Marzenie znachorki. Sabine Ebert
przed gościem, wciąż bez cienia uśmiechu.
Ojciec najwyraźniej oczekiwał, że się odezwie, zatem zwróciła się do Dytryka.
– Czy w Ziemi Świętej spotkaliście mego wuja, hrabio? – spytała uprzejmie, choć nie potrafiła ukryć ciekawości.
– Tak, wasza wysokość. Odwiedziliśmy go razem z księciem Szwabii. Wówczas już leżał, był poważnie chory i zaraz potem wyruszył w drogę powrotną do domu. Kilka dni później zmarł, ku naszemu ubolewaniu. Niemniej jednak cieszył się wielkim szacunkiem we frankijskiej armii.
– Kto przejął dowództwo nad armią frankijską po odjeździe wuja?
– Henryk z Szampanii. Obecnie jest królem Jerozolimy – wyjaśnił Dytryk.
– A czy spotkaliście również króla Anglii i króla Francji?
– Tak, wasza wysokość. Po śmierci naszego cesarza Fryderyka i księcia Szwabii walczyłem ze swymi rycerzami pod rozkazami francuskiego króla.
Ośmiolatka przyjrzała się ciekawie twarzy Dytryka. Zdawało się, że nie mogła podjąć decyzji, czy powinna zadać kolejne pytanie. Dytryk zachęcił ją przyjaznym uśmiechem, więc przełamała rozterkę.
– Ludzie śpiewają pieśni pochwalne na cześć wielkiego bohaterstwa Ryszarda Lwie Serce. Który według was jest lepszy, angielski czy francuski król?
– Dziecko, dziewczynce, szczególnie w twoim wieku, nie przystoi przez cały czas rozmawiać z naszym gościem wyłącznie o wojnie i zadawać mu takich drażliwych pytań – łagodnie napomniał córkę Herman.
– Nie, pozwólcie! – zaprotestował Dytryk i uśmiechnął się zachęcająco do Jutty. – Szuka prawdy i może ją usłyszeć tylko od kogoś, kto tam był. Zatem posłuchaj mej opinii, młoda damo. Śpiewają wiele pochwalnych pieśni na cześć Ryszarda Lwie Serce, które jednak niewiele mają wspólnego z tym człowiekiem. A co do jego rycerskości: niewybaczalną zniewagą sprowokował wycofanie się wojowników pozostających pod Leopoldem Austriackim, do tego kilka dni później kazał ściąć niemal trzy tysiące saraceńskich jeńców, wśród których było wiele kobiet i dzieci.
– Jakież to ohydne! – krzyknęła Jutta. – Widzicie, ojcze, francuski król jest lepszy.
Herman z wymuszonym uśmiechem wywrócił oczami i pochylił się do Dytryka.
– Spójrzcie. Ośmiolatka, która zabiera głos w kwestiach polityki. Jednakowoż sądzę, że jako syn Hedwigi z Ballenstedt powinniście znaleźć z nią wspólny język. – Uśmiechnął się przebiegle.
– Darzę sympatią waszą matkę, jest mądrą kobietą – odezwała się Jutta. – Może moglibyście mnie wysłać na wychowanie do księżnej Hedwigi?
– Moja matka z pewnością doskonale by się wami zaopiekowała i cieszyłaby się z waszego towarzystwa – zapewnił Dytryk. – Ale nie utrzymuje tak wielkiego i wspaniałego dworu jak wasz ojciec. Ma niewielką wdowią rezydencję.
„Której mój brat kazał pilnie strzec; teraz to raczej więzienie” – pomyślał Dytryk, ale nie powiedział tego głośno.
– Później o tym pomyślimy, kochanie – powiedział Herman. – Chcę cię zaręczyć z hrabią z Weissenfels. Jesteś grzecznym dzieckiem i okażesz posłuszeństwo. Uwierz mi, jestem przekonany, że będzie dla ciebie kiedyś dobrym mężem.
Jutta spojrzała na swego przyszłego oblubieńca.
– Jeśli taka jest wasza wola, ojcze! – odparła, wzruszając ramionami.
Myśl o małżeństwie wiązała się dla niej z bardzo odległą przyszłością. W obecnej chwili jej uwagę bardziej przyciągały owoce oblane miodem, które leżały na stole. Ojciec zauważył jej spojrzenie i pozwolił skosztować smakołyków.
– A teraz biegnij do łóżka, moja gwiazdeczko!
Jutta dygnęła przed ojcem i jego gościem, a następnie wyprostowana wyszła z komnaty.
– Sami widzicie, że to mądre dziecko – powiedział Herman, gdy opuściła pomieszczenie.
Podniósł się, skłaniając Dytryka, by też się podniósł.
– Przekażmy dobrą nowinę o planowanych zaręczynach – rzekł Herman z zadowoleniem. – A później mój marszałek przygotuje wszystko do wymarszu. Jutro z samego rana. Czy dwustu konnych wystarczy, by skłonić waszego brata do ucieczki?
– Jeśli zdążymy przed posiłkami, po które Albrecht posłał do Miśni, wówczas tak – podsumował Dytryk.
Trudno mu było traktować zaręczyny z Juttą jedynie jako część dobitego targu. Dziewczynka na to nie zasługiwała. Nie mówiąc o Klarze.
Z kolei wciągnięcie w spisek przeciwko cesarzowi stanowiło zgoła inną kwestię. Zwrócenie się przeciwko niemu byłoby ciężkim grzechem karanym śmiercią i potępieniem, Bóg to bowiem wyznaczył Henrykowi jego miejsce. Chociaż może było to tak samo nieuniknione jak zaręczyny? Miało zapobiec większym stratom i uratować życie wielu ludziom.
Poza tym nad cesarzem będzie sobie łamał głowę, gdy przepędzi brata z Weissenfels. O ile przeżyje bitwę.
Oblężeni
– Głupku! Z drogi! – wrzasnęła Gertruda i z całej siły uderzyła przyczynę wybuchu swej złości. Jakieś dziecko, około ośmioletnie, najwidoczniej niedorozwinięte, obdarte i jąkające się, kręciło się po twierdzy, pociągając ludzi za ubrania w nadziei na uśmiech, który jego zniekształcona twarz natychmiast ochoczo odwzajemniała. Jednakże nie powinno było zaczepiać żony rządcy, która z wściekłością zaczęła okładać chłopca. Ten, pochlipując, zwinął się w kłębek i przycisnął ręce do głowy.
Nikt nie odważył się zareagować. W końcu Gertruda złapała drewniane polano, by jeszcze mocniej przyłożyć malcowi. W tej chwili jedna z kobiet z piskiem puściła się biegiem i zaczęła wołać Martę.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.