Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч
і дай мне пагаварыць з Руатай.
– Гэты народ, як і тваё племя, – бруд нашага сьвету.
Бруд мы вычышчаем. А Руата і так на экране бачыць цябе.
– Дай мне ўбачыць яе.
Руата наблізілася да ілюмінатара:
– Я слухаю цябе Даляшорзах.
У мяне перад вачамі на імгненьне ўспыхнуў твар старога філёзафа Оярэт-Са, і раптам я адчуў патрэбу ў словах. Я прамовіў да Руаты толькі што народжаныя радкі:
Калі ты ў мяне закаханая,
Калі ты ў мяне, закаханая,
У сэрцы, у думках, у снах,
Калі я ў цябе закаханы,
Калі я ў цябе, закаханы,
Стаю ў закрытых вачах, —
Нас кліча нязьведаны Шлях!
Калі я ў цябе, закаханы…
Калі я ў цябе закаханы…
Калі ты ў мяне, закаханая…
Калі ты ў мяне закаханая…
Яна засьмяялася. Зароў матор.
Заля дробна завібравала.
Струмень паветра спачатку сарваў пыл з падлогі, сьцен, столі, затым пакаціліся кавалкі тынкоўкі, у кагосьці зьляцелі сандалі.
Струмень узмацняўся.
Вязьні зразумелі, якая жахлівая сьмерць іх чакае. Пачалася паніка. Кожны імкнуўся схапіцца за выступ на падлозе, на сьценах. Людзі чапляліся адзін за аднаго і тым самым зрывалі тых, хто неяк трымаўся.
Струмень узмацняўся…
Адна кабета ціха засьлізгала па падлозе, яе рух падправіла жалезная клюшня, што вылазіла збоку ля пашчы. Ногі трапілі на зубцы, што шалёна круціліся. Перадсьмяротны крык заглушыў роў матора. Пырснула кроў. Зрэнкі кабеты пашырыліся ад болю…
Я ня вытрываў больш глядзець.
Струмень узмацняўся.
Толькі-толькі зьніклі русыя валасы кабеты ў жахлівых сківіцах, і ўжо новую ахвяру спрытна накіравала пад прэсы бязьлітасная клюшня.
Крык болей не перапыняўся.
Жах, што спачатку ахапіў мяне, нечакана растаў, і я пачаў разважаць хутка, выразна, дакладна.
Мне адносна пашанцавала, бо ляжаў я каля канаўкі ў падлозе, адна рука дык вельмі зручна трымалася за яе край.
Другой рукой я схапіў за валасы карліка, які быў паехаў па бэтонна-плястыкавай роўнядзі.
Маё «выгоднае» становішча хутка ацанілі суседзі і ўдвух зачапіліся за мяне. Я адчуваў, як кожнае імгненьне зьнішчае моц рукі. Таму трэба было выбіраць.
Я падцягнуў карліка да рота, схапіў зубамі за каўнер, а вольнай рукой ударыў дзецюка, які абхапіў маю шыю. Той вохкнуў і паляцеў да сьмерці. Другі дзяцюк, убачыўшы, што я раблю, страшна вылаяўся і паспрабаваў ухапіцца за нешта на зямлі, але там нічога зручнага не патрапілася.
Ён закрычаў і, зрываючы аб падлогу пазногці, пасьлізгаў да страшэннай машыны.
Я адбіваўся ад тых, хто ляцеў на мяне, і таксама, як мог, тузаў карліка, бо невядомае пачуцьцё падказвала – ён выратуе мяне.
Карлік быў без прытомнасьці, і сутаргі пачалі «круціць» яго ногі, рукі. З горла ў яго вырываліся дзікія стогны.
– Ну, давай, давай, кажы мне! – крыкнуў я.
Мутныя вочы карузьліка праясьнелі.
– Сьмерць гэта канец… А канчаць