Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч
Нідзе!
Мне стала зразумела, што дзікая, бязглуздая бойка была справакавана, каб выкрасьці Руату. І зьяўленьне Ўпляйка было не выпадковым!
Я ня ведаў, што мне рабіць. Я тузаў людзей, якія тут жа, на падлозе, засыналі, пытаўся, ці ня бачылі Руату. Сонным голасам кожны цягнуў: «Не-е-е». А начальнік паліцыі нават ня змог зварухнуцца – ён хроп пад сталом сярод раструшчаных памідораў.
Ніхто. Ніхто не памкнуўся мне дапамагчы. Праўда, праз колькі хвілін я сам зваліўся ў зьнямозе.
У віно было падмяшана снатворнае.
Я прачнуўся, ня ведаю, праз колькі часу, на трохкутным кавалку ад былога стала. Нада мной стаяў дырэктар карчмы, яго чырвонае тварападабенства вішчала аб кампэнсацыі.
– Руата вам заплоціць, – сказаў я.
– Руата! Дзе цяпер тая Руата!
Мне стала зразумелым, што ён нешта ведае пра яе, я ўскочыў:
– Дзе яна?
Ён адхіліўся.
– Эй, хутчэй сюды! Выкіньце яго адсюль! – закрычаў ён ахоўнікам.
Тры грамідлы ня вельмі ветліва выпхнулі мяне з карчмы. Я застаўся адзін на непрыгляднай вуліцы.
Людзей амаль не было. Ніхто не хацеў са мной размаўляць.
Становішча было адчайнае. Я агледзеў мясцовасьць. Ніякіх сьлядоў супраціву. Напэўна, Руату вынесьлі, калі яна заснула.
Дзень я кружляў вакол карчмы, біў у дзьверы, патрабуючы размовы з гаспадаром, – безвынікова. Пасьля я шныраў па бліжэйшых раёнах, але – аніякай зачэпкі.
Нарэшце я пайшоў на кірмаш – там заўсёды пачуеш апошнія плёткі.
Сапраўды, людзі гаманілі пра бойку ў карчме, сьмяяліся. Я спытаў, ці ня бачылі яны Руату.
– А што, Руата зьнікла?
Я даў добрую тэму для плётак, і пакуль дайшоў да процілеглага краю кірмашовай плошчы, Руату тры разы гвалцілі, восем разоў застрэльвалі і бясконцае мноства разоў разразалі на часткі ды засоўвалі ў мяшок. Кожны з радасным хваляваньнем шаптаў, што Руату выкралі і кінулі ў трубу з бактэрыямі, альбо яе задушыла і схавала палюбоўніца асуджанага злачынцы, альбо прыдумвалі настолькі жудасныя гісторыі, што сінім інеем пакрываўся мой пазваночнік.
Я ня ведаў, што і падумаць. Сапраўды, у Руаты павінна быць шмат ворагаў – сваякі ахвяр, пераможаныя ёю спаборніцы, іх прыхільнікі, дый самі злачынцы. Але пры чым тут Упляйк? А можа, ні пры чым, можа ён быў у сталіцы і выпадкова завітаў да нас?
Раптам хтосьці таргануў мяне. Я азірнуўся. Старая жабрачка ўсьміхнулася, паказаўшы адзін плястыкавы зуб.
– Вы шукаеце Руату?
– Так! – узрадаваўся я.
– Дайце пяць рутобаў, і я скажу вам, дзе яна.
Я дастаў з кішэні грошы.
– Яна і колькі мужчын на электрамабілі паехалі па чырвоным калідоры. Больш нікому ня вер!
– Там быў такі блакітнавокі, статны, з русымі валасамі?
– У спраўнасьць, паночку, паведаць ня можу, але, здэцца, сядзеў тамака такі.
Я даў старой грошы, яна адразу ж скрывілася:
– Вох, якая я неразумная, трэба было болей папрасіць.
Божа ж ты мой, маё неасьцярожнае дзеяньне заўважылі