Medycyna estetyczna. Отсутствует
estetyczna to dyscyplina medyczna, której zadaniem jest zwiększenie atrakcyjności fizycznej pacjentów, poprawa ich samooceny oraz polepszenie jakości życia. Zainteresowanie tą dziedziną nauki wzrasta z roku na rok, a w ostatnich latach można zaobserwować szybki rozwój jej technik.
Medycyna estetyczna posługuje się metodami lekarskimi korygującymi pojedyncze defekty estetyczne oraz – w części przypadków – łączy je w leczenie kompleksowe.
Interdyscyplinarność medycyny estetycznej powoduje, że obejmuje ona zabiegi i terapie pojedynczych specjalizacji medycznych, takich jak dermatologia, chirurgia, chirurgia plastyczna i rekonstrukcyjna, ginekologia, endokrynologia, stomatologia, okulistyka, laryngologia i inne.
Kosmetologia jest dziedziną nauki, w której dermatologia oraz kosmetyka odgrywają wiodącą rolę i wzajemnie się przenikają, a tym samym częściowo wspierają działania medycyny estetycznej. Dlatego też wiedza o medycynie estetycznej jest kosmetologom niezbędna, aby mogli ją popularyzować wśród swoich klientek i klientów.
Współpraca lekarza medycyny estetycznej oraz kosmetologa zarówno w zakresie doradztwa, jak i w doborze zabiegów kosmetologicznych następczych i uzupełniających jest podstawą właściwej opieki medyczno-kosmetologicznej, pozwalającej wyjść naprzeciw potrzebom klientek i klientów, którzy pragną zapobiec starzeniu się skóry i złagodzić jego skutki.
Niniejszy podręcznik jest jedną z kilku dostępnych obecnie na polskim rynku wydawniczym publikacją dotyczącą zagadnień z zakresu medycyny estetycznej, skierowaną głównie do studentów kosmetologii, jak również do wszystkich osób zainteresowanych tym tematem.
„Medycyna estetyczna. Podręcznik dla kosmetologów” zawiera opracowanie najistotniejszych zagadnień z tej dziedziny, zebranych w formie praktycznych informacji.
Pragnęliśmy także oddać do Państwa rąk pozycję, która w kompetentny sposób informuje o możliwościach terapeutycznych oraz pojedynczych działach i metodach zabiegów z zakresu medycyny i chirurgii estetycznej.
Pragnę w imieniu własnym i wszystkich autorów podziękować Redaktorom Wydawnictwa Lekarskiego PZWL biorącym udział w przygotowaniu niniejszego podręcznika, a w szczególności Pani Stelli Nowośnickiej-Pawlitko za miłą, harmonijną i kompetentną współpracę w procesie wydawniczym.
ATRAKCYJNOŚĆ
Magdalena Donejko
Dążenie do piękna jest uniwersalne, ale gusta są różne – w Stanach Zjednoczonych wykonuje się najwięcej zabiegów powiększania piersi, Brazylijki często dodają krągłości pośladkom, a w krajach Bliskiego Wschodu najpopularniejszym zabiegiem medycyny estetycznej jest korekcja nosa. Najczęściej wykonywanymi zabiegami chirurgicznymi na świecie w roku 2010 były zabiegi: podnoszenia powiek, korekcji nosa, powiększania piersi z użyciem implantów, korekcji fałd brzucha oraz zabieg liposukcji. Tymczasem do najpopularniejszych niechirurgicznych zabiegów należały: wstrzykiwanie botoksu, wstrzykiwanie tłuszczu, laserowe usuwanie znamion, wypełnianie kwasem hialuronowym oraz laserowe usuwanie włosów.
Jakie jest podłoże dążenia do zmian w wyglądzie fizycznym? Otóż okazuje się, że atrakcyjność drugiego człowieka dostrzegamy w ciągu 13 milisekund. W związku z tym jest to dla nas bardzo ważna informacja. A na atrakcyjność składają się m.in. piękno fizyczne, dbałość o ciało. Pojęcie atrakcyjności pojawia się w kontekście doboru płciowego: jeżeli osobniki jednej płci będą wybierać na swoich partnerów tych spośród osobników płci przeciwnej, którzy mają jakieś określone cechy twarzy, to po wielu pokoleniach preferowana cecha twarzy upowszechni się w danej populacji. Atrakcyjność wiąże się z „jakością” genetyczną osobnika.
Zewnętrzna atrakcyjność niesie ze sobą informację o posiadaniu genów odporności na pasożyty. Osoby uważane za atrakcyjne rzadziej przechodzą choroby infekcyjne, cechują się dłuższym życiem, są bardziej sprawne fizycznie, mają wyższy poziom hormonów płciowych i lepsze zdrowie psychiczne.
Rodzi się pytanie: jaka twarz jest przez nas uważana za atrakcyjną? Otóż symetria twarzy świadczy o stabilności rozwojowej osobnika i jego jakości. Rozróżnia się asymetrię fluktuacyjną i kierunkową. „Idealna” symetria nie jest pożądana, twarz „uśredniona” sygnalizuje heterozygotyczność osobnika. Twarze uznawane za atrakcyjniejsze są też młode, ale nie dziecięce. Charakteryzują się gładką i jasną skórą, stosunkowo drobną dolną częścią twarzy (żuchwa), a dużą górną (czoło), dużymi oczami oraz dość dużymi i wysokimi w stosunku do swej szerokości wargami.
Podobnie wygląda preferencja odnośnie do koloru skóry. W zdecydowanej większości społeczeństw preferuje się jasną skórę. Jest to jednak preferencja wobec odcienia z dolnego zakresu zmienności jasności skóry w danej populacji, a nie wobec jak najjaśniejszej skóry.
Z kolei długie zdrowe włosy są oznaką nie tylko biologicznej jakości, lecz także statusu ekonomicznego właścicielki, jej wieku i ogólnego stanu zdrowia. Z badań wynika, że im dłuższe włosy, tym atrakcyjniejsza wydaje się twarz kobiety.
Czy ocena atrakcyjności danej osoby zawsze jest taka sama? Z analizy statystycznej wynika, że oceniający są między sobą zgodni tylko w 25%. Z tych pozostałych 75% tylko 25% to różnice gustów między oceniającymi, natomiast aż 50% to niezgodność oceniającego samego ze sobą.
CZĘŚĆ I
Starzenie się skóry
(1)
STARZENIE SIĘ SKÓRY – ZMIANY MIKROSKOPOWE I METABOLICZNE
Magdalena Donejko
Starzenie się organizmu jest nieuniknionym naturalnym, biologicznym oraz psychicznym procesem, określanym jako zespół postępujących w czasie zmian, polegających m.in. na: zmniejszeniu biologicznej aktywności komórek organizmu i spowolnieniu procesów regeneracyjnych, a także obniżeniu odporności i odpowiedzi na stres środowiskowy oraz obniżeniu właściwości adaptacyjnych organizmu znajdujących się pod kontrolą czynników genetycznych.
RODZAJE I OBJAWY STARZENIA SIĘ SKÓRY
Wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje starzenia się skóry:
• wewnątrzpochodne (związane z wiekiem i menopauzalne),
• mimiczne (miostarzenie),
• zewnątrzpochodne (fotostarzenie).
Skóra jest bezpośrednio narażona na destrukcyjne działanie czynników zewnętrznych, w wyniku czego ulega starzeniu szybciej niż pozostałe narządy ciała, a efekt tego procesu bardziej się uwidacznia.
Podczas starzenia się dochodzi do zaburzeń funkcji skóry na wielu poziomach:
• bariery mechanicznej (uszkodzenia),
• odbierania bodźców czuciowych,
• odpowiedzi immunologicznej i naczyniowej,
• termoregulacji,
• wytwarzania potu, łoju oraz witaminy D.
Starzejąca się skóra jest cienka, szara i mało elastyczna, z licznymi zmianami, zwłaszcza na twarzy, szyi, dekolcie oraz na grzbietowej powierzchni dłoni i przedramion. Najbardziej charakterystycznym objawem starzenia się skóry są jednak zmarszczki.
W zależności od głębokości wyróżnia się zmarszczki:
• powierzchowne,
• głębokie.
Głębokość