Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse
van haar pa, maar hy laat hulle toe om te praat. Hy keer nooit hulle woorde nie, net soos Jacques … Sy glimlag toe sy dink aan die gevegte wat hulle twee al in hulle lewe gehad het. Maar hulle albei het altyd geweet dit sal niks aan hulle verhouding doen nie. Daarom is daar so ’n oorweldigende eerlikheid tussen hulle, en daarom het sy altyd sy meisies so jammer gekry. Hulle was so bang hulle verloor hom as hulle van hom verskil. Sy kan egter nie dink dat die mooie Mariaan haar sal laat intimideer nie, maar daar het in die verlede al mooier en gewilder meisies oor Jacques Roux kop verloor.
Nicolene skud haar kop. Sy was nog altyd dankbaar sy is daardie hel gespaar.
5
Nicolene vee vaak oor haar oë toe haar deur oopgaan en Karen die telefoon na haar uithou.
“Jacques wil met jou praat.”
Sy bly roerloos lê, maar ná ’n paar sekondes steek sy tog haar hand uit en druk die telefoon teen haar oor.
“Weet jy hoe laat dit is?” Haar stem is hees en sy kug.
“Die son is al flou geskyn en dis beslis nie tyd om nog in die bed te lê nie. Jis, maar jy het versleg.”
“Ek gaan nou die telefoon neersit, want ek het beslis nie lus vir jou beledigings op my nugter maag nie.”
Hy ignoreer haar dreigement. “Kom maak gou ’n draai hier by my, ek wil jou iets wys.”
“Wat is dit?” Sy kug weer.
“Staan op en kom kyk.”
Nicolene sug hoorbaar. “Waar is jy?”
“Onder by die ou stalle, maar ek het nie die hele dag tyd om vir jou te staan en wag nie. Hoe gou kan jy hier wees?”
“As ek met my slaapklere kan kom, so oor ’n kwartier, anders oor ’n uur. En ek het nog nie ontbyt geëet nie, so dis nog ’n halfuur.”
“Nicci, lig jou sexy agterstewe en maak gou. Jy sal nie doodgaan van die honger nie. En as jy gou maak, sal ek dalk vir jou iets gee om te eet.”
Die verbinding word verbreek en Nicolene hou die gehoorstuk na Karen uit.
“Waarom het jy nie vir hom gesê ek slaap nog nie?” Sy gee ’n lang gaap.
“Hy het gesê ek moet jou wakker maak. Wat wil hy hê?” Sy sak op die bed langs Nicolene neer.
“My iets wys. Dis tyd dat hy trou … en verkieslik met ’n heks van ’n vrou wat hom kan kortvat. Vandat ek my verstand gekry het, het hy gedink ek is sy slaaf wat moet spring as hy so sê.” Sy gooi die beddegoed van haar af en staan dronkerig op.
Jacques staan met ’n rol papiere in sy hand toe Nicolene met haar pa se veldmotorfiets om die lang wit gebou se hoek gery kom. Sy hou ’n paar treë van hom af stil en haal stadig die valhelm van haar kop af.
“Uiteindelik! Jy het ’n tipiese vrou geword. Ek kan onthou hoe jy altyd binne vyf minute kon aantrek.” Die spot lê om sy mond en Nicolene kyk afgemete na hom.
“Miskien is dit tyd dat ek jou nou maar die waarheid moet vertel. Ek ís eintlik ’n vrou en ek kan nog steeds binne vyf minute aantrek, maar dis nie goed vir jou as alle vrouens spring as jy jou lang vingers klap nie.” Sy spring haastig weg toe sy sien hoe sy plathand nader kom. Toe beduie sy na die rolle papiere in sy hand. “En dit?”
Hy rol stadig die groot velle oop en gee vir haar twee punte om vas te hou. “Die planne vir die restourasie van die ou stalle. Die argitek het dit vanoggend gebring.”
Nicolene staar verbaas na die netjiese lyne. Die lang, reguit gebou het selfs op papier karakter gekry, en vir die eerste keer pas dit by die mooi ou herehuis.
“Dis pragtig,” laat sy ná ’n paar oomblikke hoor. “Waarvoor gaan jy dit gebruik? Dit sal hartseer wees as dit in onbruik moet staan.”
Jacques rol die groot velle papier weer versigtig op. “Ek weet nie. Ek sal seker wel iets kry om hier te doen. Miskien dit aan iemand verhuur om ’n restaurant te open. Dis juis wat ek jou wil vra. Wat sal die beste uitleg vir ’n restaurant wees?” Hy beduie na die gebou. “Ek is nie seker waar die kombuis moet wees nie.”
Nicolene kyk na die ou gebou en toe na die sketse voor haar. “Ek het nooit geweet jy oorweeg so iets nie.” Sy kyk nie na hom nie.
“Die gebou is besig om te verval, en terwyl ek nou daaraan moet laat werk, kan ek dit net sowel vir iets gebruik.” Hy kyk oor sy skouer na die opstal tussen die bome. “En dis ver genoeg van die huis af dat dit my nie sal pla nie.” Sy oë trek ondeund saam. “Miskien kan jy eendag, as jy moeg vir die Engelse geword het, of nie ’n man kry nie, ’n restaurant hier kom oopmaak.”
Haar blik gaan oor die toneel voor haar – die uitsig op die dam en die berge – en sy sug. “Dit is nou die lekkerste aanbod wat ek in ’n lang tyd gekry het. Ek sal jou aan jou belofte hou.”
“Ek sal jou geregte natuurlik net eers moet keur. Ek vertrou nie die Engelse se smaak nie.”
“Ná al die kos wat ek in my lewe al vir jou en Paul gemaak het, behoort jy hierdie plek vir my present te gee!” Sy staan met haar hande uitdagend op haar heupe.
“Hy is joune as jy hom wil hê.”
Sy frons. “Ek dink nie jou aanstaande gaan toelaat dat ek elke dag hier op haar drumpel werk nie. Netnou verlei ek jou tussen die potte en die pampoene.”
Hy kyk veelbetekenend na haar. “Dit klink baie interessant. Jy het my nog nooit probeer verlei nie. Ek sal graag wil sien hoe jy te werk sal gaan.”
“Ek het nie gesê ek gáán jou verlei nie, ek sê jou vrou sal bang wees ek dóén dit!”
“Ai, dis darem jammer … Ek het nou net opgewonde geraak.”
Nicolene kyk gesteurd na die lang man langs haar. “Jou mond is nog net so groot soos altyd. Ek kan nie wag om te sien hoe ’n vrou jou eendag in die bek gaan ruk nie. En ek het ’n vermoede jou dag is naby!”
Hy sit sy arm om haar skouers en laat afgehaal hoor: “Hoe kan jy my verwens? Ek het nog nooit vir jou gesê ek hoop jou man ruk jou in die bek nie. Ek het jou nog altyd net die beste toegewens.”
Voordat Nicolene hom kan antwoord, begin die selfoon in sy hempsak lui en terwyl hy dit beantwoord, staan en kyk sy weer na die lang wit gebou. Toe draai sy om en kyk oor die dam en die groen wingerde. ’n Restaurant … hier … Elke dag onder haar geliefde berge, naby al haar mense … Toe skud sy skielik haar kop. Dis ’n sinlose droom. Sy het ’n ander pad gekies, en sy is gelukkig met haar lewe. Hy is nou sommer weer besig om haar kop deurmekaar te krap.
Toe sy stem stil raak, draai sy om en hy beduie na die motorfiets. “Kom ry gou saam met my, ek moet iets by die bank gaan teken.”
“Ek is honger.”
“Ek sal vir jou iets op die dorp koop.”
Nicolene klim agterop en sit haar hande op sy heupe. Hy hou by die huis stil en laat oor sy skouer hoor dat hy net gou sy valhelm gaan haal.
Nicolene kyk hoe hy met lang, gemaklike hale by die agterdeur in verdwyn. Toe verskyn Drika, hande op die heupe en kopskuddend, in die agterdeur.
“Jy kan nie saam met die kind op die gevaarte klim nie. Netnou verongeluk hy jou!”
Nicolene kan nie help om te lag nie. Drika wou nooit hê sy moes saam met Jacques op een van die motorfietse ry nie.
“As hy nie versigtig ry nie, sal ek bestuur, Drika,” paai Nicolene.
“Oor my dooie liggaam! Ek het nou nog letsels soos jy met my in die sloot ingery het.” Hy klim weer voor haar op die motorfiets.
“Dit was nie my skuld nie! Jy het my aandag afgetrek, en as ek reg onthou, het jy net ligte skrape gehad.” Nicolene rol haar oë vir Drika wat hulle nog hande op die heupe staan en aankyk. “Tipies man! Nou is daar kastig letsels!”
“Herinner