Klimtol. Etienne van Heerden
“Ma ...”
“Kom jy huis toe nou?”
“Was dit Pa, Ma?”
Dis ’n lang stilte.
“Dit was jou pa, ja, my kind. Dit was hy.”
“En wat sê hy nou, Ma?”
“Hy is dood en klaar gebegrawe, my kind, drie jaar terug al.”
“Pa is dood?”
“Ja, ek kom nie by sy graf nie, oor jou.”
En toe gaan die lyn ook dood.
*
Hy sit dikwels snags wanneer die Cape Columbine-mishoring bulk voor sy lendelam ou rekenaar en besoek die Internet se klimtolwerwe. Daar is heelwat kletskamers en blogs ook waar mense die klimtol bespreek. Meestal gaan hy na ’n werf waar gebruikers ’n klap nostalgie weg het en graag die ou dae bespreek.
Dis egter dikwels sommer bogsnuiters uit die jare tagtig en negentig wat die sentiment ophark en dan dink hy: Wat weet hulle van die vroeë geskiedenis?
“Originally Posted by werner ▶▶
i'm sure some of you remember the Coca-Cola yoyo's you used to get in the 80's and early 90's ... you even got fanta and sprite ones.
well, some of the coca cola yoyo's were black (instead of the normal red), with gold-coloured writing.
i'm looking to buy one, anyone got one going? nostalgia item for me and a nice unique toy for the kid ...
My uncle has one
He won't sell: he keeps it for the same reason you want one.
My dad used to work at Coca-Cola, so we had all the yoyos. Unfortunately I was a kid so my black one was lost quite soon
Last edited by Dolby; at 08:09 AM.
Damn I LOVED those yoyos. So many great memories involved there. I'd actually buy one if I could
“Originally Posted by Bcm ▶▶
Coke Russells are also fun to play with. Even though they are most famous for their looping abilities, a good player can use them for almost any tricks he/she wants to do. Nothing more fascinating than watching Dale Myrberg or Fast Eddy pulling off string tricks on old Coke yo-yos.
Dit moet die manier wees waarop die speurder die lyk oor die sand gesleep het wat hom die eerste keer ooit ’n boodskap laat pos. Hy tik: Ek was Coke se eerste Namakwaland-Groot-Karoo-kampioen onthou enige van julle nog ek het baie konserte gegee.
En toe tros die haai outoppie’s en my-my uncle you go way back’s uit op sy skerm en hy kyk daarna en antwoord nie. Hy skink nog ’n dop en knipper sy oë voor die skerm en dink aan die kreefinspekteur wat in die vlak branders wieg en hoe hy met sy kierie ’n sirkel in die sand getrek het om die lyk.
Wie is die mense wat hom so gou antwoord? Nie een van hulle was saam met hom deur die klowe van Seweweekspoort of oor Wapadsbergpas in die nanag of op Tweefontein se gladde pad nie. Nee, hulle weet nie en sal niks begryp van die kampioenlewe in stil hotelletjies en die langpad met die Opel in die jare sestig nie.
Hy swem deur die yo-yo-posse op die Internet en dis soos om in seebamboes te woel. Sy voete trap teen stingels en sy arms druk weg voor. Die slymerige stamme is om hom. Hy kom op vir lug tussen die nat koppe en proes soos ’n rob.
Skielik verskyn haar boodskap. Dis ’n e-pos, want om die klimtolwerf te besoek moes hy registreer:
Onthou jy nog die eerste aand – tussen strooibale en ou mowers en ploeë en ’n klomp powere ou suurstofdiewe het jy jou konsert gehou – Koekenaap of Pofadder of Garies? Wat het gebeur met die Opeltjie met die Coca-Cola-logo op die deur? Ja, goed, ek weet, ek was ’n loskopdolla met ’n kamera en ek het jou lewe deurmekaar gemaak, van daardie aand af tot die dag in die donga. Waarnatoe verdwyn jy toe?
Haar verskyning is soos wanneer jy in jou skuit op ’n plaat water sit met jou lyn wat diep hang, sonder dat jy weet dat sy van diep onder jou spoed na bo aan die opbou is. Dan skielik en onverwags breek die dolfyn blink en vollyf uit die water en tol in die lug en weerkaats die son en val weer terug en jy is, nadat die water kalm geraak het, weer alleen.
So was dit ook daardie eerste aand toe sy die foto’s van hom in die ou skuur neem terwyl hy triek. Elektrisiteit in die lug, ’n moontlikheid wat skielik voor jou oopgaan, ’n alternatiewe lewe wat opeens seker lyk. ’n Teug vars lug wat jou bors vul. Baie mense het waarskynlik sulke herinneringe, meen hy, en by hoeveel bly dit nie net by ’n herinnering nie?
Hy antwoord nie haar e-pos-boodskap nie maar was die skottelgoed versigtig en droog als af en pak dit weg. Dan maak hy seker dat elke venster op knip is en trek die luike dig. Hier onder hom is dit asof die skuinste skielik wegval. Dit vorm ’n put wat swart is en net daar ver by Voorstrand is beweging en ’n motor se ligte wat stadig beweeg. Hy huiwer op die voorstoep. Dan, beslis, sluit hy die voordeur en stap na sy Jeep.
Hy ry die dorp stadig uit. Voor die hotel hoor hy hoe dit by die kroeg rumoer en dan swaai hy regs by die stopstraat wat die vissers Die laaste kreef noem want daar kan jy jou laaste smokkelkreef koop voor jy die dorp uitry. Hy gee vet en die wind druis en die ou Jeep sidder en die pad is oop en hy dink aan die ou dae toe hy op só ’n nag sy ligte sou afskakel en die donkerte injaag meer om homself as die Noodlot te toets maar hy het nie meer die moed nie.
Hy ry deur Vredenburg. Dit is stil en hy ry verby die robot waar die Sports Bar sit. Lig stoot van binne oor die sypaadjie uit en dan hou hy eers stil in ’n verlate ent straat. Hy sit in sy Jeep en weet nie hoe laat dit is nie. Dan ry hy weer verder tot by die polisiekantoor. Sy hart skop in sy bors en sy eerste woorde sal wees: “Iewers op rekord moet dit nog wees, die seuntjie wat by Tweefontein doodgery is.” Hy parkeer oorkant die pad en sit die enjin af. Dis stil by hierdie buitepos terwyl sy hartslag bedaar en hy stadig aan alles dink en dit speel voor sy oë af asof dit nou hier gebeur. Later kom twee polisielede uitgestap, die man bakarm en die ander ’n vrou met ’n pet laag oor haar oë.
“Als o.k., oom?” vra sy en frons effens maar wag nie op sy antwoord nie. Sy sê iets aan haar makker en hy kyk vlugtig om. Die vangwaentjie jaag weg en hy is alleen. Hy dink nou aan die aand toe die vlieënde piering hom in Namakwaland opgeraap het en hy onthou die krag waarmee hy weggeswiep is en hoe alles in ’n oogwink kan verander.
Later ry hy terug en met die klimtol in sy palm kap-kap hy teen die stuurwiel. In die laagtes sien hy mis bondel en ’n ystervark staan blind teen ’n grensdraad en toe hy Paternoster binnery is die hotelkroeg toe en is dit net hy wat nog wakker is. Aan die wind kan hy voel dat dit in die môre nie sal gaan lê nie maar net sterker sal stoot. Toe hy sy voordeur oopstoot, is dit asof hy ’n nederlaag gely het en hy soek in homself maar kry nie die moed nie.
*
Sy sien die ou man se Jeep aankom. Stadig werk hy die kuslyn deur daar van Ankervoet se waghokkie af waar die reservaat begin. Hy hou stil en staan en rondkyk. Sy weet hy soek haar. Sy het geld nodig en besigheid en sorg naderhand dat hy vlugtig sien hoe sy om ’n rots digby die eilandjie by die Beach Camp kyk en toe koes sy weer.
Hy ry nader en klim uit. Hy laat die warm trommeltjie kos met ’n fles koffie teen ’n klip en ry weg en kyk nie of sy weer verskyn nie.
Sonder dat iemand dit vir haar hoef te sê weet sy dat sy elke dag op dieselfde tyd daar sal kan gaan kyk en dat daar vir haar warm kos en koffie sal wag.
Sy eet gulsig en gaan was als uit in die vlakwater en wanneer dit sondroog is, sit sy dit weer langs die klip neer.
Sy het begin om die boupersele te werk. By Abdolsbaai waar skuite die sloep ingestoot word en ook op Voorstrand staan sy reeds op haar tweede oggend op Paternoster rond om ’n oog te vang terwyl die vissers met hul nette sukkel en hulle nog vars in die onderlyf is.
Sy