Дил меҳроби. Хабиб Абдуназар

      Мен гардунга боқдим, илоҳа умид,

      Ундан ҳур садолар қайтди бағримга.

      Мастона севгингни севиб куйладим,

      Топдимми бир малҳам ошиқ дардимга.

      Нурли оғушингга кўмилдим, ахир

      Фазода руҳимни йиғлатди фироқ.

      Сендан қайтар йўлнинг манзили йўқдир,

      Сенга борар йўлнинг охири – тупроқ.

      Ойни эслаб чиққан тун – ошёнида,

      Яралар хиёнат – энг сўнгги жабр.

      Юрагимда ҳали ўчмаган чўғ бор,

      Ҳали совумаган сен қучган қабр.

      Кўк, мовий, яшил…

      Шуълаларда чақнайди ранглар.

      Тиниқлашган реза-реза кун,

      Зирқираган тинсиз товушлар.

      Тўлғанади яшил ҳовузда,

      Мовийликка солинган арқон.

      Силкир юлдуз жилваларини,

      Яғринлари кенг, нилий осмон.

      Дилга кўчган сув сасларида,

      Тўлқин урар ой – оппоқ хаёл.

      Оқиб кирар тун чодирига –

      Уфқларни кўтарган шамол.

      Кўк, мовий, яшил…

      Имиллайди гул сониялар.

      Бўзарган қалб изида чангир,

      Турфа рангли пиллапоялар.