Беларусалім. Кніга першая. Золак. Павел Севярынец
карту, і ўсё баялася апусьціць вочы. Траецкае выядала вочы цемрай.
Дама трэф. Брунэтка, пагардлівая і халодная, як прысуд.
Божа, ня можа быць. Не, яшчэ раз. Тасавала ў руках – цёплае, засаленае, амаль жывое.
Насупраць была вялікая навагодняя елка на катку, з чырвонай зоркай. Чырвоныя ромбікі ілюмінацый. Чырвоныя агеньчыкі па-над каронай гатэля “Беларусь”. Ну!
Кароль трэф. Крастовы кароль глядзеў на яе з агідай: “Ты што, дура?”
Дама і кароль у крыжах, гэта занадта. Не. Яна дрыжэла. Картавала, картавала, катавала карты. Гэтыя чужыя дама і кароль глядзелі на яе грэбліва і страшна. Трэці раз, і ўсё. Белы Сабор, ейная лесьвіца, ейны шлях. Бязь сьнегу. Перад вачыма павольна віраваў людскі рух на катку, нібыта невядомая рука мяшала, мяшала, перамешвала чалавечкаў з глухімі ўскрыкамі і разьнёй на сьлізкім лёдзе.
Уваччу пацямнела.
Туз пік. Чорнае сэрца, працятае вастрыём.
Як яна апынулася ў шпіталі? Хапала марозны горад ротам, каўтала сьлёзы. Несла ім сваё, родненькае, жывое… Прыёмны пакой. Крык. Спалоханыя твары медсёстраў, і раскацісты, проста д’ябальскі рогат за дзьвярыма кабінета, і трое мужчынаў у белых халатах за перадсьвяточным сталом з бутэлькаю, і ўласны жах.
Яе млява спрабавалі адгаварыць.
Не. Хлусіла ім пра дваццаць адзін тыдзень, клялася, тыцкала трыста даляраў, усё, што ў яе засталося.
І жэрабя. Яна сама чула за занавескай, дзе распраналася, чэснае слова, двое цягнулі запалкі, адну цэлую і адну ламаную, хто зь іх будзе гэта рабіць.
Над расьпіскай, што дактары не нясуць адказнасьці за наступствы аперацыі ў позьні тэрмін, яна сядзела, як над сьмяротным прысудам. Выцерла сьлёзы, вывела подпіс, свой самы шыкоўны, з мноствам рэзкіх, бліскучых петляў, кручкоў і сьпіцаў.
Укрыжаваная на страшным крэсьле, бездапаможная, захлыналася ў сьлязох… ня чула, як пасьля ўколу яе працялі нержавеючым жалезьзем, ня чула, як ірвалі на кавалкі яе ўнутраныя ворганы, як зьвінела, перазвоньвалася каляднымі бомікамі снадзіва, як ляпалі цяжка ў вядро крывавыя ашмёткі, і ня бачыла, як з раптоўным пырскам крыві стаў рабы той, каторы выцягнуў зламаную запалку, і ашпарана закрычаў чорнаму, барадатаму трэфаваму каралю з залысінамі: “…П тваю маць! Тввай-уу ма-а-аць!!!”
Гэта потым ёй распавяла суседка, што шапталася зь медсястрой.
…У суседняй палаце прызыўна зазьвінеў бомікамі тэлевізар. Зрабілі гучней. Дзіцячы заўзяты галасок успорваў высокімі ноткамі самае сэрца.
У ёй корпаліся шэсьць гадзінаў. Зьбегліся медсёстры. Аперацыйная, запырсканая крывёю. Яе крывёю. А сёньня сьвята. Усе навокал сьвяткуюць тое, што каралеве зрабілі аборт, што ў каралевы больш ніколі ня будзе дзяцей і што яна канчаткова парвала з чалавекам, дзеля якога і пайшла пад нож.
Як новы год сустрэнеш – так і правядзеш. Забіць сябе? У свой час ня выпіла адну – цяпер прыняць жменю. І ўсё скончыцца. У яе імгненна высахлі сьлёзы.
Сьціснула зубы. Жыць. Назло злу. Назло казлу. Назло ўсяму сьвету.
І адпомсьціць.
Забіў