Onthou my. Helena Hugo

      Teen drieuur voel Janine beter. Jessie help haar om Jenny en Riekie te bad en partytjierokkies aan te trek. Bennie Kowalski kom weer ter sprake en Janine belowe om ten minste ’n bietjie moeite te doen met haar voorkoms. Toe was en blaas sy haar hare en smeer lipstiffie aan. Haar blomrok sit nog lossies, hoewel die lae hals haar vol borste beklemtoon. Nadat sy ’n laaste draai voor die spieël gemaak en vooroor gebuk het, besluit sy om die rok met ’n kuitbroek en ’n oorhangbloes te vervang, sagte lap wat tot by haar kuiltjie toeknoop en elke kurwe netjies verbloem.

      Die gaste sit onder die afdak en tjips eet toe sy by hulle aansluit. Aunty Anny het Riekie op haar skoot en Jenny staan penregop langs ouma Leen. Die mans is soos gewoonlik om die vuur. Janine gee aunty Anny ’n drukkie, sy voel die geneentheid van die ouer vrou na haar toe oorspoel. Geen verwyt nie, net aanvaarding.

      “Jou dogtertjies is pragtig,” sê sy. “Hoe gaan dit met jou? Het jy al tot verhaal gekom?”

      “Dankie, aunty Anny, ek voel elke dag beter.”

      “Ek is bly. Ons was bekommerd oor jou. Jy het darem vanmiddag bietjie kleur op jou wange. Dis mos nou somer hier, nie winter soos in Londen nie. Jou ouma sê my julle was al op die strand.”

      “Eergister, die kinders geniet dit. Jessie ry, maar sy werk volgende week.”

      “Jy moet Bennie vra om julle te vat, vir jou en die kindertjies. Ons sal vir hom instaan by die winkel.”

      Janine bloos. Om aan haar en Bennie op die strand te dink is genoeg om haar benoud te maak.

      Hy kom na hulle toe aan met ’n bord vol skaapworsies. “Lusmakertjies.” Sy oë rus op haar met onverbloemde bewondering. “Hallo, Janine, hoe gaan dit?”

      “Goed, dankie.”

      “Jy lyk ook goed, ek bedoel … mooi. Wil jy sit?”

      Hy dans om haar rond, sleep twee stoele nader. Sy kies een en sit dit amper mis.

      “Bennie, die wors! Jy hou die bord skeef!” Dis Jessie wat ingryp.

      Hy herstel merkwaardig, wikkel die worsies wat na die kante toe oorhang, weer middel toe. Jessie bied vir haar ’n wyntjie aan. “Wit of rooi?”

      “Vrugtesap, asseblief.”

      Verbeel sy haar of is die glimlag om Jessie se lippe net te veelseggend?

      “Mango of lietsjie?”

      “Mango is goed. Ek kan self.”

      Maar Jessie keer. “Ek bring vir jou.”

      Bennie buig voor haar. “Kry vir jou ’n worsie.”

      Hoe dankbaar is sy nou sy het nie die blomrok aan nie. Sy wil ’n stukkie afbreek, maar haar vingers is dom.

      Hy gryp ’n bord van die tafel af en oorlaai dit. “Hou so, dan deel ons.” Met dié draai hy na ouma Leen. “Ouma? En Jenny?”

      “Sê dankie vir oom Bennie.”

      “Dankie, oom Bennie.”

      “Pasop, hy’s warm.”

      “Gee hier, Ouma blaas.”

      “Mag Riekie ’n worsie eet?”

      “Ja, sy eet als.”

      Janine kyk vir die worsie wat soos ’n katstert op die bord krul. Almal lag en skerts en sy veg teen trane. Hoort sy hier? Jenny en Riekie, die onskuldiges, wel. Maar sy? Sy het alles wat goed en reg is in die wind gestrooi, haar eie kop gevolg en nie een van hulle in ag geneem nie, minste van almal vir Bennie.

      “Aha, hier’s ek weer.” Hy trek sy stoel nader. “Jy’t nog niks geëet nie.” Hy pluk die worsie van die bord af, knyp dit middeldeur en los vir haar die helfte.

      Sy keer. “Dis te veel.”

      “My ma sê ek moet vir jou sorg. So, eet.”

      Sy skraap moed bymekaar, maak soos hy sê, eet en proe net sout.

      “En, hoe smaak dit?”

      “Lekker.”

      Stilte. “Janine … Toe maar, ons kan later praat.”

      Oupa Koen roep van die vuur se kant, sy braaitang in die lug. “Vleis is reg! Braaibroodjies ook. Ek en Abie was net gou hande.”

      Ouma Leen staan swaar op. “Kom, Jessie, ons gaan haal die slaai. Het julle mans nog plek?”

      Oupa Koen knipoog vir Janine in die verbyloop. Daar is ’n vetkring om sy mond, stukkies roet tussen sy tande. Uncle Abie kom staan voor haar en Bennie, vee sy mond met die agterkant van sy hand af. Dit is duidelik dat hy sy eerste tjoppie ook al in het. Amper lyk dit of hy haar wil soengroet. Sy staal haar by voorbaat, maar hy skud sy kop op sy stadige manier.

      “Shalom, Janine, dis goed om jou weer in ons midde te hê.”

      Hy lyk soos Bennie, Bennie oor veertig jaar. Haar gemoed skiet vol, sy eerlike toegeneentheid laat haar weerstand verkrummel. “Uncle Abie, ek kan nie vanaand op ’n beter plek wees nie.”

      Die woorde is uit. Dit geld dalk net vir een aand. Of het sy nou haar toekoms saam met sy enigste kind verseël?

      Jenny rem aan haar mou: “Mamma, wanneer kom Kersvader?”

      “Nou-nou, my Bytjie.”

      “Waar’s Daddy?”

      “Daddy is in Londen en die vliegtuie is vol.”

      “Ag, nee.”

      Uncle Abie hurk by Jenny. “Kersvader het nie ’n vliegtuig nodig nie, hy vlieg deur die lug met sy eie slee. Netnou land hy reg voor die deur met sy sak vol presente, uncle Abie belowe jou.”

      “Ek wil my Daddy hê.”

      “Maar jy hoor mos nou die vliegtuie is vol.”

      “Pa, los die kind.” Dis Bennie, heel verstandig. Hy haak by uncle Abie in en stap met hom weg.

      Janine trek haar dogter nader, hou haar teen haar. Jenny se verlange na Greg is soos ’n smeulende vuur wat kort-kort vlamvat. ’n Kind, dit weet sy, het ook gedagtes en gevoelens wat soms uitborrel. Dalk vermoed Jenny dat die vliegtuigstorie opgemaak is en grootmense nie te vertrou is nie, minste van almal haar eie ma. Jenny huil dat die trane so spat.

      Wat sê ek vir haar? Jou Daddy sal nie kom nie. Hy het ons weggegooi, vir jou ook.

      Sy haal ’n snesie uit, vee traantjies af, sê liewer niks.

      Jessie verskyn asof sy gestuur is. “Het jy seergekry?”

      Janine spel G-r-e-g sonder geluid.

      “Jy’s mos ’n groot dogter wat al kan tafel dek.” Sy dwing die snikkende Jenny sagkens saam met haar, druk ’n snesie in haar hande. “Vee af jou traantjies, voor ons saam met jou huil. Het jy grootmense al sien huil?”

      Jenny dink nie dis snaaks nie, sy huil harder.

      Janine weet hoekom. Sy het haar mamma te dikwels in trane gesien.

      Ouma Leen raak aan Jenny se voorkop. “Nie koorsig nie, net ongelukkig. Wil Ouma se kind ’n koeldrankie hê?”

      Bennie kom sit weer langs Janine, praat saggies. “Weet Greg Walker wat hy doen?”

      Sy sluk die knop in haar keel. “Hy is lief vir Jenny en sy vir hom.”

      “Hy het haar in die steek gelaat.”

      “Ek ook.” Sy kan haar tong afbyt. Dit het uitgeglip en boonop voor hom.

      Hy het gehoor, want hy verskuif sy gewig, vou sy arms asof hy sy woorde tel. “Julle kry swaar.”

      Bennie