Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları. Nəriman Həsənzadə

      Uçurdular bir evi,

      bir ağacı kəsdilər.

      Uçurmağa, kəsməyə

      gör necə tələsdilər.

      Görmədilər budaqda

      uçan quş yuvasını.

      Dağıtdılar içimdə

      xatirə dünyasını.

      Buldozerin ağzına

      verildi canlı həyat.

      Balaca bir kainat, –

      bizim görüş yerimiz:

      ən tarixi yerlərin

      çoxundan daha əziz.

      Qədəm basdığın o yol,

      daşdan hörülmüş hasar.

      Günəş, sənin şəklini

      çəkmişdi, bax o divar.

      Bir təsəllim qalırdı,

      silindi yer üzündən.

      Bax, beləcə itirdim

      səndən sonra səni mən.

      Əllərin göylərdən asılı qalıb,

      Yaxşı bax, göyləri dolaşır insan.

      Sən yaşda qadın var, fəxri ad alıb,

      o tələb eləyir, sən yalvarırsan.

      Mənim ürəyimi deşir bu kədər,

      sən oyan, dözərəm mən bu dərdə də.

      Yalvarmaq öyrətdi bizə «böyüklər»

      burda məsciddə də, kürsülərdə də.

      Sənə yuxarılar söz verməsələr,

      qışqır aşağıdan, kəs sözlərini.

      İnanma, bir azca gözlə – desələr,

      inamı puç olub gözləyənlərin.

      Sənin ümidini əlindən almaq,

      nə bilim, hələlik qalsın bir yana.

      Bir yol özünə də inan sən allah,

      səni and verirəm inandığına.

      Asılı yaşama, özündən asıl,

      yıxılsan özünə söykən azacıq.

      Olsan da axırda özünə qul ol,

      yazıq –

      qulxasiyyət olana yazıq!

      Dünən Sara xalan paltar alıbdı,

      oyuna geyəcək Altay, bil oğlum.

      Xəstəlik aparıb yatağa salıb,

      çaşmışıq hamımız beyqəfil, oğlum.

      Deyir nə olub ki, məndən qorxmayın,

      az qalıb, qoy bircə ayağa qalxım.

      Dünya həvəsi var Sara xalayın,

      dünya xətrimizə dəyibdi, oğlum.

      Bəlkə doğrudan da paxıldı həyat,

      qurudur, görsə ki, ağac bar verir.

      Gülmək istəyəni ağladır həyat,

      namərdin əlinə ixtiyar verir.

      Hərdən ufuldanır, halı pis olur,

      sonra gülümsəyib baxır üzümə.

      Elə ki, ağrıdan səbirsiz olur.

      başını söykəyir dərdli köksümə.

      Yanır meşələrin cökəsi kimi,

      Közərə-közərə yanıb həsdəyir.

      Bəxti yıxılıbdı kölgəsi kimi,

      özü ayaq üstə qalxmaq istəyir.

      Onun bu sevinci mənə dərd verir,

      yenə də ürəkdi gizli mələyən.

      O sənin toyuna hazırlıq görür,

      kaş o deyən olsun: mən yox, o deyən.

      Gözləyirəm gələn yoxdur,

      gözüm yollarda qalıbdı.

      Bilə-bilə soruşuram:

      gör anan harda qalıbdı?

      Yolu-izi çaşar birdən,

      qonşulardan soruş-öyrən.

      Tək darıxır evdə hərdən,

      o gedib darda qalıbdı.

      Qulağıma gəlmir səsi,

      sönüb ürəyin həvəsi.

      Evdən köçüb ev yiyəsi,

      şəkli divarda qalıbdı.

      Yox oldu o gülərüz,

      o ağ, bakirə bədən.

      Evdə də gizlədərdi

      özünü öz ərindən.

      Sən həya saxlayırdın, –

      arada abır, ismət.

      Səni mənim əlimdən

      torpaq aldı nəhayət.

      Oğlum anasının tərəfindədir,

      elə anasıdır sözü, söhbəti.

      Mən indi bildim ki, məhəbbət nədir, –

      oğlumdan öyrəndim bu məhəbbəti.

      Sən sussan yanımda xətrinə dəyər,

      hisslər var dünyada qəlizdir, oğlum.

      O məndən inciməz, səndən inciyər,

      bu da dərkolunmaz bir hissdir, oğlum.

      Vaxt olub, nə qədər mən and içmişəm.

      o gözü seçmişəm gözlər içində.

      Onun tərəfinə özüm keçmişəm,

      anan tək qalmayıb qızlar içində.

      Məni əvəz etdin mənim yanımda,

      həyatın təkrarı bundadır bəlkə?!

      Mənim tərəfimə keçsəydin, onda

      mən də inciyərdim ananla birgə.

      Sənin ürəyini o duyur, oğlum,

      bu eşqi yaşatsın qoy bu duyğular.

      Ata