Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч
сама абняла мяне.
– У чым жа была тайна яго моцы?
Я занурыў далоні ў яе валасы.
– У валасах.
– У валасах?
– У тваіх валасах таксама шмат моцы, іх бліск асьляпляе ворагаў, робіць мужчын сьмелымі і ў той жа час пакорлівымі…
– А ў чым твая тайна? – я прачытаў гэтае пытаньне па яе вуснах сваімі вуснамі.
Я зноўку ўсьміхнуўся, міжволі прымушаючы яе губы паўтараць маю ўсьмешку.
– Толькі пабываўшы ў вашых краінах, я штосьці змог сабе растлумачыць. У нас ёсьць старажытны звычай: кожнага нованароджанага аддаюць на тры дні вешчунам-настаўнікам. Яны выконваюць над дзіцём абрад Сьпіральнай Замовы Замоў. У час сьмяротнае небясьпекі ў маёй галаве пачынае раскручвацца тая Замова і цела як бы дранцьвее, робіцца непашкодным. Дзіўныя адчуваньні.
Руата пачырванела ад самага інтымнага пачуцьця – даверу.
– Даляшорзах, я ня выдам твой сакрэт!
– Руата, я кахаю цябе!
Я зрабіўся самым фанатычным прыхільнікам Руаты. Пасьля перамогі я нёс яе на руках. Мы заўсёды былі разам і, здавалася, не існавала людзей, шчасьлівейшых за нас. Мы зрываліся ў каханьне, як птахі зь піку стромкай скалы. І разам разьбіваліся аб пляж зьнямогі.
А потым, калі новая хваля моцы прачыналася ў нас, я казаў:
– Хадзем!
– Куды? – пыталася яна.
– Вышэй!
– Пачакай? Тут так хораша… Давай трошкі затрымаемся.
– Хадзем, хадзем! Там мая мэта!
Мы непрыкметна пакідалі горад, каб патрапіць у наступны.
Мы ішлі, ішлі. Цягнуліся лесьвіцы, сьцены, нізкарослыя лясы, штучныя азёркі, вадаспады, вёскі з аранжарэямі, пасёлкі з рамеснымі цэхамі, гарады з шырокімі праспэктамі, запоўненымі электрамабілямі і павозкамі, запрэжанымі карлікавымі восьлікамі.
Але ў самой сталіцы, пасьля цудоўнага трыюмфу Руаты, калі сам Вялікі Канцлер узнагародзіў яе залатым вянком ружаў, яна цьвёрда сказала:
– Я адсюль нікуды не пайду. Я хачу тут жыць! Мы ня можам бясконца бегаць за міражамі.
І я паддаўся ёй.
«Сапраўды, – падумаў, – навошта сьпяшацца. Пойдзем заўтра».
А назаўтра я зноў сказаў, што пойдзем заўтра.
Бясконцы пусты ланцуг: заўтра – заўтра, заўтра – заўтра…
Мы былі разам, побач, нас ахоўвалі і пакрывалі ляўры славы непераможнай Руаты. І нашыя, цяпер рэдкія падарожжы, залежалі толькі ад спаборніцтваў, у якіх жадала браць удзел вялікая чэмпіёнка.
У ружовай бестурботнай імгле праходзілі тыдні.
А як жа мая мэта?! Мой Шлях?
Паўставала вельмі простае пытаньне: навошта?
Яна і я – больш нічога ня трэба! Яе прыгажосьць, адданасьць, каханьне і захапленьне, – і гэта заўсёды побач са мною! Мы на грэбені хваляў задавальненьня і шчасьця!
Няўжо гэтага недастаткова?!
А мой народ, што вымірае на самым доле? Я магу яго вывесьці да гэтых узроўняў, але ж ён са сваімі старажытнымі звычаямі ня змог бы ўжыцца з больш разьвітымі народамі.
Іх маглі проста зьнішчыць. А легенда пра Шлях пакуль заставалася толькі легендай.
Мэта – амаль недасяжная, мабыць, зусім нерэальная – ці патрэбная?!
Імкненьне