Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка
а затым раптам рукі паспешліва сарвалі з галавы навушнікі, і на ногі ускочыў малады цемнаскуры хлопец.
Ён хуткім крокам падышоў да нас.
– Тамім, гэта вы? Навошта вы палохаеце мяне?
Гор зарагатаў.
– Вы што, заснулі, Марка?
– Скажаце яшчэ. Я вырашыў перакусіць і крыху адпачыць. Для мяне работы пакуль усё роўна няшмат.
– Пачакайце, хутка ў вас яе будзе больш чым дастаткова. Гэта доктар Глінскі, дазвольце вам яго афіцыйна прадставіць.
– Вы Якуб Глінскі? Вы нават не можаце сабе ўявіць, як я рады вас бачыць. Гор прагудзеў нам усе вушы пра вас!
Я працягнуў руку.
– Слова гонару, я таксама рады нарэшце бачыць жывую душу. Я ўжо пачаў думаць, быццам гэта ўсё закінутыя дэкарацыі нейкага дзіўнага фільма, дзе няма нікога. Вы першы чалавек, якога я сустрэў на Роса.
Хлопец адказаў на поціск рукі з вялікім энтузіязмам.
– Мяне завуць Марка Карас, я адказваю за маніторынг усіх сістэм электразабеспячэння комплексу. Вы не сустрэлі тут пакуль людзей проста таму, што іх яшчэ вельмі мала. Аднак мы ўсе спадзяемся, што з вашай дапамогай нас стане значна больш.
Гор перапыніў яго.
– Марка, скажыце, як ідуць работы на рэактары?
– Стэларатар ужо гатовы да фінальных выпрабаванняў, Тамім. Хутка мы яго запусцім і прымусім прапрацаваць ў тэставым рэжыме чатыры гадзiны.
– Калі?
– Прафесар Клаўс разлічвае зрабіць гэта праз два тыдні.
– Пры паспяховых выпрабаваннях калі мы зможам запусціць рэактар на поўную магутнасць?
– Думаю, для гэтага спатрэбіцца яшчэ чатыры месяцы. Хоць лепш вам пагаварыць пра гэта з прафесарам Клаўсам. Хочаце, я пазваню, каб ён падняўся да нас?
– Не, не варта яго адрываць. Крыху пазней мы самі спусцімся да яго.
Я падняў рукі.
– Пачакайце-пачакайце, вы сказалі стэларатар? Я правільна пачуў?
– Хіба Тамім не расказаў вам?
– Не, ён усяго толькі згадаў, што на выспе пабудавана станцыя, здольная генерыраваць чыстую энергію ў велізарных маштабах – і ўсё. Ён спаслаўся на тое, што хоча ўсё расказаць мне потым.
Гор скрывіўся.
– Ну вось хто вас цягнуў за язык, Марка? Праз гадзіну Клаўс сам раскрыў бы ўсе карты.
Марка ўсім сваім выглядам выказваў шкадаванне.
– Прабачце, Тамім. Шчыра кажучы, я не разлічваў, што доктар Глінскі – выбачайце, Якуб, што сумняваўся ў вас – будучы спецыялістам выключна гуманітарнага профілю, ведае значэнне тэрміна «стэларатар».
– Я стараюся цікавіцца тым, што адбываецца ў свеце, Марка, – я ветліва нахіліў галаву.
– Так, сапраўды, мы распрацавалі унікальную ўстаноўку кіраванага тэрмаядзернага сінтэзу, якая працуе на вадародным паліве. Гэта маленькае сонца, якое дапаможа выпрацоўваць велізарную колькасць энергіі пры мінімальных выдатках і нулявым уздзеянні на атмасферу.
– І вы вырашылі пытанне з устойлівасцю