De Verwoeste Stad. Scott Kaelen
gebruiken om eroverheen te klimmen." Jalis zag de teleurgestelde uitdrukking van Oriken en wierp hem een scherpe blik toe. "Er is een gezegde in Vorinsia: Gretigheid beëindigd de Edel."
"Ik heb geen idee wat dat betekend."
"Het is een zin bedacht door de Eerste Ascendant van de tijd toen Vorinsia de zuidelijke landen van de Arkh veroverde, eerst Sardaya, daarna Khalevali. De edelen - of Edel in de Vorinsiaanse taal - van Khalevali en mijn thuisland waren te zeker van de sterke punten van hun land en begonnen een opstand tegen de wurggreep van de Vorinsiaanse strijdkrachten. De hogere adel werd verpletterd, maar de Arkhus riep op tot clementie, waardoor hun overlevende familieleden hun landgoederen en fortuinen met hun leven konden verlaten.
Hij haalde zijn schouders op. "Jij bent de baas, baas."
"Minder daarvan."
"Zoals u zegt, baas."
Jalis flitste een vinger naar hem. "Malan-Gamir!"
Oriken grijnsde. "Ik zou je daar graag mee ontvangen, maat, maar kan het wachten tot we klaar zijn voor de nacht?"
Jalis stak zijn hand uit en sloeg de hoed van zijn hoofd.
"Hallo!"
Terwijl hij zich bukte om hem op te pakken, wierp ze hem een waarschuwende blik toe. "De goddelijke staf, beste Orik, wijst zowel op schatten als vallen. Wees voorzichtig waar u met de uwe wijst. Neem nu een kom en kijk of je ons wat verse bessen kunt vinden."
"Ik zal mijn hoed gebruiken." Door zijn toon was het duidelijk dat ze zijn gevoelens had gekwetst.
"We eten niet uit dat gehavende oude ding," zei Dagra. "Bosbessen smaken al erg genoeg zonder je oude zweet en een mix van je haar eraan toe te voegen."
Oriken haalde zijn schouders op en pakte een kom uit zijn rugzak.
"Geef me de kruisboog, meid," zei Dagra. "Ik ga met hem mee."
Oriken wierp een blik op hem toen hij de groep verliet. "Dat is een beetje overdreven."
Dagra grinnikte toen hij de kruisboog van Jalis aannam. "Maak je geen zorgen, ik zou je niet neerschieten alleen omdat je onze leider ongehoorzaam bent."
"Begin niet," waarschuwde Jalis.
Dagra neigde zijn hoofd en gaf haar een discrete knipoog voordat ze zich omdraaide om Oriken te volgen. Hoewel hij zich bij de lichtzinnigheid had aangesloten, had het niets gedaan om zijn innerlijke onrust te onderdrukken.
Dagra leunde tegen de met elkaar verstrengelde stammen van de gawek-boom en keek over het met zilver bestofte nachtlandschap. Onregelmatige wolken bedekten de opgaande bol van Haleth af tot een bleke gloed in de met sterren bezaaide hemel. Voorbij de stenen van de snelweg werden stukjes moeras aangegeven met kleine puntjes fee vuur die op de heide glommen. Alles was stil, behalve het ingetogen getjilp en het geluid van krekels vanaf heidevelden, het verre kwaken van een kikker en de zachte snurken van Oriken.
Dagra liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten en, voor wat de duizendste keer leek sinds hij de Deadlands was binnengekomen, wilde hij in zijn gedachten de goden bereiken.
Gezegend Aveia en Svey’s Trommelach. Profeet Avato. Wijze Ederron. Hoor je toegewijde in zijn tijd van nood. Bescherm hem onder uw vleugels terwijl hij naar de duisternis stapt, en laat uw goddelijke goedheid het kwaad doven te midden van de schaduwen. Geef hem de kracht om te gaan waar je niet bent en van daaruit terug te keren naar je domein. Als het uw wil is, leid hem dan naar huis zodat hij u nog steeds kan dienen, of, als het uw wil is, zijn ziel naar Kambesh leiden om herboren te worden.
Terwijl Dagra het gebed beëindigde, snurkte Oriken in zijn slaap en smakte hij met zijn lippen. Dagra keek naar hem toe en verstijfde, zijn hart sprong in zijn keel. Een gehurkte, tweevoetige bleke gestalte leunde over Oriken, zijn karakterloze hoofd tegen de deken over zijn romp gedrukt, zijn handen loze klodders armen opgevuld tegen de wol. Dagra staarde, gefixeerd door de karakterloze eigenaardigheid
Zichzelf afschuddend van de trance, fluisterde hij de naam van Oriken. Hoewel het wezen geen duidelijke agressie toonde, wilde hij het niet in actie brengen door te schreeuwen. Een basisregel van de wildernis was om onbekende fauna of flora nooit te onderschatten. Oriken mompelde en begon zacht te snurken.
Dagra pakte zijn zwaard en ging ineengedoken zitten. Hij kroop naar voren, maar het wezen was van plan zijn gezicht in de deken te duwen. Hij kwam dicht genoeg dichterbij en stak met het zwaard. Het zwaard zakte diep in het wezen, maar het schokte nauwelijks. Hij trok het zwaard terug en staarde met open mond naar het gebrek aan bloed op zijn witte huid, zijn kaak zakte verder terwijl hij toekeek hoe de wond zich herstelde.
"Juist, kleine klootzak," mompelde hij en lanceerde een zijwaartse beweging tegen zijn kop. De gladius zonk in het zachte vlees met weinig weerstand, maar toen het zwaard erdoorheen ging, vormde het weefsel zich onmiddellijk weer samen. Het wezen hief zijn hoofd op en ging rechtop staan. Hij stapte weg van de deken, draaide zijn gezichtsloze hoofd naar Dagra en sloop weg.
"Orik! Word wakker!" Dagra stond op, zijn ogen gericht op het wezen terwijl het de nacht in verdween.
Jalis bewoog en ging rechtop zitten. Een werp dolk verscheen in haar hand terwijl ze de duisternis afzocht.
Dagra greep de schouders van Oriken en schudde hem ruw. "Word wakker, verdomme!"
"Ugh …" Traag wreef Oriken over zijn gezicht en sloeg zijn ogen open. "Heeft iemand wat in mijn thee gedaan?"
"Je hebt geen theegedronken," mompelde Jalis en stopte de werp dolk in zijn zak.
Oriken hief zijn hoofd van het kussen en keek rond. "Wat geeft, Dag?" Zei hij somber. "Is er iets daar?"
"Ja! Nee. Ik weet het niet. Er was een …" Maar het vreemde wezen was verdwenen.
Jalis wierp hem een verwarde blik toe. "Ben je in slaap gevallen en heb je een droom gehad?"
"Nee! Ik zweer dat er iets was …"
"Hé!" Oriken duwde zichzelf in een zittende positie en staarde naar zijn deken. "Wat is dit witte spul over mij? Dag? Ik maak geen grapje, je kunt beter niet …"
"Er was een wezen!" Protesteerde Dagra terwijl Oriken de dekens weghaalde. "Het was een …Ah, ik weet het niet!" Hij hijgde van ergernis.
"Walgelijk." Oriken kneep in zijn shirt. "Het is doorweekt."
"Eens kijken." Jalis boog zich voorover en hief zijn shirt op om zijn romp bloot te leggen. Drie klodders van de plakkerige substantie plakten aan het haar op zijn buik, met rode cirkels zichtbaar door het slijm.
"Wat in de …" Oriken greep de deken en veegde de smurrie weg. "Het voelt gevoelloos."
Dagra's ogen werden naar de deken getrokken. De delen van de wol waar het hoofd en de armen van het wezen elkaar hadden geraakt, begonnen uiteen te vallen.
Jalis had het ook gezien. Haastig haalde ze een waterzak uit haar rugzak en goot het water over het middel van Oriken. Met de hoek van de deken depte ze zoveel plakkerige resten weg van de zweren als ze kon. Uit de buidel pakte ze een vochtig blad en legde het over de grootste van de drie wonden. "Nepenthe is de beste behandeling die we nu hebben. Met een beetje geluk was het wezen niet giftig."
Oriken knikte zijn dankbaarheid en wierp een blik op Dagra. "Hoe zag het eruit?"
Dagra haalde haar schouders op. Hij beschreef het vreemde wezen zo goed als hij kon, maar noch Oriken noch Jalis hadden een idee wat het had kunnen zijn.
"We zullen extra waakzaam moeten zijn." Toen Jalis nog twee blaadjes uit het zakje nam, zei ze tegen Dagra: "Goed gedaan om het op tijd te zien. Het is niet te zeggen welke schade het zou hebben aangebracht bij Oriken terwijl hij sliep. Ik gok dat wat het heeft uitgescheiden een verdovingsmiddel bevat."
Oriken verbleekte toen Jalis de nepenthe-bladeren tegen zijn zweren drukte. "Ik sta bij je in het krijt, Dag. Kijk, het spijt me dat ik heb geschreeuwd."
Dagra gromde. "Laat maar. Ga weer slapen. Ik wacht langer en maak je over twee uur wakker. Ik wil hoe dan ook een snelle wandeling maken. Als ik dat ding zie