Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları. Nəriman Həsənzadə

      Qocaman bir kommunist,

      bir vəzifə sahibi

      xatirə danışırdı,

      əhvalı qarışırdı.

      Sovet hökumətinin

      tərcümeyi-halıydı. –

      özü deyirdi bunu.

      Otuz yeddinci ilin

      danosbazı,çuğulu!

      Partiyanın filan vaxt

      sınanılmış oğulu, –

      özü deyirdi bunu.

      İstirahət evində

      hökumət hesabına

      qulluq edirlər ona,

      dərman verirlər ona.

      deyir: yoldaş Stalin,

      Mikoyan və Mircəfər…

      Tərcümeyi-halını

      vərəqləyir bir təhər.

      – Partiya tarixinin

      arxivinə kedin bir, –

      orda yazılıb deyir.

      Huş itir, yaddan çıxır,

      təzədən salır yada;

      qoca öz dünyasıyla

      – Əslində necə oldu,

      başa sal görüm məni,

      Leninin çiynindəki

      beş metrlik şalbanı,

      götürənlər içində

      ikimininci oldun?!

      Əslində necə oldu?

      Necə oldu, çoxunu

      sıxdı, apardı həyat,

      sən qaldın sağ-salamat.

      Kimsə ləkəli getdi,

      gözü kölgəli getdi,

      sən hər zaman pak, təmiz…

      Suallar haqlı, qəliz,

      Sular axıb durulub,

      indi bulanır qoca.

      Təsdiq elədiyini

      dəyişir, danır qoca.

      Gedənlər gedib daha,

      qalan xatirə deyir.

      Dünya təzə don geyir,

      İstirahət evində,

      hökumət hesabına

      qulluq edirlər ona,

      dərman verirlər ona.

      Aslan, ad gunünə qonaq gəlmişəm,

      uşaqlar sevincə ortaq olublar.

      Dar gündə yanımda səni görmüşəm,

      çiyinin çiynimə dayaq olubdu.

      Dünyanın ən gözəl bir bucağında,

      neçə əl qızınıb od-ocağında.

      Şorsulu kəndində, Kür qırağında

      bir ağac əkibsən, min bağ olubdu.

      Bu yerə nə qədər ayaq basılıb,

      bir kitab görmüşəm, üstü yazılıb.

      Bir şəkil görmüşəm, evdən asılıb,

      sizdə Səməd Vurğun qonaq olubdu.

      Qadınsız bir evdə kişi hayıfdı,

      nə deyim, deyibsən eldən ayıbdı.

      Sənin də qapını dərd tanıyıbdı,

      görüşünüz məndən qabaq olubdu.

      Sən az çəkməyibsən Nəriman qağa,

      yaxşı adamlara canım sadağa.

      Ucalar əyilir daşa-torpağa,

      torpaqda vətəndaş bir xalq olubdu.

      Həkimlər əsirlər birinin üstə,

      həkimlər yatanı oyada bilmir.

      İynələr sancılır dərinin üstə,

      xəstə son mənzildən qayıda bilmir.

      Qocalıb, soruşma neçə yaşdadı,

      canının suyu yox, gözünün odu.

      Bir şəfqət bacısı qaçha-qaçdadı,

      baş həkim deyinir, dağıdıb yodu.

      Yaşamaq istəyir dünyada bəşər,

      neyləsin, xəbəri yoxdur özündən.

      Onun xidmətindən mənə deyirlər,

      bu kökdə xidmət də düşür gözümdən.

      Deyirlər filan vaxt səsi səs olub,

      oxu həyatını filan əsərdən.

      MK katibiymiş, filankəs olub,

      sonra zaman salıb onu nəzərdən.

      Nə söz eşidərmiş, nə qəlb duyarmış

      millətin oğluymuş, ləqəbi «ata».

      Özgəsi yazarmış o oxuyarmış,

      kürsüdən, sürəkli alqışlar altda.

      Gərək qapı açıb o görüşəydi,

      gərək ayılaydı xalqdan qaçanda.

      Millətin başına bir daş düşəydi,

      Ona oğlum deyə ağız açanda!

      Siyasi Büronun zəmanətilə,

      Guya, xalq adından seçilirdilər.

      Axırda millətə xəyanətilə

      Böyük vəzifədə kiçilirdilər.

      Rəhmimiz gəlirsə, yazıqdı insan,

      Baxma etinasız bu sözə, həkim.

      O öz sağlığında köçüb dünyadan,

      Sən vaxtla gəlibsən üz-üzə həkim.

      Üst-üstə qoyublar iki mərməri,

      biri sinən,

      biri sinədaşındı.

      Gör harda görüşdük Gəncə gözəli,

      üstün daş, ətrafın dəmir hasardı.

      – Mənim gəncliyimdi dediyin gəlin,

      gözümün ilk ovu –

      o da məzardı.

      Sən yatan yataqda yer salmışdılar,

      danırdım, qorxurdum dərdindən hürkər.

      Onu