Пьесалар / Пьесы. Туфан Миннуллин
Менә шушы урында унсигез яшьлек егетләр кебек сайрап торды.
Искәндәр. Әти, нишләвең инде тагын?
Әлмәндәр (Өммия каршына атылып барып). Теңкәмә тидең, явыз килен!
Өммия. Үләм, үләм!.. (Үзе Әлмәндәрдән кача.)
Гөлфирә (Өммияне куып йөргән Әлмәндәрне кочаклап алып). Дәү бабай, дәү бабай, ярамый.
Әлмәндәр. Җибәр, кызым. Азды, әбиең азды.
Гөлфирә. Ярамый, ярамый. Син бит бик акыллы, бик әйбәт дәү бабай. Әби ялгыша. Кил, утыр, тынычлан.
Өммия (Гөлфирәгә). Син нәрсә аның сүзен сөйлисең? Кем ялгыша?
Гөлфирә (Өммияне барып кочаклап). Юк, әбием, ялгышмыйсың, син дә дөрес сөйлисең. (Әлмәндәрнең утырган урыныннан сикереп торганын күреп, аның янына килә.) Юк-юк, дәү бабай, син бик әйбәт. Бөтенегез дә бик әйбәт. Мин сезнең барыгызны да сагынып кайтам. Килегез, барыгыз да тезелешеп утырыгыз.
Өммия. Утырасым да килми. Үзе генә җитмәгән, безне адәм көлкесенә калдырырга җыена. Үләм, үләм… Өйләнәм, ди бит, өйләнәм, ди.
Гөлфирә. Өйләнсә ни булган?
Искәндәр. Син, кызым, тик тор. Син бернәрсә дә аңламыйсың әле.
Гөлфирә. Ничек инде аңламыйм! Бабай ялгыз яши. Өйләнсә, ни гаебе бар?
Өммия. Ничек «ялгыз яши»? Ә без?
Гөлфирә. Сез икәү. Бабай – синең картың, син – бабайның карчыгы. Дәү бабай ялгыз.
Әлмәндәр. Рәхмәт, кызым. Менә алар җитмештән узып та шуны аңламыйлар.
Искәндәр. Алай түгел ул, әти. Өйләнмәдең түгел, өйләндең. Әнкәй вафат булгач ун ел да йөрмәдең, өйләндең бит, сүз әйтмәдек.
Әлмәндәр. Кем әйтмәде? Хатының әйтмәдеме?
Өммия. Әйтмәдем, ул чакта тел яшерә идем.
Әлмәндәр. Иреңнең колак итен ашадың. Әллә мин ишетмәдемме?
Искәндәр. Ярый, анысы булган-беткән. Инде хәзер, йөз яшеңә җиткәндә.
Әлмәндәр. Син, малай актыгы, минем яшьне санама.
Гөлфирә (Искәндәргә). Син, бабай, дөрес әйтмисең. Йөз яшеңә җиткәндә димә, йөз яшеңә дә җитмәгән килеш, диген. Сиңа, дәү бабай, чыннан да өйләнергә иртәрәк. Йөзгә җиткәч була.
Өммия. Котыртып утырма. Сиңа көлке. Әтиеңә хат язып җибәрермен менә. Монда кайтып дәү бабасын котыртып йөри, дип. Аның белән без изаланабыз, син түгел.
Искәндәр. Әти, әйдә әйбәтләп сөйләшик… Бүтән чакта синең сүздән чыкмыйбыз, безнең өйдә син хуҗа. Киленең Өммия дә синең каршыңда биеп тора. Ни әйтсәң, шуны тыңлый.
Әлмәндәр. Бик тыңлый инде, тыңлый хатының.
Искәндәр. Ярый, кызма. Өр-яңа такталарны турап, бер дә кирәкмәгәнгә бакча уртасына алачык корырга тотынганың өчен сүз әйтмәдек.
Әлмәндәр. Әллә әйтер идеңме?
Искәндәр. Тыңлап бетер инде.
Өммия. Искәндәр авыру, нигә аны борчыйсың.
Әлмәндәр. Ата белән бала сөйләшкәндә син кысылма!
Искәндәр. Бар, Өммия, өйгә керегез. Без икәү генә сөйләшик.
Өммия. Сине тыңлыймы ул?! Сине ул олы кешегә санамый.
Гөлфирә көлеп җибәрә.
Нигә бертуктаусыз көләсең? Сабый бала түгел, акыл керергә вакыт.
Гөлфирә. Кызык ич.
Өммия. Сиңа кызык кына булсын.
Гөлфирә. Дөнья кызык булгач начармыни?
Өммия. Дәү бабаң гомере буе кызык-кызык дип яшәде. Хәзер,