Дні без лета. Андрей Латыголец
На секунду расплюшчвае і стомлена падміргвае. Запіс абрываецца.
Узнікае дрыготкі кадр – апушчаны столік. На ім акуратна раскладзены белы пластыкавы кантэйнер. У кантэйнеры два дранікі, падліўка і перапечка, побач – кубачак з сокам і пластыкавыя ножык і відэлец.
Макар за кадрам прамаўляе:
– Вось такое ў нас сняданне. Гэта штосьці накшталт нашых беларускіх дранікаў…
– Толькі нашы значна смачнейшыя, – кажа Кіра, і камера адразу пераходзіць на яе.
Кіра акуратна адразае кавалачак драніка і адпраўляе ў рот.
– Нейкія без смаку, – перажоўваючы, канстатуе яна. – Я б дадала трохі солі і, па-магчымасці, зеляніны.
– Ну, і яшчэ смятаны, – кажа Макар.
– Так, якія дранікі без смятаны?!
– Бульбашы тут зараз бунт падымуць, – пасмейваючыся, кажа Макар.
– Не, ну насамрэч я разлічвала, што «Аэрафлот» добра корміць.
– І на тым дзякуй. Палёт праходзіць паспяхова, праз гадзіну сядаем у Германіі. Тут вось, дарэчы, ёсць карта нашага маршруту.
Макар пераводзіць камеру на спінку сядзення перад сабой. Над столікам прыладжаны манітор, на якім высвечваецца электронная карта Еўропы. Штрыхпункцірам акрэслены маршрут палёту з Масквы, і маленькі самалёт, міргаючы, завісае якраз непадалёк ад горада Франкфурт-на-Майне. Уверсе манітора паказваецца надвор’е: +21 °С.
– Усім дзякуй за ўвагу, наступныя здымкі будзем весці ўжо з нямецкага аэрапорта. Калі атрымаецца, зафіксуем усе падрабязнасці. Дарэчы, з дапамогай вайфаю я ўжо закінуў нашае першае відэа на ютуб. Падпісвайцеся на канал «Беларусы ў ЗША» і сачыце за нашым падарожжам. Усім дабра.
Макар ідзе па доўгім калідоры аэрапорта. На яго правым плячы – заплечнік, у левай руцэ – торба. Здымкі вядзе Кіра. У яе руках камера ўздрыгвае часцей, чым калі здымае Макар.
– Можаце нас павіншаваць, мы паспяхова прызямліліся ў Франкфурце-на-Майне. Цяпер пераходзім у патрэбны тэрмінал, – кажа яна за кадрам.
– Так, – гаворыць у аб’ектыў Макар. – Трэба адзначыць, што неабходна пераадолець вялікую адлегласць, каб трапіць у сам аэрапорт. Аднак тут вельмі проста арыентавацца, усюды абазначэнні і стрэлкі, куды і як ісці.
Кіра паварочвае камеру на калідор. Вакол крочаць людзі, на сценах – згаданыя абазначэнні па-нямецку і па-англійску.
– Аэрапорт Франкфурта-на-Майне проста велізарны, – чуецца голас Кіры. – Калі не спяшацца на злом галавы, у прынцыпе, ва ўсім можна разабрацца. Асабліва калі вы добра валодаеце замежнай мовай. Таксама можна звярнуцца да іншых падарожнікаў ці супрацоўнікаў аэрапорта – яны ў белых кашулях, – і вам абавязкова дапамогуць. Аднак я лічу, што ўсе ўказальнікі даволі змястоўныя і зразумелыя.
Наступныя кадры робяцца на пероне, які чымсьці нагадвае платформу ў звычайным метро. Людзі стаяць купкамі, цэлымі сем’ямі з дзецьмі. Побач з Макарам прымасціліся два габрэі з кучаравымі пэйсамі ды ў чорных сурдутах. Адусюль чуюцца нямецкая і англійская мовы, што стварае неразборліва-каларытны