Дні без лета. Андрей Латыголец
у Лос-Анджэлес і трохі там асталюемся, то абавязкова знімем асобнае відэа з падрабязным аглядам нашага пералёту, канкрэтна, па пункціках раскажам пра кожны свой крок, каб гледачы і будучыя перасяленцы, якія акажуцца ў такой сітуацыі, ведалі, як дзейнічаць. Мы вельмі стаміліся, і цяпер прыгадаць усё даволі цяжка, галава зусім не варыць…
– Такі пералёт – вельмі складаная і нервовая працэдура, аднак мы ўсё пераадолелі, і цяпер нас чакае восем гадзін да нашага канчатковага пункта. Вось наш самалёт.
Макар уздымае над сабой камеру, якая выхоплівае частку борта. Пасадачныя месцы сіняга колеру размешчаныя ў чатыры шэрагі, большасць людзей ужо сядзіць, толькі некаторыя спрабуюць уладкаваць рэчы на верхніх паліцах. Сцюардэса штосьці тлумачыць аднаму з пасажыраў.
– Усё, на гэтым мы заканчваем. Абавязкова яшчэ ўбачымся, сачыце за намі далей, я разлічваю, што будзе больш змястоўна і цікава, – кажа Макар і выключае камеру.
Камера бязладна трасецца. Немагчыма разабраць, хто і што канкрэтна здымае. Бачныя калені, рука, спінка сядзення. На борце самалёта стаіць гоман. Чуваць голас Кіры:
– Глядзі, там сцюардэса, яна збіраецца штосьці сказаць!
Камера прыходзіць у норму і падымаецца вышэй. Відаць доўгі праход і галовы людзей, у пярэдняй частцы самалёта стаіць сцюардэса. Яна ў сінім касцюме і з акуратна ўкладзенымі асветленымі валасамі. У яе руках невялікая рацыя.
– Attention, please! Due to technical reasons our plane performs emergency landing at the airport of New-York in behalf of J. Kennedy. Please, put on life jackets![2]
Гоман у салоне самалёта адразу ўзрастае. Сцюардэса размахвае рукамі і яшчэ раз паўтарае ўсё тое самае па-нямецку.
– Ты пачуў, што яна сказала? – трывожна пытае за кадрам Кіра.
– Штосьці наконт вымушанай пасадкі ў аэрапорце Нью-Ёрка і што нам неабходна надзець выратавальныя камізэлькі.
– Please, remain calm! The life jackets are under your seat[3], – спакойна кажа сцюардэса.
– Макар, што здарылася?! – голас Кіры робіцца істэрычным.
Камера паварочваецца да яе.
– Пад сядзеннем… паглядзі камізэльку пад сваім сядзеннем! – выпальвае Макар.
Кіра, трапечучы, імпульсіўна шукае пад сядзеннем.
– Знайшла!
Камера рэзка паварочвае да сцюардэсы, карцінка павялічваецца на максімум. Сцюардэса з каменным тварам надзявае камізэльку яскравага жоўтага колеру і моўчкі паказвае астатнім, як гэта рабіць.
– Кіра! Надзявай камізэльку цераз галаву, давай жа! Спераду павінны застацца кішэні! Надзела?!
– Надзела!
– Потым ззаду, на спіне замацуй яе ліпучкамі! Зрабіла?
– Так! Макар, цяпер давай ты! Хопіць здымаць, ты што, здурнеў?!
Запіс абрываецца.
Запіс узнаўляецца, у фокусе – ілюмінатар самалёта. Самалёт робіць экстранную пасадку. Скрозь густы туман відаць толькі чырвоныя агні ўздоўж узлётнай паласы, якія бесперапынна мігцяць трывожным аварыйным сігналам. Паводле ўсіх разлікаў гэта Нью-Ёрк. На борце самалёта напружана перашэптваюцца пасажыры.
Здымкі вядуцца
Калі ласка, увага! З тэхнічных прычын наш самалёт здзяйсняе вымушаную пасадку ў аэрапорце Нью-Ёрка імя Дж. Кенэдзі. Калі ласка, надзеньце выратавальныя камізэлькі!
Калі ласка, захоўвайце спакой! Выратавальныя камізэлькі знаходзяцца пад вашымі сядзеннямі.