De Verwoeste Stad. Scott Kaelen
"Nou, als ik zeg, laten we gewoon blijven lopen, doe jezelf een plezier en luister deze keer. Je staat al op scherp, we hebben geen volledige paniekaanval nodig."
Dagra keek boos en wendde zich af. "Dat is genoteerd."
Ze liepen door de Litchway totdat de muur die het kerkhof scheidde van de stad in de verte in zicht kwam, de valpoort neergelaten zoals de poort bij de ingang was geweest. Oriken wierp een blik over zijn schouder naar de torens en kantelen van de heide muur, nauwelijks zichtbaar achter de verhoogde crypte ingangen, levensgrote beelden en skeletachtige bomen.
"We moeten de Chiddari-crypte naderen," zei hij.
Jalis vouwde de kaart op en stak hem in haar zak. "Er zijn hier nogal wat crypten. Ik stel voor dat we uit elkaar gaan en ze afzonderlijk controleren."
Dagra schudde heftig zijn hoofd. "Laat maar. Ik ga absoluut niet alleen naar één van die plaatsen."
Jalis onderdrukte een zucht. "Ik bedoel niet dat we er ingaan, Dagra. Ik zeg dat we de namen boven de ingangen en op de beelden van degenen die ze hebben moeten controleren."
"Oh." Dagra schraapte zijn keel. "Okee. Fijn."
Oriken bekeek hun bebaarde vriend. De waarheid was dat Dagra's bravoure steeds dieper was afgenomen naar Scapa Fell waar ze waren gekomen, en nu, hier op het kerkhof, was het bijna verdwenen. Dat was niet goed. Dat was helemaal niet goed. Hij klikte met zijn vingers voor Dagra's gezicht en keek hem strak aan. "Hallo. Kom op. Kom uit die gedachten. Ik krijg nu problemen met god, maar doe je vrienden een plezier en probeer ze weg te stoppen. Laten we die naamplaatjes controleren, zoals Jalis zegt."
"Rot op," mompelde Dagra. Hij sloeg zijn ogen op om de blik van Oriken te ontmoeten en knikte scherp, draaide zich toen om en liep weg naar de dichtstbijzijnde crypte.
Oriken deelde een blik met Jalis voordat hij wegliep om de tientallen crypte-ingangen in de directe omgeving te controleren. Hij bereikte de eerste en rekte zich uit om de stenen beelden boven de ingang te inspecteren. Een scheur liep verticaal door de steen, dwars door het midden van de naam Hauverydh. Het bijbehorende standbeeld van de crypte lag op de grond bij de ingang, zijn stenen gezicht verweerd en versleten, zijn handen geklemd op de borst; wat het vasthield was lang geleden geërodeerd of weggevallen.
Oriken passeerde tussen grafstenen terwijl hij naar de tweede crypte liep. Sommige van de ernstige grafstenen waren gevallen, sommige waren verzonken of leunden onder hoeken, terwijl anderen volledig rechtop bleven. De gravures op verschillende crypten bevatten de naam Chiddari, of wat er een variatie op leek te zijn.
"Kom in de buurt hier!" Riep hij.
Hij bereikte de crypte, ging voor het standbeeld staan en controleerde de vervaagde naam op de plint. Cunaxa Tjiddarei. De verweerde gelaatstrekken waren die van een trotse vrouw, die een kleine hamer en beitel aan haar borst vasthield. Het bronzen beeld stond afwachtend, voorovergebogen alsof hij op het punt stond een buiging te maken ter ere van Oriken die haar rustplaats ontdekte.
"Ja," riep hij. "Dit is het!"
"Goed gedaan," zei Jalis achter hem, waardoor hij bijna uit zijn vel sprong.
"Sterren en verdomde manen, Jalis!" Siste Oriken. "Doe dat niet!"
Ze grijnsde. "Sorry."
Toen Dagra naderde, pakte Jalis de olielamp en de tondeldoos uit haar rugzak en begon opvallende vonken te maken naar een staal verkoold doek. Nadat het materiaal was opgevangen, hield ze een zwavelstok tegen de vlam en gebruikte deze om de lamp aan te steken.
Toen de lamp werd aangestoken, zei Dagra: "Geef het hier." Zijn uitdrukking was verwilderd, maar hij leek vastbesloten.
Jalis keek hem aan. "Weet je het zeker?"
"Nee. Maar doe het toch." Hij pakte de lamp en leidde de weg naar de zwarte ingang van de Chiddari-crypte.
Hoofdstuk Negen
Niets Zonder Angst
"Laten we deze zaak afmaken." Dagra hief de lamp op en tuurde het trappenhuis in. De vlammen lieten een flikkerende gloed op ruw gehouwen muren en de stenen trappen zien. Buiten het bereik van het licht geeuwde de put van het grafgewelf een onheilspellende uitnodiging.
Hij onderdrukte zijn zenuwen, drukte zijn Avato-hanger tegen zijn lippen en stapte in de schemering, opzettelijk een langzaam tempo aannemend. Eén stap, twee …Zijn laarzen kraakten zachtjes in het vuil op de versleten stenen. De gedempte ademhaling en het gebaren van voetstappen van zijn vrienden volgden hem de diepte in.
"Maak je geen zorgen, Jalis," zei Oriken. "Alles komt voorbij Dag, ik zal je beschermen."
Jalis lachte. "Je bent een dappere gezellin die dat tegen een messenmeester zegt als ze achter je staat in een krappe ruimte."
"Hoe gaat het gezegde? Houd je mes scherp, maar je humor scherper." Het amusement klonk rijk in de stem van Oriken, maar Dagra wist dat hij zijn eigen ongemak maskeerde.
Toen hij de volgende bocht in de trap bereikte, bevroor Dagra. "Lijdende goden." Het lamplicht verlichtte de rechthoekige muren, waardoor schaduwen over de steen dansten. Met zijn vrije hand greep hij het handvat van zijn zwaard vast.
"Wat is het?" Vroeg Oriken.
"Niets. Ik ben gewoon …Het is oké."
"Je moet de legende uit je hoofd zetten," zei Jalis.
"Dat zit me niet dwars." Nee, dacht hij. Het is donker. Dat, en het verpletterende gewicht van de aarde boven je hoofd. En het feit dat we afdalen naar een plaats die meer beroofd is van de goden dan de hele Deadlands.
Hij gluurde angstig de hoek om en de duisternis in. Voor zover hij kon zien, was het trappenhuis leeg.
"Ik gedraag me als een klein meisje dat geesten voorstelt," mompelde hij en dwong zichzelf om door te gaan met de afdaling. Behalve als ergens geesten zijn, is het deze heidense crypte.
Voorbij de volgende bocht raakten de treden op een vlakke ondergrond die zich uitstrekte tot een smalle gang met een laag plafond. Houten steunen liepen over de lengte van de muren tussen vierkanten van gehouwen steen. Trossen stoffige spinnenwebben bungelden uit de hoeken van de dwarsliggers. De vochtige, doordringende duisternis, in combinatie met de muffe geur die uit de zwarte keel van de gang dreef, zorgde voor een rilling over de ruggegraat van Dagra.
"Vervloek de Dyad," zei Oriken terwijl hij gedwongen werd om zich in de kleine ruimte te bukken.
Dagra keek boos. "Alsjeblieft, vloek niet terwijl ik bid."
Oriken boog zijn hoofd verder en doopte zijn gelaatstrekken in de schaduw behalve zijn grijns.
"Serieus, ik heb van jou dezelfde spot gehoord sinds we kinderen waren, en het is het gekibbel nooit waard. Nu is het vooral niet het moment om me de krachten te laten verdedigen tegen, onder en boven Verragos waarvan ik weet dat ze echt zijn, wat je meer ontkent en – "
"Alles wat ik zei was" vervloek de Dyade."
"Bah." Dagra keek op. "Ik hoop dat je het niet te druk hebt met vloeken om het spinnenweb in de gaten te houden."
Oriken zweeg en kreunde toen. "Sterren. Er moesten hier spinnen zijn, nietwaar? Ik had er een weddenschap op kunnen zetten."
Dagra ging verder en Oriken volgde vlak achter hem. Het duurde niet lang voordat er een boog in zicht kwam, een portaal naar alle heidense verschrikkingen die daarachter lagen. Met al zijn zintuigen gefixeerd op de zwarte boog, sprong hij bijna uit zijn vel en liet de lamp bijna vallen toen Oriken schreeuwde door de gang. Dagra's hart klopte toen hij ronddraaide om Oriken te zien ronddraaien en wild met zijn armen slaan, zwaaiend aan de rand van zijn hoed en achteruit schuifelend naar een verbijsterde Jalis.
Ze pakte hem bij zijn middel vast, ongetwijfeld om te voorkomen dat hij haar zou omverlopen in plaats van de blunderende dwaas te bedwingen. Ondanks haar tengere gestalte stopte ze hun slungelige vriend gemakkelijk in zijn gestuntel.