Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları. Nəriman Həsənzadə

      Səndən ötrü çəkilib

      o sərhəd dirəkləri,

      məftillər, Azəroğlu.

      Necə narın şumlanıb

      o ləklər, Azəroğlu.

      Səndən ötrü qoyulub

      sərhədçi budkaları,

      o gur işıq selləri,

      o xətlər, Azəroğlu.

      Gör səndən necə qorxur

      sərhədlər, Azəroğlu.

      Sahillər dayanıbdı

      səndən ötrü üz-üzə,

      Birdən kefin istəyər

      adlayarsan o üzə;

      birdən külək olarsan,

      tikanlı məftilləri

      keçərsən, Azəroğlu.

      Arazı ovuc-ovuc

      içərsən, Azəroğlu.

      Sən nə qorxulu düşmən,

      nə böyük qəhrəmansan.

      Sən axı, sadə, həlim,

      sən axı, mehribansan,

      şairsən, Azəroğlu.

      Niyə qorxuya düşüb

      bu qədər yağı, səndən?

      Sərhəddin dirəkləri,

      məftili özgədəndi,

      daşı-torpağı səndən,

      Eh, daşı! – Azəroğlu.

      Qatar gedir, hardasan,

      qardaşım, Azəroğlu.

      Axşam qanadını meşəyə gərir,

      gülüşü, xoş, üzü sərtdi xilqətin.

      Yayda soyundurur, qışda geydirir

      mütləq qanunları bu təbiətin.

      Sən dedin dəyişib əsrin sürəti,

      insan təbiətdən uzaq düşübdü.

      Hardasa pozublar bu ünsiyyəti,

      hardasa qırılıb – budaq düşübdü.

      Mən dedim: duyuram bu ehtiyacı,

      bir şeyi unudub bizim babalar:

      pələng yırtıcıdı, qartal yırtıcı

      amma təriflənib bu yırtıcılar.

      Bəzi şairlərin yüz nəğməsində

      tərənnüm olunub guya təbiət.

      Pələngə qəsidə, şaha qəsidə, –

      heyif, zor önündə əyilib sənət.

      Sən dedin: ayıq ol, bu dağ yoludur,

      dərədə itərik, dağı aşmasaq.

      Mən dedim: təbiət amansız olur,

      bizi bağışlamaz ayaqlaşmasaq.

      Söhbət uzandıqca yol uzanırdı,

      yollara səpirdin sən də sözünü.

      Bir ağac meşəyə kölgə salırdı,

      bir meşə örtürdü göyün üzünü.

      Sən susdun, mən dedim bir az tələsik,

      Demə, təbiətin yad kimsəsiydim.

      Sən ona sığınıb dedin ki, gəzək,

      özüm təbiətin aludəsiydim.

      Budur İtaliya… Pompeydən bəri,

      közəl Cokondanın Roma – vətəni.

      Kolizey – dünyanın antik əsəri,

      suala, sorğuya çəkmə sən məni.

      Sezar, Antonio, Kleopatra,

      bir ərəb gözəli, iki hökmdar!

      Zaman məhəbbətə yol açdı yarəb, –

      Misir torpağında əsir oldular.

      O taxtdan ucaydı bu eşq, bu ülfət,

      uduzub sevgiyə adi baxanlar.

      Yalnız ürəksizdə yoxdu məhəbbət,

      barı bir qadından utansın onlar.

      Spartak vulkan tək püskürdü yerdən,

      qalxdı Sisiliya, bu yarım ada.

      Qədim avtoqraf qalır o gündən,

      əhsən yazana da, saxlayana da!

      Qərbi, yadımdadı, pisləyərdilər,

      bəzən danardılar şan-şərəfini.

      Yaxşı tərəfini gizləyərdilər,

      açıb tökərdilər pis tərəfini.

      Gərək kapitalist ölkələrini

      söyəydik dost ilə yad məclisində.

      Kimsə öz içinin ləkələrini

      gedib axtaraydı özgə üzündə.

      Siyasi iqtisad müəllimimiz,

      şerimiz, sözümüz, hətta himnimiz

      deyirdi: dağılır Qərbdə kapital,

      orda fəlakətdi, bizdə cah-cəlal!

      Amma dağılmırdı… biz deməliydik,

      sözümüz zamanın minik atıydı.

      Ölümüz düşsə də sevinməliydik, –

      Stalin dövrünün təbliğatıydı.

      Göz yaşı, iztirab, ya pessimizm,

      sovet adamına bunlar yadıydı.

      İnkişaf eləmiş sosializm, –

      Brejnev dövrünün təbliğatıydı.

      Niyə?! –

      səbəbini soruşanların

      dərsini