Gideon se wind asof met ’n vuisslag uit.
Bianca kom oor die grasperk aangestap. Haar rooi hare wip oor haar skouers, nes vanmiddag toe sy soos ’n stoute kleuter voor haar tent gestaan het. Dit het alles van hom geverg om sy hande nie op die plek in daardie bos rooi hare te druk en haar te soen soos hy graag wou nie … wel, hy kon darem ’n rukkie uitgehou het. Hy kan haar lippe nou nog onder syne voel.
Wat het hom besiel om haar te soen? Haar lippe was net te naby en haar geur so aanloklik, haar oë so uitdagend. Nie alle vroue wat ’n vloermoer gooi, laat sy onderlyf lewe kry nie, maar Bianca doen goed aan hom waaraan hy eerder nie wil dink nie. Al waaraan hy kon dink om haar stil te maak was om haar in sy arms te vat en te soen.
As hy net kan wegkyk, maar die beeld voor hom roep hom soos die lokstem van ’n meermin. Haar kort swart rok maak skaars haar sitvlak behoorlik toe, verdomp. Die swart skoene met hul hoë wighakke laat haar lang bruin bene ekstra sexy lyk. Hoe loop sy op die goed? Die lippe waarin hy hom vanmiddag so verlustig het, is nou karmosynrooi, nes die blomtrosse van die huilboerboonboom hier in die Bosveld.
Op die gras keer Dan se meisiekinders haar voor. Albei die kinders gee haar ’n druk. Die oudste een stap nou saam met haar stoep toe. Bianca knik aandagtig vir die kind en glimlag.
Toe sy naby kom, kyk sy op in Gideon se oë.
Die kwaai uitdrukking van vroeër in die groen oë is weg, daar dans op die oomblik goddeloosheid in haar blik. Beteken dit sy is nou kalmer? Toe haar lyf verby syne druk, neem elke sel in sy lyf haar sitrusgeur op.
Om te verhoed dat hy aan haar vat, druk Gideon sy hande eerder in sy broeksakke. “Tess en Dan is hier,” sê