Он… / Ул…. Гафур Каюмов
Әйе, теге, юаш дигәч тә… Тыңлама син аларны, каенатай, шаяра алар. Әни барыбер беркемгә дә, бернәрсә дә бирми иде.
Чәчкә. Син нәрсә лыгырдыйсың?
Хәким. Маладис, кияү, вакланып маташмаган, сразу 35 мең, ә?! (Көлә.)
Хафиз. Алмадым, Хәким абзый.
Хәким. Да, син каушама, кыю бул. Ә нәрсә? Һәркемгә дә матур яшәү кирәк.
Хафиз. Син нәрсә, әткәй, мин юри генә әйтеп карадым, шту син! Әнә Ногман илле меңне сразу эләктермәкче иде.
Хәким. Охо! Минем улым үземә охшаган.
Гайшә. Оятсыз! Күзен дә йоммый бит, ни ди?! Нәрсә, прокурор булдың мәллә безне тикшерергә? Маташма, милиция калдыгы гына әле син.
Хафиз. Дөрес түгел мәллә?
Рәшидә. Гайшә, шашма инде.
Ногман. Син, Хафиз, милициядә эшләп, кешегә юк гаепне тагарга өйрәнеп беткәнсең. Монда азрак онытып тор инде ул гадәтеңне.
Хәким. Оялма, улым, маладис. Синең кебек кешегә чүп кенә бит ул 50 мең. Yзең эшләп тапмасаң, бигрәк тә.
Ногман. Юк, әткәй, мин безнең семья өчен файдалы эш оештырмакчы идем.
Гайшә. Әй әти җаным, нишлик соң? Бөлгенлеккә төштек бит без, хәерче хәлендә. Менә бу шайтан кооперативка кергән булып…
Ногман. Хатын, шашма!..
Гайшә (Ногманны чеметә). Шул, аптыраганнан инде. Ул балаларны ничек үстерер идек синең ярдәмең булмаса? Син үлгәч, әй, тфү лә, ни, син юк, дигәч, ай кайгырдык та инде, әти җаным.
Хәким. Рәхмәт инде, килен, бигрәкләр дә яратасың икән.
Гайшә. Яратмаган кая ул.
Валера. Я, я, батя, «Волжанку» никому не отдал бы на истерзание, в ней же никто не разбирается.
Рәшидә. Нишлисең син, ни сөйләгәнеңне аңлыйсыңмы?
Валера. А что? Чем мы хуже других? (Җырлый.)
Течёт река Волга,
Издалека долго,
А Бате 17 лет…
Хәким. Дөрес, кияү, сез кемнән ким?
Рәшидә. Юк, әти, безгә берни дә кирәкми!
Валера. Жена!
Хәким. Ышанам, кызым. Шулай да юкка, уйламыйча, беркайчан да баш тартма.
Гайшә. Һе, кирәк түгел дигән була хәзер. Yзе тигез итеп бүлик диде дә. Әүлия.
Валера. Әй верблюд, не обзывайся.
Гөлсем. Матур гына булыгыз инде, балалар. Әтиегез кайтты, нинди шатлык.
Гайшә. Әни, мескенләнмә инде син дә, пожалуйста. Yзең дә әле кайчан гына барын да потламакчы идең. Матур гына булыгыз, үләрсең…
Гөлсем. Ни сөйлисең, килен?!
Гайшә. Ни ишетәсең – шуны.
Хәким. Вәт минем хатын! Уңдым хатыннан! Аптырап калмаган.
Гөлсем (бик гади генә). Әйе, мин беркемгә дә таратырга җыенмадым атагыз җыйган малны. Күңелем аның кайтасын сизде, бер дә тынычлана алмады. Ә хәзер мин нинди бәхетле. (Хәкимне кочаклый.)
Хәким. Ә син, Ирек улым, берни дә алмадыңмы?
Ирек. Миңа, әти, бу акчалар азрак тоелды. Минем масштаб башка бит.
Хафиз. Масштаб, дигән була, бер яртыга акча таба алсаң, бик шат инде син.
Ирек. Мин синең шикелле вытрезвительдәге исерекләрнең соңгы тиеннәрен җыймыйм, хәләл акчам. Шуңа шатлыклы да.
Хафиз. Син мине башта тот, аннан…
Сәкинә. Җитте инде сезгә, әнә аракыңны сал.
Валера. Да, а то остынет.
Ногман. Әйдәгез әле, әти хөрмәтенә күтәрик әле.
Чәчкә.