Он… / Ул…. Гафур Каюмов
да… Кара син аны…
Гөлсем. Кирәкми, зинhар өчен, тавыш чыгара күрмәгез.
Хафиз. Ярар, ярар, каенанам.
Гөлсем. Хафиз, шул каенана сүзен әйтмә әле, әллә ничек.
Хафиз. Ник, әби, дииммени?
Гөлсем. Анысын бигрәк тә. Мин бит синнән нибары берничә яшькә генә өлкән.
Хафиз. Ай, гафу итегез, мин ияләшкән буенча инде, сарык диген.
Гөлсем. Гади генә, Гөлсем апа, диген.
Хафиз. Гөлсем, һе, ияләнмәгән, әллә ничек. Ә шулай да бик ягымлы килеп чыга. (Колагына нидер әйтә.)
Чәчкә килеп керә. Аптырап катып кала.
Чәчкә. Мам!
Гөлсем. Әй оятсыз. (Хафизның аркасына җиңелчә сугып.) Исерек.
Чәчкә. Мам, анда сине сорыйлар.
Гөлсем. Нәрсә кирәк булган тагын, чәнчелгерләргә. (Чыгып китә.)
Чәчкә бүлмәсенә узмакчы була, Хафиз туктата.
Чәчкә. Ты чего?
Хафиз. Оныттыңмыни?
Чәчкә. Нәрсәне?
Хафиз. Чәчкә! Сөйләшкән идек бит инде. Мин сине бик күптәннән яратып йөрим. Синсез яши алмыйм. Әйдә монда, мин сине бик…
Чәчкә аның кулын тешли, Хафиз аны ычкындырып җибәрә. Чәчкә елый.
Чәчкә. Син! Тварь! Чего захотел! (Өстәлдәге пычакны алып.) Кит моннан, зараза, үтерәм хәзер!
Хафиз. Чү, чү, син нәрсә, китәм!
Чәчкә. Ычкын, мент калдыгы! Все вы твари! Ничек котылырга сездән, кая качарга, куда провалиться? Чәнчелимме соң әллә?!
Хафиз аның пычагын бәреп төшерә. Чәчкә капланып елый. Рәшидә керә.
Хафиз. Син нәрсә, мин шаярдым гына, үзе әйтте дә… Мин нәрсә… Мин болай гына…
Рәшидә. Чәчкә, ни булды?
Чәчкә. Ничек яшәргә инде бу дөньяда, Рәшидә апа?! Берсенә акча надо, одному хатын-кыз, другим ещё что-то!.. Неужели просто гына, тынычлап кына яши алмам микәнни?
Рәшидә. Тынычлан, акыллым, тынычлан. Син әле яшь, бары да яхшы булыр. Синең әле киләчәгең алда… Менә укырсың…
Чәчкә. Что син, апа. Нинди алда, нәрсә алда? Минем менә шушы яшьтән уже жить не хочется, ә син әйтәсең…
Рәшидә. Yтә ул, сеңлем, тынычлан.
Чәчкә. Yтә! А мин не хочу үткәрергә! Yткәч, менә сезнең кебек бөтен нәрсәгә битараф калгач, нәрсәгә яшәп торырга?! Ә бәлки, апа, наши предки яшәгәннәр бесмысленной жизнью? Бәлки, шуңа күрә безнең тормышның да мәгънәсе юктыр? Бәлки, без дә обречённые люди?
Рәшидә. Кем белә инде, сеңлем. Шулай да ныграк бул, яшәргә кирәк. Бу тормышның пычраклыклары күп очрар әле.
Чәчкә. Ни өчен?
Рәшидә. Нәрсә ни өчен?
Чәчкә. Яшәргә кирәк?
Рәшидә. Турысын гына әйткәндә, үзең ана булганчы ашыкма, сеңлем. Yзеңнең балаң, буының барлыкка килгәч, үзеннән-үзе тормышка омтылыш уяна ул, алар өчен яшисе килә. Йә, йә, булды… Акыллы булырга сүз бирәсеңме?
Чәчкә. Ладно… Попробуем.
Көчәя башлаган гармун тавышы.
Апа, ведь нет бернинди надежда да алга таба. Такая тоска. Не знаю ничек яшәргә? Бернәрсә дә не хочется, уйлыйсы килми. Беләм: мин үзем дә бик гаепле… Ләкин бит я хочу, чтоб яхшырак булсын, а не получается. Шагаю, ә алда әйтерсең бездна… упкын…
Рәшидә. Тынычлан, сеңлем, кая, бер елмай әле. Елмай инде, менә шулай. Ә без синең белән соңыннан сөйләшербез. Бар, бераз йөреп кер, бар,