Дил меҳроби. Хабиб Абдуназар
– дардлари кўзимда.
Майсалар букилар иболи
Поданинг ойботар изига –
Осилиб чиқади чумоли –
Қувончнинг нур сизган юзига.
Жонимга ҳузурлар тўшайди,
Отқулоқ баргидан далалар.
Гулафзо, гулзорлар хушлайди,
Ишқики унади кўнглимда.
МЕЗОН
Дала.
Қуёш – тошқудуқ
Нурларин симирар
Иссиқ шамоллар.
Кўчаларни чангитиб
Кўчиб борар далаларга
Лойсувоқ уйлар…
Ортидан одимлар
бир маромда кун.
Йўрғалар эшак –
Хуржунининг бир кўзида нон,
Бирида тош, кесак…
Ёнида ҳаллослаб
Борар қора ит.
Парвозлар тусаган к ўнглимни
қўйвормайди –
Қаттиққўл мезон.
«Кетар карвон…»
Кетар карвон,
Келар карвон,
Ўртанурга бир жисми жон:
Ишқи ҳайрон йўқдир, гуло,
Ишқи осмон надур, гуло?
Қароли тун,
Яроли тун,
Кўзларида нолаи ун:
Нетур ғамандўз чоҳида.
Йиғлар кўнгилки гоҳида.
Сийласа дил,
Куйласа дил,
Тонгларга бош қўяди гул:
Солиб сурон, сочлар қуюн,
Бузиб кетар кўнгил уйин.
Ёнар кеча,
Ёнар дардим,
Неки борин мен ҳам айтдим.
У ҳам сўзлар илоҳий Сўз –
Саҳро ғамин куйлар қўбиз…
«Юрагимга чўкди бу оғир титроқ…»
Юрагимга чўкди бу оғир титроқ,
Недин ўйлаяпман сени-да, кўпроқ,
– Ай, одами тупроқ.
Фаришта сочида типирчилар моҳ,
Қаршимда тебраниб турар бир боргоҳ,
Азизам, бу ғамдан эт мени огоҳ!
Кўлмакда сукунат тўқир қармоғим,
Илон тилларида ўчган туғёним,
Гулёдим, имдодим, фарёдим…
Руҳим даштларида увлайди бўрон,
Ёлғиз кетиб борар саҳро ва тўфон,
– Ай, одами урён.
ДУТОР
Ўтар эди самовий ҳислар,
Дилга қадаб киприкларини.
Осмон гуллар сочарди юрак,
Ланг очиб кўк эшикларини.
Бу гулларни куйлаб ҳар наҳор,
Чертар эди тоғам бир дутор.
Судраларди ой ила карвон,
Узоқларга ташлаб дил қирин.
Саксовулнинг суякларидан,
Борар эди ўтиб изғирин.
Бу чоғларга бериб зўр виқор,
Чертар эди тоғам бир дутор.
Ўйларимда толган ўйчан тол,
Маъюсгина эгмиш бошини.
Фаришта кун силкиб енгларин,
Юрагимнинг артар ёшини.
Умр гулин истаб ҳар баҳор,
Чертар эди тоғам бир дутор.
«Тупроққа юкундим…»
Тупроққа юкундим,
Ёруғроқ кўрдим,
Чашмига чайилдим
Дардим – наводил.
Титраниб ёнига гулғунча қўйдим,
Ғунчада қизариб кўринди ишқим.
Завқланиб тикилдим,
Зорланиб боқдим,
Бод