Дил меҳроби. Хабиб Абдуназар
магар бир нури чеҳра
Йиғлар эдим,
қиёмат қадар.
ОВЧИ
Дашт, тўқайзор.
Жаранглайди тасмадай ўқлар.
Кўкка тираб тумшуқларини
Сув ичади гала чумчуқлар.
Эгилади зумрад коинот –
Тоғлар тоши инграйди қаттиқ.
Парлар тўзар, қоп-қора булут,
Тутаб ётар қўшоғиз милтиқ.
Дашт, тўқайзор.
Умр ортидан,
Оқсоқланиб чиқади йиллар.
Тун уфурган баркамол ғамда,
Чувалади хастаҳол йўллар.
Ой хириллаб олади нафас,
Қор туёғин қоқади тўриқ.
Йиқилади чинқирган қоя,
Тутаб ётар қўшоғиз милтиқ.
«Юмалоқ шакл – билинмас оғриқ…»
Юмалоқ шакл – билинмас оғриқ,
Юмалоқ фалсафа, ғилдирайди
пастдан баландга
баланддан пастга.
Субҳ – ёришади зум ўтмай дилим,
Тун – сиғмай қолар дунё кўзимга.
Оғриқлардан шишиб кетган – Ер,
Оёқлари қалтираган – Ҳаво.
Ўз-ўзини еб ташлаган – Тош,
Маъюс, девонадир, девона.
Сизга-да, суюклироқдир бу бахт,
Менда эса чеҳраларнинг сўниши бор!
Кун бор – қушдайин учқур,
Йил бор – илондек судралган,
Умр бор – туядек лўкиллаган…
Кун,
Йил,
Умр… Юмалоқ фасл.
«Зарҳал зиналарда…»
Зарҳал зиналарда
Овоз парчаларин титкилаб
юрган шумоёқ тунлар.
Нафасимнинг ёрилган
тасмаларини емирган оғриқ –
куюк кундузлар.
Сендек зорланмадим.
Муҳаббат, ишон,
Момо Ҳаво оқизган олмаларни
еб битирди балиқлар.
Камалак – тақир бўшлиқда
товус гулларини қолдирган
ёмғир.
Сендек зорланмадим.
«Ҳар кун…»
Ҳар кун,
Ҳар лаҳза,
Гулхан куйларини эшитдим тунда.
Саксовул – дутордан ҳам қадимийроқ чолғу,
Муножотдан ҳам қадимийроқ куйни чертади
ҳануз…
Дардимга ўхшайди
ёлғиз шу оҳанг…
«Кундуз…»
Кундуз.
Титраган нур –
Қочиб келган ёмғир изларини
кўрди деразада.
Тун.
Шам ғижирлар –
Жасадимнинг қора фарёди
сузар деворда.
«Дил ачишар –…»
Дил ачишар –
Куйган мусибат.
Тун – кўзингдан
Қолган жароҳат.
Айт.
Дардингни менга
айтавер!
Осмон – қабр,
Кўмаман руҳимни.
Ой – устига қўйилган
Синиқ бир коса.
Соч.
Ҳасратингни