Он… / Ул…. Гафур Каюмов
бугай ул.
Хафиз. Ничек? Ватан? Туктале, Ватан – Родина була түгелме соң?
Сәкинә. Родина «род» сүзеннән алынган. Шулай булгач, Туган ил була инде.
Хәким. Ватан, дөрес, бар иде шул шундый матур сүз. Ватан! Карале, ә онытып бетергәнбез. Маладис, Ирек!
Гайшә. Кара син аны, Себердә акыл гына җыеп яткансың икән.
Чәчкә. И в правду Ватан буламы инде, абый?
Хәким. Әйе, кызым, ул изге сүз Ватан була. Ә без… онытып бетергәнбез.
Гайшә. Әй, нәрсәгә соң ул җыен килде-китте сүз. Аннан башка да баш каткан.
Хафиз. Әйе, каян казып чыгардың тузга язмаганны. Әйдә, салганны суытмагыз, градусы бетә.
Валера. Да, придумали чушь какую, давай пить, за твоё здоровье, батя.
Чәчкә (Иреккә). Рәхмәт сиңа, абый.
Ирек кулын селки.
Рәшидә. Әти, син, чыннан да, бәхетле кеше икән.
Хәким. Ник, кызым?
Рәшидә. Беренчедән, самолётка эләкмәвең белән, икенчедән…
Хәким. Әйе, минем иң олы бәхетем сез, кызым. Шуны белегез: акчада да, дәрәҗәдә дә бәхет була алмый. Бердәнбер юанычым сез каласыз, сез мине искә алырсыз, сез мине хөрмәтләрсез. Сез минем иң зур куанычым, иң зур бәхетем! Бу бокалны сезнең өчен күтәрәсем килә. Кызларым, улларым, сезнең өчен!
Хафиз. Ә без?
Гайшә. Әйе…
Валера. А я?
Хәким. Сезнең өчен дә.
Гөлсем. Ә минем өчен?
Хәким. Ә синең өчен особо!
Рәшидә. Рәхмәт, әткәй.
Ногман. Вот әйтте әти.
Гайшә. Безнең әти кебек кеше дөньяда юк.
Хафиз. Юк кынамы! Иң олы балык та аңа гына эләгә.
Сәкинә. Мәңге яшә, әти!
Валера. Да здравствует 1 Мая! Тьфу, батя!
Хәким. Ә сез, Чәчкә, Ирек, кушылмыйсызмыни?
Ирек. Без гел синең белән, әти, беләсең бит.
Гайшә. Кешедән аерылмаса, Ирек Ирек буламы соң инде?..
Хәким. Ярый, сезнең өчен, балалар.
Хафиз. Төбенә кадәр. Туганнар, кардәшләр хакы. Мәңге тату яшик!
Эчәләр.
Ногман. Әти булганда, без гел тату булырбыз.
Валера. Одна единая семья, как хорошо, когда все добры и дружны.
Гайшә. Яшәсен безнең тату семья!
Хәким (бик моңсу). Бергә җыелып утыру ничек күңелле, эчкә дә җылы кереп китте. Каяле минем гармун?
Хафиз. Туй итәбез. Әтинең яңадан туу туе!
Барысы да. Туй! Туй! Әйдәгез ишегалдына!
Хәким. Кияү, бер урындык гармонистка.
Хафиз. Есть, бер урындык алырга! (Җырлашып чыгып китәләр.)
Ирек утырып кала, аның янына Сәкинә килә.
Сәкинә. Ни булды сиңа, Ирек?
Ирек. Нигә алай дисең?
Сәкинә. Бер дә сөйләшмисең дә…
Ирек. Исердем. (Кылана.)
Сәкинә. Кыланма инде, ни булды?
Ирек. Берни дә…
Сәкинә. Мин сине аңлыйм да кебек.
Ирек. Нәрсә аңлыйсың?
Сәкинә. Синең Хафизны ошатмавыңны да, хәтта күрә алмыйсың, нигә?
Ирек. Бар әле, апа, ирең янына чык әле, бие, уйна. (Пауза.)
Сәкинә. Шулай да?.. Без бит туганнар, болай дошманлашып яшәп булмый бит инде.
Ирек. Кем әле дошманлаша?
Сәкинә. Кирегә борма инде, Ирек.
Ирек. Синең