Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка
энергаэфектыўныя дамы – гэта казкі. Пры жаданні можна нават у Нарвегіі пабудаваць жыллё, якое цалкам забяспечыць сябе ўсімі неабходнымі рэсурсамі. Наша задача – даказаць жыццяздольнасць і прымянімасць такога будаўніцтва.
Гор падняўся з канапы.
– Вы гатовы адправіцца ў бункер?
– Так.
– Тады прашу ў машыну.
Мы выйшлі з дома.
– Мне трэба зачыняць дзверы на замок?
– А каго вы баіцеся тут? – пытаннем на пытанне адказаў Гор. – Зрэшты, гэта ваша права. Ключ ляжыць на стале ў вашым кабінеце.
Мы селі ў электракар.
– Тамім, я не разумею, дзе знаходзіцца ўваход у бункер? Калі ўся паверхня плато будзе забудавана, а адносна шырокая пляцоўка ёсць толькі ўнізе ў бухты, дзе вы размясцілі тунэль?
Гор націснуў на педаль і плаўна развярнуў машыну.
– Мой дарагі сябар, вы былі настолькі пагружаны ва ўласныя думкі, што нават не глядзелі вакол сябе, калі ехалі сюды. Уздоўж усёй дарогі, па якой мы падымаліся, размешчаныя бакавыя адгалінаванні: дзесьці гэта досыць шырокае асфальтавае пакрыццё, дзесьці – толькі старажытныя сцежкі пасяленцаў. Мы звернем на адно з адгалінаванняў і праедзем па дарозе, насыпанай проста на скальнай паверхні. Вы самі ўсё пабачыце.
Сапраўды, прыкладна на сярэдзіне шляху ўніз Гор накіраваў машыну налева і мы трапілі на горны серпантын, досыць шырокі і бяспечны – калі прыняць да ўвагі адбойнік, усталяваны па краях дарожнага палатна. Гэтая дарога была троху вузейшая, чым цэнтральны праспект, аднак яна ўсё роўна дазваляла праехаць нават вялікагрузным аўтамабілям.
Праз пяць хвілін шляху мы вырваліся з зараснікаў трапічнага лесу, які акружаў дарогу, і выехалі на шырокую плошчу, пакрытую бетонам. Яна была няправільнай формы, памерам у некалькі соцень квадратных метраў. На плошчы было прыпаркавана парадку дваццаці электракараў, пераважна «Tesla», аднак я ўбачыў таксама «Nissan» і «Ford».
Мы спыніліся ля самага краю плошчы, за якім насып рэзка ішоў ўніз. Я звесіўся праз парэнчы агароджы. Адсюль від нагадваў той, які я назіраў з вокнаў майго дома, аднак акіян быў значна бліжэй.
Я павярнуўся назад і застыў у ашаламленні.
У скале быў высечаны велізарны паўкруглы тунэль дыяметрам не менш за дзесяць метраў, які сыходзіў унутр пароды так глыбока, што я не бачыў адсюль яго заканчэння, нягледзячы на тое, што скляпенні ўнутры былі падсвечаны нязыркімі лямпамі. Я ўбачыў масіўныя створкі аўтаматычнай брамы, якая была ўтопленая ўнутр пароды на адлегласці прыкладна дзесяці метраў ад уваходу, кожная са створак была таўшчынёй не менш за паўметра.
– Сардэчна запрашаем, Якуб. Гэта і ёсць сэрца нашага праекта.
Я нічога не адказаў, утаропіўшыся на раскрытую перада мной каменную пашчу.
Мы рушылі наперад.
Гор працягваў гаварыць.
– Гэты тунэль глыбінёй паўкіламетра, ён выгінаецца некалькі разоў, перш чым дасягнуць галоўнага ўваходу ў бункер. Гэта зроблена спецыяльна – каб у выпадку ядзернага выбуху максімальна пагасіць яго энергію. Знешнія