Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları. Nəriman Həsənzadə

      Qadınsız ev soyuq olar,

      donar o evdə can, qızmaz,

      Yerdə ocaq qalasalar,

      o yer qızar, tavan qızmaz.

      Şirin səslim, qara gözlüm,

      Heç bilmirəm necə dözdüm.

      İndi bildim könül dostum,

      öz oduna yanan, qızmaz.

      Oğul ,orda kimdi yatan,

      nə ün yetən, nə əl çatan.

      Torpaq üstə şair atan,

      torpaq altda anan qızmaz.

      Sən məni bu qədər gözlətməmişdin,

      belə qoymamışdın gözümü yolda.

      Bu qədər özünü gizlətməmişdin,

      gizlənpaç oynayan vaxtımızda da.

      Hayana getsən də, dönmüşdün yenə,

      qayıdıb gəlmişdin mənsiz darıxıb.

      Bu dəfə bilmirəm nə olub sənə,

      gedibsən, qayıtmaq yadından çıxıb.

      Qalıb evimizdə palın-paltarın,

      tələsik gedəndə kimə deyibsən?!

      Qapının ağzında başmaq tayların,

      yolda ayağına bəs nə geyibsən?!

      Solub pianonun üstündə güllər,

      təzə pərdələri yandırıbdı gün.

      Sənin bişirdiyin o mürəbbələr

      içilib qurtardı, hardasan özün?!

      Bu axşam qəribə bir hiss keçirdim,

      nə tez ömür ötdü, yaş əlli oldu.

      Sənin ad gününü sənsiz keçirdik,

      şəkilin yeganə təsəlli oldu.

      Şirin söhbətindən olmayıb doyan,

      çağır qonşuları doyunca gülək:

      – Mənsiz gördünüzmü dözmür Nəriman…

      Sənə qurban olum, sən görmədin tək.

      Qəbirlərin içində

      sadə bir qəbir sənin.

      Familin mənimkidir,

      ad sənin, ömür sənin.

      Nə uşaqlar var idi,

      nə indiki vəzifəm,

      nə evim, nə ünvanım,

      nə indiki ad-sanım.

      Kəbin kağızımıza yazıldın, iki oldum,

      ancaq səninki oldum.

      İndi sənin yanında

      səni haraylayıram.

      Familimlə üz-üzə

      dayanıb ağlayıram,

      səni haraylayıram.

      Cırıldı, atıldı köhnə biletlər,

      dedilər ən böyük bir səhvimizi.

      Tarixdən imtahan götürmədilər,

      yalan yazmışdılar tariximizi.

      «Azadlıq», «Səadət», «Müqəddəs həyat!».

      isim tək hallandı «Xoşbəxt diyarda».

      Yalana öyrəndi qara camaat,

      aldanıb aldatdı ziyalılar da.

      Kəsildi evlərdən xeyrin ayağı,

      ana balasını boğdu bələkdə.

      Ziyalı tutmaqda – «Dənizqırağı»,

      birinci yer tutdu bütün ölkədə.

      Tutuldu, sürüldü hərə bir adda,

      «pantürkist», «panislam»…

      başqa ləkəymiş.

      Deyirlər, otuz il ədəbiyyatda

      bığ sözü yazmaq da bir təhlükəymiş.

      O vaxt dəyişdilər türk adımızı,

      biz seçənə kimi xeyiri şərdən.

      Oxuya bilmədik bayatımızı,

      düşəri-düşməzi olardı birdən.

      Poylu vağzalını xatırlayıram,

      qaraydı onda da bir az qanımız,

      Döşəyin yununu tökmüşdü anam;

      o il dolmamışdı yun planımız.

      Sədr bir kluba yığmışdı bizi,

      döşünə döyürdü qalxıb bir nəfər.

      O zaman birinci katibimizi,

      Siyasi Büroya seçməliydilər.

      Mən taxtın üstündə yatdım o gecə,

      anam ufuldadı, özgə neyləsin.

      Yun şalı var idi, məndən gizlicə

      üstümə salmışdı, soyuq dəyməsin.

      Yaxşının yerinə yamanı qoyduq,

      pozduq sualların cavablarını.

      Nitşeyə, Kiplinqə meydan oxuduq,

      oxuya bilmədik kitablarını.

      Hardasa tapdanır yenə haqqımız,

      qarışıq salırıq ağı qarayla.

      Sarsılır «Sarsılmaz İttifaqımız»,

      boğazdanyuxarı «dost» şüarıyla.

      Siqləti ağırdı ötən illərin,

      ağırdı insanın əsəb dözümü.

      Tarixdən imtahan götürənlərin

      Tarix imtahana çəkir özünü

      Bir