Он… / Ул…. Гафур Каюмов
Кайтып җитмәгән, әткәй.
Хәким. Хәзер, ул кайткач, бар да булыр. Тәк, булдымы, тотыгыз бокалларны, (чит тавыш белән) теге дөньядан бер тост тәкъдим итәм. Кызык бит әй, ике дә уйламый күмеп куйганнар. Шәп бит, ә?! (Шаркылдап көлә.) Ну, мин уйладым, уйладым да чыгып карарга булдым. Мәйтәм, миннән башка болар нишләр? (Көлә.)
Гөлсем. Синсез без ничек яшик инде, әтисе…
Хәким. Җ-ә-ә, анасы, бүлдермә. Тыңлап бетер. Мине тыңламыйча, хәзер сез берни дә эшли алмыйсыз. Yлми калдым.
Гөлсем. Хәким, дим!..
Ирек. Дөрес, әти, hәм бу бик әйбәт!
Хәким. Во! Әйтәм бит. (Җир астына күрсәтеп.) Миңа анда калырга ярамый инде. Кәнишне, җаным очып йөрде инде.
Рәшидә. Әти, шулай да ничек алай килеп чыкты соң ул?
Валера. Да, батя?
Хәким. Ничек дип, бик гади.
Күтәрүләр күңелле икән,
Бокалларны «чек» итеп…
Самолёт очкан да киткән –
Тормаган мине көтеп.
Мин исән-сау яшим, бәйрәм итәм. Ура!
Барысы да. Ура!
Хәким. Бары тик теге самолёттагы кешеләр кызганыч. Анда нинди генә яхшы кешеләр булмагандыр.
Гайшә. Әй, яхшы кеше бармы инде ул хәзер?
Хәким. Юк, килен, миңа бу дөньяның иң яхшы кешеләре шундый юк-бар җирдә кырылып бетә төсле тоела. Без аларны сакларга тиеш, ә саклый алмыйбыз. Җыен пешмәгәннәре бу якта кала. Ә бит ул рейста мин hәм берничә кешедән кала барысы да акыл ияләре, язучылар. Ниндидер симпозиумнан кайталар иде. Менә шул.
Сәкинә. Ничек, әти, син үзеңне пешмәгән димәкче буласыңмы?
Гайшә. Шулай булып чыга инде, алайса…
Хәким. Алайса гына түгел, килен, нәкъ шулай.
Ногман. Что син, әти, син бит изге кеше.
Валера. Да, батя!
Хәким. Менә, балалар, мин шул изге җаннар өчен күтәрәсем килә бу бокалны. (Тын гына барысы да эчеп куя.) Ходай Тәгалә мине саклап калган икән, бу фани дөньяның кадерен белергә тиешле мин: hәр сәгатен, hәр минутын. Хәер, мин генә түгел, без барыбыз да. Бу вакыйгадан соң шундый уй керде минем башка.
Валера. Правильно, тесть, не теряй ни минуты, пей да пой. (Эчә.)
Хафиз кайтып керә.
Хафиз. Бу нинди бардак биредә? Барысын да кулга алырга, бокалларны, дим!..
Валера. Сдаёмся. Ура, помощь пришла. Как говорится, моя милиция меня бережёт и поит!
Хәким. Маладис, кияү, күпме алдың?
Хафиз. Артыгы белән җитә. Әй, алганда кызык булды. Чулак Хөсәен белән килеп кердек бер шинкарга. Монда ул белә инде бөтен точкаларны. Хөсәен тегеңә, аракы кирәк, ди. Теге мескен хатын ни ык, ни мык… Мине күргәч куркып калды. Әйтеп карыйм, мин әйтәм, мин просто гына, тикшереп йөрмим, дим. Юк. Кычкырмыйча, тавыш күтәрмичә рәткә килә алмады. Обыск ясыйбыз, дигәч, шиңде… (Барысы да көлешә.)
Сәкинә. Синең иләк авызың кычкыруга гына көйләнгән дә инде.
Хафиз. Ә кәк же…
Гайшә. Ә минем карт миңа бер дә кычкырмый, әйеме?
Ногман. Шулай булмыйча. Хатынга кычкырырга кирәкми, хатын-кызны хөрмәт итәргә кирәк!
Сәкинә. Сезнең гаиләне инде күргәзмәгә куярлык.
Валера. Хурмат итарга. Если ты её не хурма, то она тебя бора. (Көлә.)
Гайшә. Чукынмагыз әле, әнә әти исән-сау кайткан,